Ο ΠΕΤΡΟΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ,πρόεδρος του Παραρτήματος Χαλκίδας της ΠΕΑΕΑ, απευθυνόμενος σε γράμμα του στον Διονύση Γεωργάτο γράφει: "Σύντροφε, παρακολουθώντας τον "902 TV", είδα ότι συγκεντρώνετε στοιχεία γύρω απ' τη Μακρόνησο. Επειδή είμαι Μακρονησιώτης, σου γράφω τα παρακάτω:

Στη Μακρόνησο πήγαμε το πρώτο δεκαήμερο του Γενάρη 1949 από την Ικαρία, όλοι αυτοί που ήμασταν στην περιοχή Ραχών Ικαρίας.

Μετά από ταλαιπωρία δυο μερόνυχτων στο αρματαγωγό και μεγάλη θαλασσοταραχή, αποβιβαστήκαμε στο νησί, μέσω ενός καϊκιού. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, κάτω από βροχή, ξεφορτώσαμε τις αποσκευές - περίπου οκτακοσίων συντρόφων μας από το καϊκι στη στεριά, εγώ και πέντε - έξι νεολαίοι. Φτιάσαμε τον 4ο κλωβό, εγώ έμεινα στη Β', σκηνή αρ. 4. Εδώ κάνω μια μικρή παρένθεση, οι νεολαίοι που ξεφορτώσαμε τις αποσκευές μας, ήσαν απ' αυτούς που βασάνισαν τους κρατούμενους στο ΑΕΤΟ και στη συνέχεια μας ακολούθησαν στον Αϊ - Στράτη.

Οταν χτίσαμε το φούρνο για τις ανάγκες του στρατοπέδου, εγώ ως μηχανικός δούλευα στα φλόγιστρα. Επίσης με τις τεχνικές γνώσεις που έχω, είχα φτιάξει ένα μικρό ξυλότορνο από τσιμέντο. Αυτό έγινε γνωστό στο στρατόπεδο για την πρωτοτυπία του και μια μέρα ήρθε στη σκηνή μου ο Ιμβριώτης και με παρακάλεσε να του φτιάσω ένα κομπολόι από ελιά με τα νερά του ξύλου να είναι κόντρα, πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο στο τορνάρισμα. Του είπα ότι χρειάζεται να βρει τα κατάλληλα ξύλα και ένα δεύτερο άτομο να γυρίζει το ροδάκι του τόρνου. Ο Ιμβριώτης έμενε στον 5ο κλωβό, όπου όλοι οι συναγωνιστές του, είχαν έρθει από τον Αϊ - Στράτη και αρκετοί είχαν μαζί τους κομμάτια από ελιές γιατί έκαναν ξυλόγλυπτα. Ετσι μου βρήκε τα κατάλληλα ξύλα και το άτομο που θα βοηθούσε, ο οποίος ήταν υπαστυνόμος και άρχισε η εργασία. Επειτα από μερικές μέρες το κομπολόι τελείωσε και ο καθηγητής μου έστειλε με τον υπαστυνόμο διάφορες κονσέρβες μέσα σε μια πετσέτα. Δεν μπορούσα να τις κρατήσω, δεν το έκανα επ' αμοιβή.

Οταν γυρίσαμε από το ΒΕΤΟ, μετά τα γεγονότα, συναντήθηκα με τον καθηγητή και μου είπε να πάμε στη σκηνή του. Οταν πήγαμε τράβηξε κάτω από το ράντζο του μια κούτα, και πήρε από μέσα το κομπολόι και μου είπε: "Πέτρο, όπως βλέπεις, το έργο σου υπάρχει, έπειτα απ' αυτό το μεγάλο μακελειό που περάσαμε". Ηθελε να μου δείξει, σκέφτηκα, μια που δε δέχτηκα να "αμειφθώ" με τις κονσέρβες, τώρα με αμείβει δείχνοντας το έργο μου.

Προτού μας πάνε στον Αϊ - Στράτη, έφτιασα δυο μικρούς αμφορείς από άγρια ελιά και τα πρόσφερα κι αυτά στον πρύτανη Γιάννη Ιμβριώτη.

Εγραψα αυτήν την επιστολή, γιατί όπως μου είπε μια συντρόφισσα, η οποία πήγαινε στο σπίτι του καθηγητή πριν πεθάνει, έβλεπε τους αμφορείς και το κομπολόι πάνω στο γραφείο του.

Επειδή θα έχει πολλά ενθύμια, πράγματα ιστορικά, χρήσιμα, δικά του και της γυναίκας του και επειδή δεν είχαν παιδιά, ίσως αυτά έρθουν στα χέρια μας".

• Απάντηση του Διονύση Γεωργάτου: Αγαπητέ σύντροφε Πέτρο, αυτό το μικρό σου γράμμα βαθιά με συγκίνησε. Δίνεις απλά ανθρώπινα εικόνες της ζωής μας στη Μακρόνησο, δίνεις την προσωπικότητα "Ανθρωπος" Γιάννης Ιμβριώτης.

Σε ευχαριστούμε και σου εύχομαι με συντροφική αγάπη, Καλές Γιορτές.