"

Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Αν κάποιος σταθεί στη διαπίστωση της εκδήλωσης φαινόμενων κρίσης και ύπαρξης "κραδασμών" στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του κόμματος, χωρίς να πέφτει έξω, θα έχει περιοριστεί σε μια "φωτογραφία" των όσων προκύπτουν στο προσκήνιο. Ομως πέρα από το προσκήνιο, υπάρχει το παρασκήνιο και κυρίως οι βαθύτερες αιτίες που δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις στο ΠΑΣΟΚ.

***

Και βέβαια, οι διαπιστώσεις τους, αν αφαιρεθεί η έντονη διάθεση να εξηγήσουν τη γενικότερη πολιτικο-κοινωνική κατάσταση και την αντίδραση του πρωθυπουργού υπό το κομματικό πρίσμα, έχει στοιχεία αλήθειας: Οντως ο Κ. Σημίτης αξιοποιεί τις εσωκομματικές αναταράξεις, για να μετατοπίσει το πολιτικό ενδιαφέρον σε κλειστά κομματικά πεδία, όπου διεξάγεται διαπάλη για"οφίτσια" και όπου κατέχει την κυριαρχία. Ομως, την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός επιλέγει την παρούσα στιγμή - τη στιγμή που κατηγορεί για "κεκτημένα" και"προνόμια" (!) τα λαϊκά στρώματα - για να κατηγορήσει με την ίδια ένταση, τα ανάλογα φαινόμενα του "παρελθόντος" που υπάρχουν μέσα στο κόμμα του...

Η επιλογή να επιδείξει "αποφασιστικότητα" σε όλα τα μέτωπα, δεν είναι τυχαία.

***

• Από τη μια η Νεολαία του κόμματος και η διαπάλη "σημιτικών" - "τσοχατζοπουλικών", από την άλλη το ανυπόγραφο "μανιφέστο" της λεγόμενης εσωκομματικής αντιπολίτευσης που ζητά "επιστροφή" στο ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, ταυτόχρονα η συνεχής εκδήλωση δυσφορίας για τις ηγετικές επιλογές, ενόψει των δημοτικών εκλογών, η εμφάνιση "δύο γραμμών" στην ΠΑΣΚΕ με αφορμή την υπόθεση των ΔΕΚΟ, οι "αναταράξεις" λόγω των επικείμενων αρχαιρεσιών στις νομαρχιακές οργανώσεις. Κοντά σε όλα αυτά, υπάρχουν τα σενάρια μιας πλευράς συνεργατών του πρωθυπουργού για επιβολή "κλοιού" σε εσωκομματικούς αντιπάλους του Κ. Σημίτη, όπως ο Α. Τσοχατζόπουλος κλπ.

Παράλληλα, στο χώρο της ΝΔ:

• Η κατάσταση που διαμορφώθηκε με την τροπολογία για τις ΔΕΚΟ έδωσε την ευκαιρία για πιο ευκρινή εμφάνιση της "διαχωριστικής γραμμής" στο εσωτερικό του κόμματος. Από τη μια πλευρά εκείνοι που - κατά το πρότυπο Σημίτη - θέλουν να "τραβήξουν μπροστά" στο όνομα της ανάγκης για "εκσυγχρονισμό" της κοινωνίας. Από την άλλη αυτοί, που στο όνομα της "λαϊκής Δεξιάς", αναζητούν να καρπωθούν τη φθορά Σημίτη και προτάσσουν την αντίληψη της αντιδραστικής μεταρρύθμισης, αλλά με "μέτρο".

Οσο για τον ΣΥΝ,

• ο κλασικός διαχωρισμός μεταξύ των συντασσόμενων με την πολιτική πλατφόρμα Σημίτη (Παπαγιαννάκης, Δαμανάκη κλπ.) και εκείνων που βλέπουν τους όρους ύπαρξής τους στην αξιοποίηση της κρίσης που παράγει αυτή η πολιτική και άρα στη συνέχιση της κάλπικης αναφοράς τους σε "νεο-αριστερούς" προσανατολισμούς, καλά κρατεί. Στη μέση φυσικά ο Ν. Κωνσταντόπουλος που θέλει να ηγηθεί του "συμπολιτευόμενου ΣΥΝ" και θεωρεί ότι όσο πιο συντεταγμένος είναι ο ΣΥΝ σε αυτή την πορεία τόσο περισσότερα "συμπολιτευτικά πόστα" θα καταλάβει.

***

Οι λαϊκοί αγώνες, συνεπώς, έχουν την αντανάκλασή τους στο εσωτερικό των αστικών πολιτικών κομμάτων. Από τη μια μεριά προκαλούν "αναταράξεις", από την άλλη μεριά τα ίδια τα αστικά κόμματα επιχειρούν, αναθέτοντας ρόλους στις λεγόμενες "εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις" τους, να εγκλωβίσουν το λαό και να ενισχύσουν τις αυταπάτες για το χαρακτήρα τους.

Τα παραπάνω προκαλούν δυο τακτικές στο εσωτερικό των αστικών κομμάτων. Από τη μια η "γραμμή" των "καθαρών λύσεων",που σημαίνει αντιδραστική επέλαση του κεφαλαίου, χωρίς έλεος. Από την άλλη, εμφανίζεται η "γραμμή" της... "προγραμματισμένης" επιστροφής στο Μεσαίωνα.Ο Κ. Σημίτης θέλει να αποδείξει ότι είναι ο ικανότερος να φέρει σε πέρας την πρώτη "γραμμή". Ξέρει ότι για να υλοποιηθεί η παραπάνω επιλογή της πλουτοκρατίας, ίσως χρειαστεί ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού μέσα από "κεντρο-αριστερο-δέξια σενάρια". Και για να κατακτήσει ρόλο πρώτου βιολιού στο ανασυντιθέμενο πολιτικό σκηνικό πρέπει να παραμείνει κυρίαρχος στο ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό "δε διαπραγματεύεται με κανέναν". Γι' αυτό επιλέγει τις "ρήξεις" και τις "τομές" και στο κόμμα του.

Το ίδιο αντιλαμβάνονται και οι παράγοντες στα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που είναι έτοιμοι να συμβάλουν σε λύσεις, ανάλογες με το"λίφτινγκ" που επιβάλλουν στο πολιτικό εποικοδόμημα τα συμφέροντα της ολιγαρχίας. Ομως, το τι τελικά θα γίνει, θα το κρίνει ο λαός, εφόσον κάνει χρήση της δύναμής του και καταστήσει αποτυχημένες όλες τις εκδοχές των"λίφτινγκ".

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