Σε καθημερινό "λαϊκό" ανάγνωσμα και ακρόαμα, εξελίσσονται οι "παρεμβάσεις" της κυβέρνησης στη δικαστική δραστηριότητα της Δικαιοσύνης. Κρίθηκε κατάλληλο "προς τούτο" η φωνή και ο λόγος του ίδιου του πολιτικού προϊσταμένου της, υπουργού της Δικαιοσύνης. Ξεκίνησε "δι' ασήμαντον αφορμή" - την καταδίκη από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας του κατηγορουμένου Πουρσανίδη για διάφορα αδικήματα του νόμου για τα ναρκωτικά. Θέμα πολιτικά "αβανταδόρικο", καθώς ο Τύπος, γραπτός και ηλεκτρονικός είχε πλούσια κερδοσκοπήσει πάνω σ' αυτό το θέμα και είχε προκαλέσει μεγάλη "λαϊκή" συγκίνηση. Ετσι, έφτασε ο υπουργός, με προσπάθεια φραστικής μισοσυγκάλυψης, να διαδηλώνει την αναλγησία της Δικαιοσύνης και από το βήμα της Βουλής να ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους του Κοινοβουλίου από τον κατηγορούμενο και την οικογένειά του!..

Με αυτά τα περιστατικά είναι δύσκολο να δεχτεί κανείς ότι η κυβέρνηση, διά του υπουργού της Δικαιοσύνης, έπραξε έτσι μόνο γιατί συγκινήθηκε από τη σκληρή καταδίκη ενός πολίτη, που, όντας μακροχρόνιος τοξικομανής, κατόρθωσε το σχεδόν ακατόρθωτο, μεμονωμένα να απεξαρτηθεί από την ηρωίνη. Κι αυτό, γιατί πέρσι ήταν πάλι η μεγάλη παρέμβαση της κυβέρνησης για το ζήτημα της επιθεώρησης και του προσώπου του προϊσταμένου της επιθεώρησης των δικαστών. Επίσης ο υπουργός της Δικαιοσύνης εξαγγέλλει ότι οι αγωνιζόμενοι για την επιβίωσή τους αγρότες θα εκλιπαρούν στα δικαστήρια, θα ζητούν έλεος και αμέσως μετά εισαγγελείς ξεκινούν ποινικές διώξεις εναντίον δεκάδων ή και εκατοντάδων αγροτών. Απειλητικός ο υπουργός της Δικαιοσύνης κατά των επιτροπών των κινητοποιούμενων αγροτών, νάτοι πάλι οι εισαγγελείς να ασκούν ποινικές διώξεις κατά των μελών των επιτροπών για ...ηθική αυτουργία στο ...μέγα αδίκημα της παρακώλυσης των συγκοινωνιών - αυτή η "ηθική αυτουργία" σε πράξεις αυτουργών που τις είχαν αποφασίσει μόνοι τους είναι και σκληρός βιασμός των νομικών εννοιών και των διατάξεων. Και, πάνω απ' όλα, η κυβέρνηση να εξαγγέλλει με τον ίδιο υπουργό ότι "το κράτος κινδυνεύει", το κράτος πρέπει να προστατέψει "την έννομη τάξη" (ποιας εξουσίας, αλήθεια;), "είμαστε αστικό κράτος" και "αυτό το κράτος θα προασπίσουμε" (τι φοβερές εποχές θυμίζουν αυτές οι διακηρύξεις!..). Ολη αυτή η δραστηριότητα γίνεται πιο ζοφερή για τη Δικαιοσύνη σαν λειτούργημα, όταν συνυπολογιστούν και οι εξελίξεις κεντρικού συγκεντρωτισμού και αυταρχισμού στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη νομοθετικώς διακοσμητική Ευρωβουλή, με την εφαρμογή της Συνθήκης του ΣΕΝΓΚΕΝ, με την οποία θα καταστραφούν και τα τελευταία ίχνη προσωπικών, οικογενειακών, συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών, καθώς και με την ανάπτυξη του "ενιαίου ευρωπαϊκού δικαστικού χώρου", που σημαίνει εγκατάσταση ξένου "ευρωεισαγγελέα", που θα ασκεί ανεξάρτητα ποινικές δικαιοδοσίες σε βάρος και Ελλήνων πολιτών.