Κατ' αρχήν ήθελα να πω ότι θα εκφράσω μερικές προσωπικές απόψεις και όχι τις απόψεις της Πρωτοβουλίας Πολιτών ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες και επίσης θέλω να πω ότι ευχαριστώ τους διοργανωτές αυτής τηςκουβέντας που δίνουν τη δυνατότητα σε πολίτες, όπως αυτοί οι οποίοι συμμετέχουν σε κάποιες κινήσεις όπως αυτή, για να εκφράσουν μια σειρά εμπειρίες περισσότερο, παρά να τοποθετηθούν σε γενικότερα ζητήματα που έχουν σχέση με την ιδεολογία του μετώπου ή με τη στρατηγική του μετώπου.

Νομίζω, τέλος πάντων, ότι τα ζητήματα αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά, προφανώς πρέπει να κουβεντιαστούν. Ομως η δική μου η παρέμβαση θα ήθελε να σταθεί σε δυο τρία ζητήματα που έχουν σχέση με την ενότητα, σε ζητήματα συγκεκριμένα που τίθενται καθημερινά και νομίζω ότι θα έχει μια ιδιαίτερη σημασία να μεταφέρω μια εμπειρία.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα γεγονός, αν θέλετε παγκόσμιας σημασίας, ο καθένας μπορεί να τοποθετηθεί όπως θέλει γύρω από αυτό το γεγονός. Υπάρχουν ιδεολογικές διαφωνίες και αντιρρήσεις απέναντι στο γεγονός, εγώ προσωπικά διαφωνώ με το γεγονός αυτό που λέγεται "Ολυμπιακοί Αγώνες" και ιδεολογικά και όχι μόνο.

Υπάρχουν άλλοι όμως άνθρωποι φίλοι, σύντροφοι, οι οποίοι δέχονται αυτό το γεγονός, δέχονται το ότι διοργανώνεται από μία μαφία όπως είναι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και τέλος πάντων διαφωνούν σε κάποια επιμέρους ζητήματα όπως είναι κάποιες επιπτώσεις που μπορεί να έχουν αυτοί οι αγώνες στη χώρα που γίνονται ή στον τόπο που γίνονται.

Οπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, υπάρχει μια τεράστια γκάμα διαφωνιών στο ζήτημα που λέγεται "Ολυμπιακοί Αγώνες". Σε σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα μας. Είναι επίσης ένα γεγονός ότι η Ελλάδα ανέλαβε αυτή την ευθύνη να τους διοργανώσει.

Για ένα κομμάτι του ελληνικού λαού, προφανώς όχι για το 96% όπως ισχυρίζονται τα γνωστά γκάλοπ της κυρίας Δασκαλάκη, αυτοί οι αγώνες αποτελούν μια ευκαιρία, πρόκληση για την Ελλάδα, για τη χώρα κλπ.

Για ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού - δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να το προσδιορίσω αλλά είναι περίπου το 50% του ελληνικού λαού ίσως και περισσότερο - αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ανεπιθύμητοι. Είναι ανεπιθύμητοι με την έννοια ότι έχουν συνειδητοποιήσει αυτοί οι συμπολίτες οι Ελληνες τέλος πάντων, τις επιπτώσεις όχι μόνο στο ιδεολογικό επίπεδο, αλλά στο κοινωνικό επίπεδο, το οικονομικό επίπεδο και επίσης επιπτώσεις στο περιβαλλοντικό επίπεδο, το πολεοδομικό της Αττικής.

Δε θα ήθελα να κάνω κουβέντα για ν' αναπτύξω αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις που θα υπάρξουν. Η σχέση Αθήνας - περιφέρειας είναι λίγο πολύ γνωστή. Η Αθήνα συγκεντρώνει 4.500.000 περίπου κατοίκους, το μισό πληθυσμό της χώρας, αυτό είναι πρωτοφανές.

Σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν υπάρχει τέτοια σχέση. Με τους Ολυμπιακούς αγώνες αυτή η σχέση θα ενταθεί. Ο υδροκεφαλισμός της πρωτεύουσας θα ενταθεί. Ηδη οι αντιδράσεις από την περιφέρεια είναι γνωστές και δεδομένες. Η ανισότητα αυτή, αντί της ισόρροπης ανάπτυξης θα διευρυνθεί.

