"Θέλω ν' ανέβω σε βουνό, σ' ένα μαρμαροβούνι/ να βρω νια πέτρα ριζιμιά, να σταυρωθώ να κάτσω/ ν' αφουγραστώ την πέρδικα, την αηδονολαλούσα".Το παραπάνω τραγούδι κι άλλα είκοσι πέντε κομμάτια της νεοχωρίτικης ψυχής περικλείονται στο διπλό δίσκο "Νεχωρίτικα",που είδε το φως χάρη στη φροντίδα του Συλλόγου Νεοχωριτών "Η Οίτη". Τραγούδια - μάρτυρες συλλογικής μνήμης και ταυτότητας μιας ιδιαίτερης πατρίδας, που προσφέρονται προς ακρόαση και τέρψη, αλλά και ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Ολα τα τραγούδια, που ακούγονται, έχουν καταγραφεί όσο το δυνατόν πιστότερα, στην αυθεντική τους μορφή, χωρίς οργανική συνοδεία, ηχογραφημένα κατά τη στιγμή της επιτέλεσής τους στο πανηγύρι του χωριού. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο Νεχώρι Υπάτης συναντάμε ακόμη τον παλαιό, παραδοσιακό τρόπο εκφοράς των τραγουδιών, χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων. Στην περιοχή, από παλιά, δεν υπήρχαν ζυγιές ή κομπανίες, αλλά τις προσκαλούσαν από τα γειτονικά αστικά κέντρα. Στα πανηγύρια "δε βαράνε τα όργανα" αλλά το τραγούδι το παίρνει "με το στόμα" όλη η κοινότητα, πρώτα οι άντρες και ύστερα οι γυναίκες. Στο μουσικοχορευτικό ιδίωμα της περιοχής εξέχουσα θέση κατέχει ο "κλειστός" χορός, με τ' αντίστοιχα τραγούδια του.

Αναφερόμενος στην έκδοση ο Χ. Π. Παπαναγιώτου σημειώνει: "Το 1977 κυκλοφόρησαν τα "Νεχωρίτικα Τραγούδια". Ηταν το πρώτο μέρος. Το κείμενο. Ελειπε το μέλος. Ο νηχός, ο σκοπός το τραγούδισμά τους, η μελωδία τους. Κείνο τ' αναγκαστικό κενό έρχεται ν' αναπληρώσει ο διπλός δίσκος που κρατάτε. Υστερα από είκοσι χρόνια εκαρτέρηση, οι νεχωρίτικες φωνές ενωμένες πραγματώνουν τ' όνειρο γενιών και γενιών... Βέβαια, στο δίσκο δεν μπορούσαν να χωρέσουν παρά τραγούδια αντιπροσωπευτικά. Που όμως σέρνει το καθένα πίσω του ικανό αριθμό, απ' όσα πηγαίνουν στον ίδιο νηχό. Μόνο που το δίλημμα για την εκλογή ήταν μεγάλο. Η απόπειρα να πλαισιωθούν απ' όργανα είχε την αναμενόμενη τύχη. Αλλωστε η ανυπαρξία ντόπιας ζυγιάς δεν ήταν τυχαία. Είχαν τόσο ευρύ φάσμα τραγουδιού και τέτοιες φωνές που δεν την είχαν ανάγκη".