Του Γιώργη ΜΩΡΑΪΤΗ

Ι ΜΕΡΟΣ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)

Δόγματα και είδωλα!

Οι απόψεις του είναι σκέτη απελπισία. α) "Ο υπαρκτός σοσιαλισμός σωριάστηκε σε ερείπια. Ο μαρξισμός - λενινισμός έχασε την αίγλη του, δεν ηλεκτρίζει τώρα τις μάζες" (Σελ. 49). β) "Ερωτηματικά προκύπτουν από την τελευταία περιπέτεια του ΚΚΕ. Και την αδυναμία μιας σειράς παλαιών και δοκιμασμένων αγωνιστών να προσαρμοστούν στις τωρινές ιστορικές συνθήκες... Να απαλλαγούν από την προσκόλληση σε είδωλα του παρελθόντος, σε δόγματα και αρχές, που η ζωή απέδειξε λανθασμένα... ". (Σελ. 50). (Πού είσαι Πλουμπίδη να τον καμαρώσεις!). γ) Στηλιτεύει την παλιά νοοτροπία. "Αν κατά οποιονδήποτε τρόπο κλονιστεί η εμπιστοσύνη του λαού προς το Κόμμα και την ηγεσία του αυτό πίστευε ο Πλουμπίδης θα ήταν καταστρεπτικό για την ενότητα του Κόμματος και την επιρροή του στο λαό". Και ειρωνεύεται. "Πάση θυσία το υπέρτατο αγαθό, η ενότητα του Κόμματος και η επιρροή στο λαό"! (Σελ. 51).

Τις απόψεις του ο Δ. Π. να τις έχει και να τις χαίρεται. Δικαίωμά του. (Αν και δεν του πάει στην ηλικία του το πολύ "ανανεωτικό" στιλ). Αλλά το ΚΚΕ τι του φταίει; Ας τ' αφήσει να τραβήξει το δρόμο του. Κι όχι να του ρίχνει κι αυτός "πετριές". Και τι πήγε και "σκαρφίστηκε" το μυαλό του. Οτι "δεν αποκατέστησε τον Πλουμπίδη, παρά μόνο τυπικά και μυστικά, συνωμοτικά"! Ενώ τα στοιχεία από τα ντοκουμέντα που καταχωρεί στο βιβλίο του αποδείχνουν περίτρανα το αντίθετο. Δεν είναι "αμαρτία" να λέει τόσο χοντρό ψέμα; Κι ακόμα, επιτρέπεται να συκοφαντεί και να βρίζει;"... Τα κατάλοιπα του ΚΚΕ, που εδρεύουν στον Περισσό, απομονωμένα από τον ελληνικό λαό και από τις σύγχρονες κοσμοϊστορικές εξελίξεις, συνταυτίζονται πλήρως με τις εγκληματικές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη...". (Σελ. 214).

Τέλος, θα λέγαμε, γιατί δεν αφήνει ήσυχο τον Πλουμπίδη στον τάφο του. Και του ζητάει να έκανε κάτι, "των αδυνάτων, αδύνατο" απ' αυτόν, όσο ήταν ζωντανός. Βέβηλα λόγια και προσβολή στη μνήμη του. Που θα κάνουν "να τρίζουν τα κόκαλά του"! "Μήπως θα είχε προσφέρει πιο πολλά ο Πλουμπίδης στην πατρίδα μας και στο προοδευτικό κίνημα αν πραγματοποιούσε μια πιο βαθιά τομή και έλεγε στον ελληνικό λαό αυτά που πίστευε ως σωστή γραμμή;". (Σελ. 222). Ε, όχι! (Απαντήσαμε και στον Λιναρδάτο). Τότε δε θα ήταν ο Πλουμπίδης!..

Ο Πλουμπίδης, με τη στάση του στη δίκη και με τη θυσία του, είχε ήδη αποκατασταθεί "ντε φάκτο" στην κοινή συνείδηση. Οι κατηγορίες σε βάρος του είχαν κονιορτοποιηθεί. Δεν έμενε παρά η νέα καθοδήγηση να προβεί και επίσημα στην ηθική και πολιτική αποκατάστασή του. Κι αυτό έκανε. Ο Παπαχρίστου, που επιμένει (σκοπίμως) να θεωρεί ότι "πρόκειται για μια τυπική αποκατάσταση (Με την απόφαση της 9ης Ολομέλειας του 1958), ουσιαστική και πλήρης αποκατάσταση δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα", ψεύδεται συνειδητά. Ο ίδιος όμως αυτοδιαψεύδεται όταν ομολογεί ότι "το 1957 και 1958 το θέμα Πλουμπίδη επανεξετάζεται σε βάθος από το ΚΚΕ". Και αναφέρεται στο πόρισμα της ειδικής επιτροπής (από τα μέλη της ΚΕ Δ. Βατουσιανό και Μ. Κωτούζα) που τονίζει ότι"τα αίτια που προκάλεσαν την κατηγορία είναι πολιτικά" (Βλέπε γράμμα του στην "Αυγή", 18.5.97).

