Κυρία Γενικέ Γραμματεύς, κύριε πρόεδρε του πάνελ, αγαπητοί φίλοι και φίλες, αισθάνομαι ιδιαίτερη συγκίνηση που είμαι σήμερα μαζί σας, γιατί, εκτός των άλλων, έχω δει τα τελευταία χρόνια ότι οι καθαρές θέσεις πράγματι στον τόπο μας είναι λίγες. Εχετε σε πολλά θέματα καθαρές θέσεις.

Εγώ είμαι ένας πρακτικός άνθρωπος και έχω συνηθίσει να ζω με κάποιον ορθολογισμό και σε συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων, όσο μπορώ. Θα περάσω πολύ σύντομα στην ανάλυση και στις προτάσεις επί ενός θέματος που θεωρώ ότι είναι μείζονος σημασίας για την αντίσταση στο ξεπούλημα, θα λέγαμε απλά, στην αλλοτρίωση, κάπως πιο διανοουμενίστικα.

Το θέμα είναι, καθεστώς ιδιοκτησιακό και διαχείριση των κοινωνικών αγαθών σε μια δημοκρατική κοινωνία. Ξεκινάμε, γιατί έχουμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια, από μερικές, κοινής αποδοχής ανά τους αιώνες, αξίες.

Μόνη αξία αντικειμενική είναι ο χρόνος. Ολες οι άλλες είναι παράγωγες. Και σήμερα αυτό το πολύτιμο αγαθό, που λέγεται χρόνος, ροκανίζεται ανελέητα από έναν πληροφοριακό συνωστισμό και ευδαιμονισμό.

Δεύτερη πλανητική αξία είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έφτασε κάποια στιγμή να μπορεί να παράγει αγαθά διαχρονικά, όπως είναι η έρευνα, με αποτέλεσμα την παιδεία και να δημιουργήσει συνείδηση. Δηλαδή πυξίδα κατά την επικίνδυνη πορεία του προς το αύριο.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, ο άνθρωπος, δυστυχώς - το λέω και στον προηγούμενο ομιλητή - είναι από τη φύση του εγωκεντρικός. Δε μας αρέσει, αλλά έτσι είναι. Μόνος τρόπος για να το ξεπεράσει είναι κάποια στιγμή να του ξυπνήσουμε την αγωνία της επιβίωσης. Να καταλάβει, δηλαδή, ότι ο εγωκεντρισμός του οδηγεί στο άμεσο ορατό γι' αυτόν μέλλον, σε μια καταστροφή και να μπορέσει πράγματι να αντισταθεί συλλογικά για να επιβιώσει.

Νομίζω ότι σήμερα πρέπει να μιλήσουμε για την επιβίωσή μας, ενόψει αλλοτρίωσης των δημόσιων αγαθών. Κατ' αρχήν, για να δούμε, γιατί δημόσια αγαθά; Μήπως είναι μια ξεπερασμένη αγκυλωμένη ιστορία από τα πράγματα; Το είπε ο μακαρίτης ο Σόλωνας και πολλοί άλλοι μετά από αυτόν, και το στήριξε κατά τρόπον ο οποίος αποτελεί πραγματικά αξίωμα. Εψαξα να βρω κάποιο ψεγάδι, δε βρήκα ποτέ. Είναι αξίωμα. Ποιο είναι το αξίωμα; Είπε ότι ο δήμος, δηλαδή μια δημοκρατική κοινωνία σήμερα, για να λειτουργήσει πρέπει πρώτιστα να εξασφαλίσει την ισότητα των πολιτών έναντι ορισμένων βασικών αγαθών. Ισότητα πρόσβασης στα αγαθά αυτά. Αλλως δεν υπάρχει δημοκρατία.

Αυτό πώς γίνεται; Δοκίμασαν οι προ του Σόλωνα πολιτισμοί διάφορα συστήματα, όπως είναι και τότε η χορήγηση των αγαθών αυτών από διάφορους κατόχους ιδιώτες. Και απέτυχαν. Είπε ο Σόλωνας, ότι μία είναι η δυνατότητα. Τα αγαθά αυτά να ανήκουν στο δήμο. Αλλως, καταρρέει η ισότητα των πολιτών με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πολλώ μάλλον που στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι κι αυτά τα αγαθά κλιμακώνονται σε διάφορες κατηγορίες, των οποίων η πρώτιστη που είναι και κυρίαρχη για τη ζωή μας, είναι το φυσικό μονοπώλιο, με τη γενική έννοια του όρου, που δεν είναι διαπραγματεύσιμο.

