Η εφημερίδα "Αυγή" έσπευσε αμέσως να πάρει συνέντευξη από το νέο πρεσβευτή των ΗΠΑ, για να την προβάλλει σε συνέχεια με τον πανηγυρικό τίτλο "Η εποχή των επεμβάσεων έχει τελειώσει"!

Η συνέντευξη του Νίκολας Μπερνς στην "Αυγή" (30/11/1997) είναι ουσιαστική και εύγλωττη. Αν και αρκετές απαντήσεις του (βοηθούντος και του δημοσιογράφου) περιέχουν πολλά "περί ανέμων και υδάτων", απαραίτητα ωστόσο για να συμπληρωθεί το ολοκληρωμένο προφίλ που ο πρεσβευτής θέλει να εμφανίσει, αρκετές άλλες απαντήσεις αν "αποκρυπτογραφηθούν", μας δίνουν το αληθινό πρόσωπο ενός ιησουίτη, που ήρθε στην Ελλάδα να κάνει τη δουλιά του: Να συμβάλλει, όσο μπορεί, στην αντιμετώπιση των εκκρεμοτήτων της "νέας τάξης πραγμάτων", ειδικά των ΗΠΑ και στη στερέωση της απόλυτης κυριαρχίας τους.

Πρώτο,επειδή η πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στο λαό μας, στα χρόνια 1947 - 1974, συνεχίζεται και είναι η ίδια μέχρι σήμερα. Απλώς, άλλαξε η μορφή της. Τον ανοιχτά νταή Πιουριφόι έχει αντικαταστήσει ένας δανδής, που κάνει την ίδια δουλιά με το νταή.

Δεύτερο,επειδή στη συνέντευξή του ο Ν. Μπερνς είναι (σκόπιμα) αντιφατικός. Από τη μια λέει: "Υπήρξε μια ιστορία αμερικανικής επέμβασης στην Ελλάδα το 1940, το 1950, το 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Τώρα ο ελληνικός λαός να καταλάβει, ότι η κυβέρνηση Κλίντον επιθυμεί μία σχέση με την Ελλάδα βασισμένη στο σεβασμό".

Από την άλλη, όμως, φροντίζει να διευκρινίσει το τι εννοεί, έστω κι αν το λέει με τη γλώσσα της διπλωματίας: "Πιστεύω ότι θα πετύχουμε, εάν αφοσιωθούμε στο τι μας ενώνει, στο πώς μπορούμε να έχουμε μια σχέση ωφέλιμη και για τους δύο, οπωσδήποτε ως σύμμαχοι του ΝΑΤΟ. Οπωσδήποτε προσπαθώντας να επιλύσουμε μαζί, στα Βαλκάνια, την Κύπρο, κάποια από τα προβλήματα στην περιοχή".Και σε άλλο σημείο: "Διάλεξα να πάω στην Ελλάδα, διότι η Ελλάδα είναι σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, η Ελλάδα είναι σημαντική για τις ΗΠΑ. Το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι σημαντικό για εμάς"! (υπογραμμίσεις Μ. Μ.).

Τρίτο,είναι προκλητικός, επειδή σήμερα γνωρίζουν οι πάντες και το ρόλο του ΝΑΤΟ στη δολοφονία αμάχων στην πρώην Γιουγκοσλαβία και το ρόλο των ΗΠΑ στο εμπάργκο κατά της Κούβας και τα αποσπάσματα θανάτου που ετοιμάζονται στο πλαίσιο της νέας δομής του ΝΑΤΟ. Γνωρίζουν και τι είδους "λύσεις" προωθούνται στο Αιγαίο, στην Κύπρο και αλλού.