Αρα, λοιπόν, ενισχύεται μια πολιτική επιλογή που ενισχύει τελικά το υδροκέφαλο κέντρο και την πρωτεύουσα. Αυτό προφανώς δεν είναι τυχαίο. Οτι γίνεται αυτή η επιλογή για την Αθήνα για την Αττική, είναι στα πλαίσια μιας επιλογής που είναι καθαρά πολιτική όπου λίγο - πολύ βλέπει την ενίσχυση κάποιων δυναμικών και ανταγωνιστικών μητροπολιτικών κέντρων στην Ευρώπη και προσπαθούν και οι δικοί μας καπιταλιστές, αν θέλετε, να ενισχύσουν αυτό το κέντρο που λέγεται Αθήνα, που λέγεται Αττική.

Μέσα σ' αυτή την κατεύθυνση ήδη προωθούν να φτιάξουν ένα τερατώδες αεροδρόμιο στα Σπάτα, 50.000.000 μετακινούμενων το χρόνο, ενώ το σημερινό αεροδρόμιο στο Ελληνικό είναι μόνο 10.000.000 και μια σειρά άλλες επιλογές, μεγάλα έργα στην Αττική κλπ., μεταφορά κάποιων πόρων από την περιφέρεια προς το κέντρο κλπ., είναι γνωστά δε θέλω να σταθώ σ' αυτά.

Οι κοινωνικές επιπτώσεις από αυτή την ιστορία είναι επίσης προφανείς, όπως και οι οικονομικές. Οι επιπτώσεις στο περιβάλλον επίσης είναι σημαντικότατες και έχουν κυρίως προβλεφθεί και αναδειχτεί αυτές οι επιπτώσεις.

Δηλαδή, μια πόλη σαν την Αθήνα, η οποία λέμε ότι δεν πρέπει να επεκτείνεται άλλο δεν πρέπει να συγκεντρώνει άλλο πληθυσμό, ξαφνικά θα έχει μια δεύτερη πόλη δίπλα της στην Πάρνηθα 15.000 με 20.000 κατοίκων.

Ταυτόχρονα, η Αθήνα επεκτείνεται και προς το Σούνιο, ταυτόχρονα η Αθήνα επεκτείνεται και προς τα Μεσόγεια. Οι ίδιοι οι κύριοι αυτοί του Οργανισμού Αθήνας και το ΥΠΕΧΩΔΕ μιλάνε ότι θ' αναπτυχθεί γύρω από το αεροδρόμιο των Μεσογείων τα επόμενα χρόνια μέχρι το 2020 ένα νέο πολεοδομικό συγκρότημα 500.000 κατοίκων. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, αν αυτό το πράγμα σημαίνει εξισορρόπηση των διαφόρων περιφερειών της χώρας ή μια επιλογή, η οποία λίγο πολύ λέει ότι πουλάμε την Αττική. Την πουλάμε σε κάποιους σε κάποια συμφέροντα συγκεκριμένα οικονομικά, σε κάποια διαπλεκόμενα ή μη συμφέροντα κλπ.

Προφανώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες εντάσσονται σ' αυτή την αντίληψη. Την αντίληψη να πουλήσουμε ό,τι έχει απομείνει σ' αυτή την περιοχή, στην Αττική, στην Αθήνα σε κάποια συμφέροντα είτε λέγονται ξενοδοχειακά και τουριστικά, είτε λέγονται εφοπλιστικά, είτε λέγονται βιομηχανικά - κύριος Αγγελόπουλος - είτε λέγονται εκδοτικά και κατασκευαστικά.

Η ουσία, λοιπόν, είναι ότι γύρω από το ζήτημα το οποίο είναι πλέον κεντρικής πολιτικής σημασίας, αναπτύσσεται, τέλος πάντων, αυτή τη στιγμή μια φιλολογία περί αρχαίου πνεύμα αθάνατου, περί εθνικής ομοψυχίας, περί ιδεωδών κλπ. Είναι μια ολυμπιακή απάτη αυτή η φιλολογία, η οποία πρέπει ν' απαντηθεί.

Η Πρωτοβουλία Πολιτών ενάντια στη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, συγκροτήθηκε ακριβώς στη βάση αυτής της απάτης. Ν' απαντήσει σ' αυτή την απάτη να προσπαθήσει να αποτρέψει τέλος πάντων αυτό το γεγονός να μη γίνει στη χώρα μας. Δεν το κατάφερε.