Στο πλαίσιο αυτό ακριβώς, επιτρέψτε μου να πω δυο λόγια για ένα αγαθό που θα αποτελέσει και το αντικείμενο αυτής της σύντομης παρέμβασης, την παιδεία. Επισημαίνω, πως ό,τι πω για την παιδεία ισχύει πολύ καλά και για την ενέργεια, για την υγεία βεβαίως και για τις επικοινωνίες κλπ.

Υπάρχει η άποψη ότι τα δημόσια αγαθά, όπως η παιδεία, περνάνε μια μεγάλη κρίση. Πράγματι περνάνε μια μεγάλη κρίση και μάλιστα οφείλουμε να ομολογήσουμε εμείς οι δάσκαλοι, οι πανεπιστημιακοί, ότι έχουμε παρασυρθεί από τον ατομικισμό μας σε έναν ευτελισμό προσφοράς έργου - το λέω ευθέως - ακριβώς γιατί οι πειρασμοί είναι πολλοί και κανένας δε μας έχει κρούσει τον κώδωνα της επιβίωσης.

Φέρνω ένα κλασικό παράδειγμα. Μέχρι προ ενός έτους περίπου, παρανόμως, πολλοί από εμάς είχαν το λειτούργημά τους ως περίπου πάρεργο, δούλευαν 10 - 15 ώρες την εβδομάδα για το Πανεπιστήμιο και τις υπόλοιπες κάπου αλλού. Τώρα το κάνουν πλέον με το νόμο. Το επιτρέπει ο νέος νόμος. Επιτρέπει δηλαδή να πηγαίνω στο γραφείο μου τη Δευτέρα το πρωί κατά τις 10 και να φεύγω την Τετάρτη κατά τις 12. Εχω τηρήσει το νόμο που λέει τρεις μέρες την βδομάδα και μετά θα πάω στο δίπλα ακριβώς, όπου θα έχω μια μεγάλη ταμπέλα και θα λέει καθηγητής Πανεπιστημίου, πουλάω κάποιο προϊόν. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Με το νόμο πλέον για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά.

Δείχνει αυτή η ιστορία ότι έτσι διαβρώνεται η δομή και ο ιστός του δημόσιου λειτουργού σε θέματα παιδείας. Ας δούμε, όμως, την εξέλιξη αυτής της κατάστασης. Πρώτα πρώτα, η παιδεία ή κάποιο άλλο δημόσιο αγαθό μπορεί να λειτουργήσει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια;

Διότι, αν μπορούσε να λειτουργήσει, και μάλιστα καλύτερα, θα σας έλεγα πρώτος εγώ, που δεν έχω και καμία ειδική σοσιαλιστική παιδεία "γιατί όχι; ".

Κάνοντας μια πολύ απλή ανάλυση, της οποίας λεπτομέρειες μπορώ να δώσω σε όποιον θέλει αναλυτικότερες, με πολύ καλούς οικονομολόγους αποδεικνύω ότι και στην παιδεία η όποια ιδιωτικοποίηση οδηγεί πρακτικώς σε πολλαπλασιασμό του κόστους της παιδείας στο μέσο φοιτητή, που είναι το τελικό ζητούμενο και βέβαια σε αδυναμία του μέσου Ελληνα φοιτητή να παρακολουθήσει και οικονομικά αυτό το αγαθό και να το πάρει, για να μπορέσει να προχωρήσει ουσιαστικά τη ζωή του σαν μορφωμένος άνθρωπος.

Γιατί; Θα πω ένα κλασικό παράδειγμα. Ας πάρουμε το Πολυτεχνείο ή ένα Πανεπιστήμιο οποιοδήποτε. Οι επενδύσεις που έχουν γίνει έως τώρα από χρήματα δικά σας, του ελληνικού λαού, με το μόχθο σας έγιναν αυτές οι επενδύσεις, είναι θεαματικές. Εγώ εκτιμώ ότι πλησιάζουν τα 300 δισ. οι επενδύσεις - σε σημερινή αξία - του Πολυτεχνείου. Με την απαξίωση που έχουν λόγω παρέλευσης χρόνου κλπ. Μαζί δε με τους χώρους ξεπερνάνε τα 500 δισ.

Αν οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος και γενναίος ιδιώτης ήθελε να αγοράσει το σύστημα και να το πουλήσει μετά ως ιδιώτης, για να κάνει απόσβεση κεφαλαίων θα έπρεπε να υπερδιπλασιάσει το κόστος ανά φοιτητή. Σήμερα στοιχίζει ο Ελληνας φοιτητής στο Πολυτεχνείο 1 εκατομ. το χρόνο, θα το πήγαινε τουλάχιστον στα 2,5 με 3 και θέλει να τα πάρει και στο χέρι αυτά. Αρα, είναι καταστροφικό και οικονομικά σαν μοντέλο, το της ιδιωτικοποίησης της παιδείας.