Πέρα από τα παραπάνω, στον Ν. Μπερνς θα μπορούσε να τεθεί και το εξής ερώτημα: Δεν είναι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ που έλεγαν ότι δεν επεμβαίνουν, ενώ επενέβαιναν στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά, κατασκοπευτικά; Γιατί, λοιπόν, να θεωρηθούν οι ΗΠΑ ειλικρινείς, σήμερα, που λένε "ό,τι έγινε, έγινε"; Γιατί να γίνουν πιστευτές; Μήπως - το κυριότερο - άλλαξε η φύση του ιμπεριαλισμού; Μήπως άλλαξαν η φύση και οι στόχοι της πλουτοκρατίας της Ελλάδας; Μήπως έπαψαν να απεργάζονται - από κοινού - την καθυπόταξη του ελληνικού και των άλλων λαών; Και λέγονται, σήμερα, από τον μίστερ Μπερνς, τέτοια πράγματα, σαν να απευθύνεται σε ιθαγενείς για να δωρίσει χάντρες και καθρεφτάκια; Σήμερα, που ο αγώνας δρόμου για το μοίρασμα του κόσμου έχει πάρει φρενιτιώδεις ρυθμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά μεγαθήρια και στους μικρότερους τσανακογλείφτες;

Σήμερα, βέβαια, υπάρχουν πολλά ντοκουμέντα (αμερικανικής προέλευσης και πηγής), που επιβεβαιώνουν περίτρανα αυτά που έλεγε και λέει το ΚΚΕ επί 50 χρόνια. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά είναι, όσα παρουσιάζει στο βιβλίο του "Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας" ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς. Μια αναφορά, σε ορισμένα μόνο από το πλήθος των στοιχείων που παραθέτει, είναι χρήσιμη και ταυτόχρονα συγκρίσιμη του χτες με το σήμερα.

α) Στη σελίδα 18 του βιβλίου διαβάζουμε: "Οι επίσημοι στόχοι της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα κατά τη δεκαετία του "50 ήταν η εξουδετέρωση κάθε κομμουνιστικής επιρροής, η οικονομική και πολιτική σταθερότητα και η προσήλωση της χώρας στο ΝΑΤΟ και το δυτικό στρατόπεδο. Κύριες προϋποθέσεις για την υλοποίηση των στόχων αυτών ήταν η διατήρηση ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων, που θα μπορούσαν να αποκρούσουν εισβολή των δυνάμεων του ανατολικού μπλοκ από το Βορρά, καθώς και η στενή συνεργασία των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών των δύο χωρών. Πάνω στους στόχους αυτούς οι Αμερικανοί έκτισαν ένα πλέγμα σχέσεων με την πολιτική ηγεσία της χώρας και στενών δεσμών με το στράτευμα και τον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών".

Τι έχει αλλάξει σήμερα σε σχέση με τότε; Τι από τα παραπάνω δεν ισχύει σήμερα; Η μόνη αλλαγή βρίσκεται στο γεγονός, ότι τώρα δεν υπάρχει το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη. Επομένως η Ελλάδα, αντί να ετοιμάζεται για την απόκρουση του "από βορράν κινδύνου", προετοιμάζεται για τη συμμετοχή της στους σύγχρονους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, πράγμα που είναι το ίδιο.

β) Στην έκθεσή του προς το Στέιτ Ντιπαρτμέντ, στη 10ετία του '60, ο Τζον Οουενς, πολιτικός σύμβουλος της αμερικανικής πρεσβείας, έγραφε: "Ο Ανδρέας (Παπανδρέου) δήλωσε πως η αφοσίωση της Ελλάδας στη Δύση και στο ΝΑΤΟ θα είναι "ακόμη πιο ισχυρή από ό,τι της κυβέρνησης Καραμανλή", αν και υπογράμμισε ότι "η ελληνική περηφάνια θα παίξει ενισχυμένο ρόλο" και η φωνή της Ελλάδας θα πρέπει να αποκτήσει μεγαλύτερη βαρύτητα στο ΝΑΤΟ. Ο νεότερος Παπανδρέου ανέφερε ότι ο πατέρας του ανέμενε, από πλευράς κοινωνικών επαφών, την ίδια μεταχείριση που επιφύλασσε η πρεσβεία στην ΕΡΕ, καθότι διαφορετική συμπεριφορά "θα ερμηνευτεί ως απόδειξη της αμερικανικής αντίθεσης στην κυβέρνηση της ΕΚ".

