Την υπέροχη όπερα του Ζορζ Μπιζέ (1838 - 1875) "Κάρμεν",μπορούμε να παρακολουθήσουμε σήμερα το πρωί στις 11.00 από την ΕΤ - 3 με τη μια δικιά μας μεσογειακή, ελληνική φωνή, με την εξαιρετική ερμηνεία της Αγνής Μπάλτσα. Ακόμη, ερμηνεύει ο Χοσέ Καρέρας και συμμετέχει η ορχήστρα, η χορωδία και το μπαλέτο της Μετροπόλιταν Οπερας της Νέας Υόρκης υπό τη διεύθυνση του Τζέιμς Λεβάιν. Την παράσταση προλογίζει ο Πέτρος Ζογκούδης. Ο διάσημος συνθέτης, ο δημιουργός της μοναδικής "Κάρμεν", μυήθηκε από πολύ νωρίς στη μουσική και είχε για καθηγητή τραγουδιού την ίδια του τη μητέρα. Ο Μπιζέ είναι σήμερα και πάντα υπήρξε, ένας από τους πιο αγαπητούς και πολυπαιγμένους Γάλλους συνθέτες αν και κατηγορήθηκε για "βαγκενερισμό". Χαρακτηριστικά του ύφους του, που απηχεί επιδράσεις των Γκουνό και Μότσαρτ και λιγότερο Μπετόβεν, είναι η κομψότητα αλλά και η δύναμη της μελωδίας, της "ατέρμονης μελωδίας", όπως έλεγε ο Βάγκνερ για τις δικές του συνθέσεις. Δεν είχε μόνο τη δυνατότητα να συνθέτει με ύφος κομψό αλλά διέθετε και τρομερές ικανότητες στην ενορχήστρωση, ακόμη απολαυστική αρμονία, ακρίβεια και καθαρότητα στη μουσική του γραφή. Ο Μπιζέ αναζητούσε την αλήθεια, τον ρεαλισμό αλλά ποτέ με βάρβαρο και κυνικό τρόπο. Ετσι, ο συνθέτης που ήδη είχε γράψει τη "Συμφωνία σε ντο" και είχε κατακτήσει το Βραβείο της Ρώμης με την καντάτα του "Χλωδοβίκος και Κλοτίλδη", που είχε συνθέσει την όπερα "Ωραία Κόρη", τη "Βασίλισσα του Σαμπά", τους "Αλιείς μαργαριταριών" και την "Αρλεζιάνα" - σουίτα από τη σκηνική μουσική για το ομώνυμο έργο του Αλφονς Ντοντέ - συνέθεσε την Κάρμεν. Την "Κάρμεν" που από τις 3 του Μάρτη 1875 τον έκανε πασίγνωστο σε όλον τον κόσμο. Ο Μπιζέ βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Προσπέρ Μεριμέ, το έκανε μουσική, το έκανε δράμα χωρίς ίχνος μελό, το έκανε θρίαμβο, το έκανε θρύλο. Η αναγνώριση ήρθε αμέσως, δυστυχώς, όμως τον "αναγνώρισε" και τον ζήλεψε ο θάνατος, που τον... επισκέφτηκε τρεις μήνες αργότερα σε ηλικία μόλις 36 χρόνων. Η Κάρμεν είναι μια τσιγγάνα, είναι μια γυναίκα με ταπεραμέντο, είναι μια ψυχή φλογισμένη και οργισμένη, είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη που αλίμονο είναι αιχμάλωτη της ελευθερίας της. Επιζητεί τον έρωτα, τον βρίσκει και αμέσως τον αφήνει γιατί η ψυχή της σαλπάρει για νέους έρωτες, για άλλες αγάπες, για άλλες απάτες. Απατά η Κάρμεν; Μα φυσικά όχι. Εχει δηλώσει από την αρχή ότι: η αγάπη είναι ελεύθερο πουλί που δε γνωρίζει νόμους. Η Κάρμεν έχει πάθος, δεν έχει σταθερότητα, ανάβει πόθους, ενώ μέσα της σιγοκαίει το πάθος της αυτοκαταστροφής. Καταστρέφει και καταστρέφεται. Η Κάρμεν είναι μια γυναίκα που διαφέρει, που ξεχωρίζει. Ενα φλογερό λουλούδι που ανθίζει, αλλά που η τρελή ζήλια του Χοσέ θα το "κόψει" από τη γη. Με μια μαχαιριά. Η Κάρμεν ξέρει το τέλος της, δεν μπορεί να είναι άλλο από βίαιο. Γι' αυτό και προκαλεί, προσκαλεί σχεδόν με έμμεσο τρόπο παρακαλεί, το ερωτευμένο χέρι να το δώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται, εκεί στην αρένα. Πρόκειται για μια εξαιρετική όπερα που οι φίλοι του λυρικού τραγουδιού δεν πρέπει να χάσουν.