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές, το δικαστικό Σώμα αισθάνεται ότι σπρώχνεται σε ένα ρόλο, όχι δικαιοσύνης, αλλά αδικίας σε βάρος των οικονομικά και κοινωνικά αδικούμενων, καταπιεζόμενων και απειλούμενων ακόμη και στην επιβίωσή τους λαϊκών στρωμάτων, που ζουν αποκλειστικά ή κυρίως από την εργασία τους. Ωθείται σ' ένα ρόλο άλλοτε συγκαλυμμένο και άλλοτε απροκάλυπτου συμμάχου και προωθητή μιας αδίστακτης εκτελεστικής εξουσίας, που χειρίζεται μεροληπτικά τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών, κυκλώνεται σιγά σιγά από μια άλλη "δικαιοσύνη", ιεραρχικά εξαρτημένη και υπόλογη στην εκτελεστική εξουσία, που ανατίθεται σε πλήθος άλλα "σώματα", όπως ειδικές αστυνομίες, "ράμπο" διαφόρων ...ειδικοτήτων, που κάποιοι θα οπλοφορούν και θα συλλαμβάνουν "παραβάτες" κατά τη ...δικαστική κρίση τους, "ευρωεισαγγελείς" και "ευρωδικαστές". Και, ταυτόχρονα, καθόλου δεν αποκλείεται ότι στα χέρια τέτοιας εκτελεστικής εξουσίας, ενέργειες, φαινομενικά ευεργετικές για τους δικαστές, να λειτουργούν εκμαυλιστικά για τον κλάδο, αφού μπορεί να ωθήσουν ορισμένους δικαστές σε συμπεριφορές κατάλληλες για τέτοια ...εξέλιξή τους.

Οι υπηρεσιακοί και λιγότερο οι συνδικαλιστικοί ηγέτες του Σώματος δείχνουν να αντιλαμβάνονται αυτή την πορεία αποδόμησης και δέσμευσης της Δικαιοσύνης και δείχνουν να θέλουν να αντισταθούν. Και αυτοί, ιδίως ο πρόεδρος και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, με δηλώσεις και ανακοινώσεις τους, επισημαίνουν και στιγματίζουν, με ανάλογες προς τη θέση τους και τις αλληλοεξαρτήσεις διατυπώσεις, αυτή την ανάμειξη της εκτελεστικής εξουσίας στα δικαστικά έργα. Ομως λείπουν φωνές μέσα από το χώρο, που έπρεπε και μπορούσαν να ακουστούν ξεκάθαρα και δυνατά. Αυτή τη φορά έλειψε η φωνή της Ενωσης των δικαστών, που πολλές φορές παλιότερα είχε ακουστεί παρήγορα. Ελειψε και η φωνή των πιο θαρρετών παλιότερα μελών της. Τώρα οξύνονται τα προβλήματα ραγδαία και είναι η ώρα ο καθένας να φανεί λειτουργός. Και, βέβαια, παράξενη φαίνεται η πλήρης απουσία της φωνής και των άλλων κλάδων της Δικαιοσύνης, κάποιοι από τους οποίους σε χρόνια ενθουσιασμού οργάνωσαν συνέδρια, από τα οποία, με το λόγο των τότε και τώρα στελεχών τους, εκδόθηκαν ντοκουμέντα υμνητικά για την αποστολή τους ως δικαστών και με περίφημες αιτιολογίες αναλύθηκε και εξορκίστηκε η ανάμειξη της εκτελεστικής εξουσίας στην αυτονομία της Δικαιοσύνης. Μόνο με τη συνένωση της αντίστασης όλων των προορισμένων γι' αυτόν τον αγώνα, μπορούν να προκύψουν κάποια θετικά αποτελέσματα. Εχουν να αντιμετωπίσουν μια αποφασισμένη εκτελεστική εξουσία, που δε διστάζει να μεταχειριστεί την απειλή και την έντεχνη συκοφαντία.Οι δικηγόροι και οι οργανώσεις τους είναι επίσης οι φυσικοί φορείς ενός τέτοιου αγώνα.