Οι διαβεβαιώσεις του Ανδρέα ελήφθησαν σοβαρά υπόψη. Η εβδομαδιαία έκθεση της πρεσβείας προς την Ουάσιγκτον ανέφερε στις 8 Νοέμβρη ότι "ο Γ. Παπανδρέου μας έστειλε μήνυμα ότι η κυβέρνησή του θα είναι περισσότερο φιλοαμερικανική από την προηγούμενη" (σελ. 95).

Να, λοιπόν, που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αν αντί των Παπανδρέου τοποθετήσουμε το όνομα Σημίτης, τότε η παραπάνω έκθεση θα μοιάζει σαν να γράφτηκε πριν 2 και όχι πριν 34 χρόνια.

γ)"Οι αξιωματούχοι των αρμόδιων υπηρεσιών ζητούσαν από τους εκπροσώπους τους στην Ελλάδα να συλλέξουν πληροφορίες για το πώς αντιμετώπιζαν την ΕΔΑ οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι. Οι συντάκτες της έκθεσης ενδιαφέρονταν να δουν αν οι ψηφοφόροι αυτοί θα ακολουθούσαν ένα νέο κεντροαριστερό κόμμα που θα λειτουργούσε χωρίς την ανάμειξη των κομμουνιστών" (σελ. 62).

Το παραπάνω απόσπασμα δε χρειάζεται κανένα σχολιασμό... Είναι τόσο επίκαιρο, όσο και τα διάφορα κεντροαριστερά σενάρια...

δ) Στις σελίδες 128-129 διαβάζουμε: "... ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε προτείνει στον Λαμπουίζ το προηγούμενο βράδυ σχέδιο βάσει του οποίου η Ελλάδα θα προκαλούσε πραξικόπημα στην Κύπρο για την ανατροπή του Μακαρίου πριν από οιαδήποτε συμφωνία με την Τουρκία. Το πραξικόπημα θα κατέληγε στην άμεση κήρυξη της Ενωσης, η οποία θα επικυρωνόταν με ψήφο του λαού ή της Βουλής εντός ολίγων ημερών. Η Βρετανία και οι ΗΠΑ θα αναλάμβαναν να συγκρατήσουν την Τουρκία για να μην αντιδράσει, ενώ κατόπιν η Ελλάδα θα προέβαινε σε συμφωνία με την Τουρκία"!

Βεβαίως σήμερα δεν τίθεται θέμα πραξικοπήματος στην Κύπρο. Αυτό που σχεδίαζε ο Γ. Παπανδρέου το πραγματοποίησε η χούντα. Εκείνο, όμως, που είναι σαφέστατο, είναι το γεγονός, ότι και σήμερα, όπως και τότε, οι αμερικανοΝΑΤΟικές "λύσεις" κατά της Κύπρου, με τη συνδρομή της ΕΕ, προωθούνται. Και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μαζί με άλλα κόμματα, είναι σύμφωνοι σ' αυτές τις "λύσεις", τις οποίες συνδράμει βέβαια και ο Ν. Μπερνς... (Με την ευκαιρία, τι γίνεται με το φάκελο της Κύπρου, από τα υλικά του οποίου πολλά "άπλυτα" πολλών θα μπορούσαν να βγουν στη φόρα;).

ε) Στη σελίδα 31 διαβάζουμε: "Από τις αναλύσεις των αμερικανικών υπηρεσιών προκύπτει σαφώς ότι η Ουάσιγκτον ήθελε από την αρχή της δεκαετίας του '50 και εν συνεχεία κατά την περίοδο '61-'63 να προωθήσει ένα κεντρώο κόμμα, που θα εναλλασσόταν στην εξουσία με το κόμμα της Δεξιάς και θα κινούνταν πάντοτε προς φιλοδυτική τροχιά. Οι Αμερικανοί είχαν υιοθετήσει τον όρο "εθνικά κόμματα" για τα κόμματα του Κέντρου και της Δεξιάς που είχαν φιλοαμερικανικό και αντικομμουνιστικό προσανατολισμό".

Και πάλι η ιστορία επαναλαμβάνεται, ανεξάρτητα από το ότι σήμερα ο λόγος δε γίνεται μόνο για τα δύο "εθνικά" κόμματα (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ), αλλά και για τους δορυφόρους τους (ΣΥΝ - ΔΗΚΚΙ - ΠΟΛ.ΑΝ).

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