Υπήρξαν μια σειρά συγκυρίες για τις οποίες όλοι ευθυνόμαστε και το Κομμουνιστικό Κόμμα ευθύνεται, κάποια στιγμή πρέπει να τεθεί αυτό το ζήτημα, τη στάσητου Κομμουνιστικού Κόμματος σ' αυτή τη φάση της διεκδίκησης, όπου εδίδετο η δυνατότητα στην κυρία Αγγελοπούλου να λέει ότι "όλα τα κόμματα συμφωνούν" και είναι εθνικό το θέμα της διεκδίκησης.

Τέλος πάντων, αυτή τη στιγμή δεν ήρθαμε για να πούμε αυτό το πράγμα, ήρθαμε για να πούμε το εξής: ότι έχει συγκροτηθεί ήδη ένα μέτωπο, μια κοινή δράση ενάντια στην Ολυμπιάδα, ενάντια στις επιπτώσεις της, τις οικονομικές, τις κοινωνικές, τις περιβαλλοντικές, όλες τις επιπτώσεις.

Σ' αυτή την πρωτοβουλία πολιτών, η οποία έχει συσπειρώσει ένα πλατύ μέτωπο δυνάμεων πολιτικών από ανθρώπους που συμμετέχουν στο ΚΚΕ, στον Συνασπισμό, στο Νέο Αριστερό Ρεύμα, στην ΑΚΟΑ και σε μια σειρά άλλες μικρότερες δυνάμεις, μέχρι ανθρώπους της οικολογίας και της αυτονομίας και αν θέλετε και τοπικές κινήσεις που δρουν στο Φάληρο ή σε άλλες περιοχές.

Υπάρχει ήδη ένα μέτωπο, το οποίο ενισχύεται, είναι ένα πραγματικά σημαντικό ζήτημα το ότι έχουν καταφέρει κι έχουν βρεθεί όλες αυτές οι δυνάμεις από το ΚΚΕ μέχρι τις δυνάμεις αυτονομίας του κυρίου Φωτόπουλου, που το πρωί είχε έναν χαιρετισμό εδώ με αντίστοιχες λογικές σ' αυτήν την πρωτοβουλία πολιτών.

Και ήδη έχει αποκτήσει μια δυναμική αυτή η ιστορία, ένα κίνημα βάσης, ένα κίνημα πολιτών, το οποίο παρεμβαίνει στον τύπο, παρεμβαίνει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρεμβαίνει στη Βουλή, παρεμβαίνει στη βάση όπου αναπτύσσονται αντιστάσεις του λαού.

Νομίζουμε ότι αυτό το πρόπλασμα αυτή η πρωτοβουλία πολιτών πρέπει να ενισχυθεί και ήδη ενισχύεται και από το ΚΚΕ και από άλλες πολιτικές δυνάμεις. Προφανώς όταν λέμε να ενισχυθεί νομίζω είναι αυτονόητος ο σεβασμός της αυτονομίας των μαζικών χώρων, παλιότερα τέτοια ζητήματα είχαν τεθεί.

Ενίσχυση σήμαινε καπέλωμα, νομίζω σήμερα έχουμε φτάσει σ' ένα σημείο που και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και μια σειρά άλλες δυνάμεις δεν κατανοούν την ενίσχυση ως καπέλωμα των μαζικών χώρων.

Και νομίζω ότι έχει δημιουργηθεί μια προϋπόθεση στο ζήτημα της Ολυμπιάδας που θέτει τόσα πολλά ζητήματα όπως είπαμε πριν, από ζητήματα περιβάλλοντος άμεσα μέχρι ζητήματα ιδεολογίας, να βρεθούμε και να συζητήσουμε επί της ουσίας και μέσα από εκεί πραγματικά νομίζω ότι θα υπάρξουν προϋποθέσεις να μιλήσουμε και για τη στρατηγική, για το ποιος είναι αυτός ο άλλος δρόμος και το προς τα πού θέλουμε να πάμε.

Γιατί το ζήτημα είναι ότι ο δρόμος κάπου οδηγεί. Ο δρόμος οδηγεί σε μια κοινωνία, σε μια διαφορετική κοινωνία, σε μια διαφορετική κοινωνική συγκρότηση, μια κοινωνική δομή. Αν είναι να οδηγήσει σε γνωστά μοντέλα που η ίδια η ιστορία, η ίδια η πραγματικότητα τα έχει απορρίψει, προφανώς υπάρχουν αντιρρήσεις σε κάποιους ανθρώπους.

Αλλά αυτή τη στιγμή δε συζητάμε επ' αυτού. Ας ξεκινήσουμε από τις κοινές δράσεις - όπως αυτή - και νομίζω ότι στην πορεία θα βρούμε και τα μοντέλα. Ευχαριστώ.