Ηταν δυνατό να μην είναι πολιτικά; Αφού αφορούσαν πολιτικό στέλεχος και μάλιστα ανώτερο και σε τόσο υπεύθυνο τομέα δουλιάς; Από εδώ προκύπτει κι ένα άλλο ερώτημα, που διατυπώνεται στον πρόλογο του βιβλίου. Τι σημαίνει ότι "η υπόθεση δεν μπορεί να κλείσει αν δε συζητηθεί με όρους πραγματικής πολιτικής ανάλυσης"!.. Η απόφαση βέβαια της 9ης Ολομέλειας (Αύγουστος 1958) που αποκαθιστά τους Σιάντο, Πλουμπίδη, Καραγιώργη, είναι λιγόλογη. Οπως κι άλλες ανάλογες αποφάσεις (Βλέπε "Επίσημα κείμενα του ΚΚΕ", τόμος 8ος). Πάρθηκε όμως με βάση ένα αναλυτικό Πόρισμα. Που δημοσιεύεται στο βιβλίο. Και καταλαμβάνει 28 σελίδες. Ο ίδιος ο Δ. Π. το χαρακτηρίζει σημαντικό. Και όμως μπορεί να μιλάει για "τυπική" πράξη. Αλλά γιατί να είναι τυπική; Τι να συγκαλύψει; (Και δεν είχε να κάνει μόνο με τον Πλουμπίδη. Αφορούσε και τον Σιάντο και τον Καραγιώργη). Αν υπήρχε ενοχή, δε θα έκανε αποκατάσταση.

Ισχυρίζεται επίσης ο Δ. Π., ψευδώς, ότι η απόφαση τηρήθηκε "μυστική"! Αν ήταν δυνατόν. Παντού οι κομμουνιστές και οι αγωνιστές ενημερώθηκαν. Και στην Προσφυγιά, και στην ΕΔΑ, και στις φυλακές που ήμασταν εμείς. Φυσικά στην Ελλάδα δεν έγιναν συνελεύσεις κομματικών οργανώσεων. Η καθοδήγηση, με ΓΓ τον Κ. Κολιγιάννη, είχε κάνει το 1958 το "θεμελιακό λάθος" να τις διαλύσει. (Για να έρχεται σήμερα ο Τζεφρόνης να διεκδικεί με "περηφάνια" την πατρότητα της ιδέας για τη Διάλυση! Ενώ το Κόμμα τον έστειλε να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις).

Ενα δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο για την ουσιαστική αποκατάσταση του Πλουμπίδη είναι το άρθρο στο "Νέο Κόσμο", πολιτικό θεωρητικό περιοδικό του Κόμματος, τεύχος Αυγούστου 1966. (Οχι "Νέοι Καιροί", όπως γράφει κατά λάθος ο Δ. Π.). Δημοσιεύεται στη στήλη "Μορφές Αγωνιστών". Είναι αναλυτικό βιογραφικό σημείωμα του Πλουμπίδη. Γράφεται και υπογράφεται από τον αξέχαστο Αλέκο Ψηλορείτη (Γιώργη Αγγουράκη), μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Εχει τίτλο ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ (1902 - 1954). Κι αρχίζει με το επίγραμμα: "Θα πεθάνω ήσυχος γιατί και αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι αγωνιστές θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού". Το άρθρο δημοσιεύεται ολόκληρο στο βιβλίο του Δ. Π. και πιάνει 14 σελίδες.

Και μόνο γι' αυτά τα δύο κείμενα - ντοκουμέντα (Πόρισμα και Βιογραφικό) θα έπρεπε και ο συγγραφέας και οι συντάκτες των αφιερωμάτων στις εφημερίδες, αν μη τι άλλο, να σεβαστούν την αλήθεια της αποκατάστασής του από το Κόμμα. Δεν το έκαναν. Γιατί τότε δε θα εκπλήρωναν την αντικομμουνιστική τους αποστολή. Δε θα αναφερθούμε σε άλλα επιχειρήματα του Δ. Π. στην προσπάθειά του να συκοφαντήσει το ΚΚΕ και την ηγεσία του. Τα περισσότερα είναι πολύ φτηνά και δεν αντέχουν στην κριτική.