Ανάλογος είναι για την ενέργεια και για πολλούς άλλους τομείς. Λέω καμιά φορά στους αφελείς, που πιστεύουν ότι π. χ. με το να πουληθεί η ΔΕΗ κάτι θα γίνει. Απλώς θα πληρώσετε το ρεύμα σε πολλαπλάσια τιμή, διότι ο ιδιώτης για να μπορέσει να επενδύσει 3- 4 - 5 τρισ. ως μια αξία σήμερα των εγκαταστάσεων της επιχείρησης, για να τα αποσβέσει θέλει οπωσδήποτε να έχει ένα κέρδος γύρω στα 600 - 700 δισ. το χρόνο. Προφανώς από πού μπορεί να το βγάλει; Από το ρεύμα το οποίο θα πουλήσει σε σας.

Συνεπώς, υπάρχει εδώ ένα θέμα επιβίωσης όλων μας, εάν αυτά τα αγαθά προχωρήσουν προς ιδιωτικοποίηση. Τι γίνεται όμως; Με τους διάφορους αυτούς υποβαθμιστικούς κανόνες, που σιγά σιγά όλες οι κυβερνήσεις έβαλαν και με την αίσθηση ότι όλοι μας είμαστε καλά βολεμένοι ή περίπου και γιατί να κουραστούμε παραπάνω - δηλαδή, χωρίς να μας τσιγκλήσει κανείς το ένστικτο της επιβίωσης - δημιουργούμε συνθήκες λειτουργίας πράγματι πολύ κακές, έστω κι αν έχουμε πολύ καλή υποδομή.

Ποιο είναι το μήνυμα το οποίο περνάω και στους δικούς μου συναδέλφους και ήθελα να περάσω και στην εκλεκτή αυτή ομήγυρη εδώ; Είμαστε ενώπιον καταστροφής στο τέλος του αιώνα από πλευράς ξεπουλήματος των αγαθών, διότι ούτε καν σε Ελληνες επενδυτές δε θα πάει αυτό το ξεπούλημα.

Αν τουλάχιστον πήγαινε σε Ελληνες επενδυτές θα έλεγα είναι ξεπούλημα εθνικό. Δε θα είναι όμως, δε θα ξέρετε πού πάει το πράγμα. Μου θυμίζει λίγο την ιστορία με την ΑΕΚ, εγώ δεν ανήκω στην ΑΕΚ, κάποια στιγμή δεν ξέρεις πού ανήκει, για τους ποδοσφαιρόφιλους.

Συνεπώς, θα έλεγα, για να κλείσω, ότι εδώ πρέπει να γίνει μια σταυροφορία για να επιβιώσουμε και αυτό δε γίνεται με λόγια, γίνεται με το να καταλάβει ο καθένας από εμάς ότι πρέπει να δουλέψει πολλαπλάσια απ' ό,τι δουλεύει σήμερα, όχι διότι πρέπει να υπάρχει το σοσιαλιστικό ιδεώδες, όχι διότι πρέπει να υπάρχει κάποιο άλλο ιδεώδες, αλλά για να επιβιώσουμε. Είναι θέμα επιβίωσης.

Και με ρωτάνε πολλές φορές για ποιο λόγο είμαι στο γραφείο μου από τις 8 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ και απαντώ, δεν είμαι ούτε ούτε εργασιομανής, ούτε μαζοχιστής. Αισθάνομαι την αγωνία του τέλους του αιώνα, βλέπω ότι πρέπει όλοι μας να δώσουμε ό,τι μπορούμε παραπάνω όχι μόνο για τα παιδιά μας, που είναι μια ρομαντική λέξη, αλλά για να μην καταρρεύσει το όλο σύστημα γύρω μας και κάποια στιγμή βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να έχουμε π. χ. παιδεία β ή γ κατηγορίας, γιατί αυτήν επέλεξαν αυτοί που θα την έχουν αγοράσει, που είναι τραγικό συμβάν και το κυριότερο απ' όλα και το χειρότερο, για να μην καταντήσουμε κάποια στιγμή να είμαστε ένας μικρός χώρος, στον οποίο μόνο όσοι έχουν χρήματα θα μπορούν και να σπουδάσουν και οι υπόλοιποι θα καταντούν - όπως είπατε σωστά προηγουμένως - να είναι κάποιοι πειναλέοι επαίτες εργασίας, όπως οδηγείται σήμερα μια μεγάλη μάζα της νεολαίας μας, που ταλαιπωρείται χωρίς να ξέρει πού πάει και πού θα καταλήξει.

Με τις σκέψεις αυτές εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες κι εγώ είμαι στη διάθεσή σας σαν απλός Ελληνας πολίτης, σε έναν κοινό αγώνα για την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας στον 21ο αιώνα.