Αν συμφωνήσουμε, ότι ο όρος "παιδεία" εμπεριέχει συν τοις άλλοις και τις βασικές έννοιες, "μόρφωση", "εκπαίδευση" και "αγωγή", συνθετικά στοιχεία ολοκληρωτικά "πεπαιδευμένου ανθρώπου", τότε μπορούμε πάλι να συμφωνήσουμε και στο ότι η υλοποίηση του τρίπτυχου αυτού, από το σύγχρονο ελληνικό σχολείο, πρέπει να αποτελεί ένα όραμα και στόχο διεκδίκησης, για κάθε πραγματικό ελεύθερο πολίτη, που έχει σαφή επίγνωση του "τι θέλει και απαιτεί από την Πολιτεία", της οποίας είναι ενεργό μέλος.

Ομως, για να μπορεί ένα τέτοιο Σχολείο να αποδίδει τους επιθυμητούς "καρπούς" και στους τρεις τομείς του προαναφερθέντος τρίπτυχου της Παιδείας, θα πρέπει αυτό να λειτουργεί μέσα σε συνθήκες περιβάλλοντος, εσωσχολικού και ευρύτερα κοινωνικο - πολιτικού, που θα του επιτρέπουν...

Και από ό,τι ξέρω, 40 χρόνια εκπαιδευτικός, με υπηρεσία και εμπειρίες από όλες τις βαθμίδες της σχολικής εκπαίδευσης, από το δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο, κάτι τέτοιο είναι, μάλλον απαγορευτικό.

Αυτό δεν το λέω για να εντυπωσιάσω, αφού έχω επίγνωση σε ποιους απευθύνομαι, μιας και όλοι εσείς που μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε το παρόν σημείωμά μου, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο έχετε κάνει την ίδια περίπου με εμένα διαπίστωση. Απλώς υπενθυμίζω αυτό που πάλι όλοι μας ξέρουμε, ότι δηλαδή, φαινόμενο χωρίς αιτία ή αιτίες που να το προκαλούν, δεν υπάρχει. Και που βέβαια, αν αυτές δεν εξουδετερωθούν τελείως, το "πρόβλημα" θα διαιωνίζεται προς τιμή και δόξα αυτών που με την εκπαιδευτική πολιτική που από χρόνια ασκούν, ποικιλόμορφα το αναπαράγουν.

Τέλος και να μην το ξεχνάμε αυτό, ζούμε σ' ένα καθεστώς που ως σημεία αναφοράς και "δανικά" ιδεώδη του, έχει τον ανταγωνισμό σε όλες τις μορφές και επίπεδα του δημόσιου και ιδιωτικού μας βίου. Την ασύδοτη οικονομία της αγοράς, συνέπεια της οποίας νομοτελειακά θα έλεγα, άλλος πλουτίζει και άλλοι φτωχαίνουν. Το όλα είναι εμπορεύσιμα, ακόμα και η ψυχούλα του ανθρώπου...

Π. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Αθήνα