"Είναι τιμή και περηφάνια για τους κομμουνιστές που το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχει αναδείξει ένα τέτοιο ηρωικό στέλεχος με μια ασύγκριτη, θα έλεγα, προσφορά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα του τόπου μας. Πολλές φορές, όταν γίνεται λόγος για τον Νίκο Πλουμπίδη, προστίθεται μια λέξη πριν. Τραγική φυσιογνωμία. Δε θα τη χρησιμοποιούσα καθόλου... Θεωρώ ότι ήταν ένας αντιπροσωπευτικός τύπος του κομμουνιστή, που συνειδητά παλεύει και πάνω απ' όλα βάζει το συμφέρον του τόπου, της εργατικής τάξης. Ξέρω πολύ καλά ότι οι λέξεις χρησιμοποιούνται για εκείνη τη στιγμή, τη μελανή... Τέτοια γεγονότα έχουν γίνει παραδείγματα προς αποφυγήν. Εχει αποκατασταθεί πλήρως ο Νίκος Πλουμπίδης. Και στο Κόμμα μας και στη συνείδηση όλων μας... Βρήκε τη δύναμη να τα δει όλα πάνω από την προσωπική πικρία... Πιστεύω πως ήταν ένα έξοχο παράδειγμα κομμουνιστή. Οταν κανείς παλεύει για μια τέτοια υπόθεση, όπως είναι η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατία, η πρόοδος, ο σοσιαλισμός, χωρίς να παραιτείται από το δικαίωμα της γνώμης, πρέπει να καταφέρνει, πάνω απ' όλα να βλέπει το βαθύτερο στόχο, που έχουμε εμείς οι κομμουνιστές. Από αυτή την άποψη, το παράδειγμα του Ν. Πλουμπίδη είναι με διαχρονική ιστορική αξία".

Αυτή την τοποθέτηση ο Δ. Παπαχρίστου δεν έκρινε σκόπιμο να την καταχωρήσει στο βιβλίο του. Οπως απέφυγε να αναφέρει οτιδήποτε από ομιλίες μελών του ΠΓ και άλλων στελεχών σε εκδηλώσεις για τον Πλουμπίδη στα χρόνια από τη νομιμοποίηση του Κόμματος και δώθε. Καθώς και από τα πολυπληθή δημοσιεύματα και αφιερώματα στο "Ριζοσπάστη" (που αν συγκεντρωθούν αποτελούν ολόκληρο τόμο), αλλά και στην ΚΟΜΕΠ και σε αντιστασιακά έντυπα. Αρκέστηκε να εξασφαλίσει συνηγορία στο "εγχείρημά" του και στις απόψεις του από τον Κ. Μητσοτάκη, τον Γρ. Φαράκο, τον Γ. Μαρίνο (του "Οικονομικού Ταχυδρόμου") κ.ά.

Απέναντι στους ήρωες και μάρτυρές μας, που "κράτησαν ψηλά τη σημαία"! Που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για τα μεγάλα πανανθρώπινα ιδανικά του κομμουνισμού! Το ΚΚΕ στάθηκε πάντα με σεβασμό και ευγνωμοσύνη. Και ποτέ δεν έπαψε, ούτε θα πάψει να τιμά, όπως πρέπει τη μνήμη τους και ταυτόχρονα να προβάλλει το παράδειγμά τους και να διαπαιδαγωγεί με αυτό τα κομματικά μέλη, τους οπαδούς του, τη νεολαία, τους αγωνιστές. Αυτό ισχύει, για ένα λόγο παραπάνω, για συντρόφους σαν τον Πλουμπίδη, που στις αφάνταστα αντίξοες συνθήκες πάλης, παρανομίας, εκτελέσεων κατηγορήθηκαν άδικα. Ας σταματήσουν οι εμπνευστές και εκτελεστές της αντικομμουνιστικής εκστρατείας να χύνουν"κροκοδείλια δάκρυα" και να τρέφουν "φρούδες ελπίδες"! Τα σχέδιά τους δε θα πετύχουν. Στους αγώνες που ωριμάζουν οι ήρωές μας θα είναι μπροστάρηδες. Με ξεδιπλωμένα τα λάβαρα! Και με υψωμένες γροθιές!...