Οταν ήμουν μικρούλα διάβαζα μετά μανίας αυτό το δερματόδετο βιβλίο με τα υπέροχα χρυσά γράμματα, δώρο της νονάς μου σε κάποια γενέθλια, που έγραφαν "Ο θαυμαστός κόσμος των φυτών και των ζώων". Πω! Πω! πόσες φορές δεν ανέτρεχα για να διαβάσω ακόμα μερικές λεπτομέρειες για κορυδαλλούς και τσαλαπετεινούς, αλλά και λιοντάρια και τροπικά φυτά. Ποτέ όμως δεν είχα φανταστεί ότι η ανάγνωση αυτή θα αποδεικνυόταν εξαιρετικά χρήσιμη, ώστε να μπορέσω να διαφωτίσω ή ώστε να προσδιορίσω όλες αυτές τις απορίες που βδομάδες τώρα έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια στη χλόη της κεφαλής μου.

Να σας πω πότε το έπαθα... Ηταν ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου και το σκηνικό ασορτί που θα έλεγαν, Φλωρεντία. Μία πόλη πολύ γοητευτική και αισθαντική όπως με διαβεβαιώνει ο φίλος μου ο Μάριο, Φλωρεντίνος που ζει όμως στου Γκύζη, ο οποίος σπεύδει να συμπληρώσει ότι οι κάτοικοί της είναι εξίσου αισθησιακοί και αξιόλογοι, βέβαια εγώ αυτό δεν το καταλαβαίνω και όταν τον ρωτώ "τι εννοείς" δε μου απαντά. Σιωπά. Λοιπόν τι έλεγα... Α! ναι! για τη Φλωρεντία... Εκεί λοιπόν έγινε το ιδρυτικό Συνέδριο της ιταλικής Κεντροαριστεράς, που το ονομάσανε "Κόζα 2". Τώρα όρκο δεν παίρνω τι σημαίνει το Κόζα γιατί εγώ ήξερα ότι σημαίνει "πράξη", αλλά ο Μάριο μου λέει ότι σημαίνει και "πράγμα" και μπερδεύτηκα ακόμα περισσότερο... Εν πάση περιπτώσει... τι έλεγα... Χμ! Που λέτε ιδρύθηκε αυτό το κόμμα τέλος πάντων που ο ηγέτης του, ο Μάσιμο Ντ' Αλέμα, θέλησε να του προσδώσει μάλλον οικολογική διάσταση και έβαλε μια βελανιδιά, ένα ρόδο και αστέρια, αυτά της ΕΕ ντε! Και σλουρπ! το σφυροδρέπανο χάθηκε. Λοιπόν, τι έχουμε, σκέφτομαι... "πάει η ελιά γιατί δεν είναι σικ, φεύγει διά παντός και το σφυροδρέπανο και έχουμε ένα λαχανόκηπο". Ουπς! συγνώμη έχουμε νέο κόμμα της Αριστεράς που για τον Ντ'Αλέμα, όπως το εξήγησε, σημαίνει όχι όπως εγώ ήξερα πάντα αγώνα και όνειρα και πάλη, αλλά... διαχείριση. Ναι! Μα δε με πιστεύετε; ακούστε τι είπε: "Η παλιά Αριστερά μπορεί να οργάνωνε διαδηλώσεις και να μοίραζε προκηρύξεις, αλλά έχανε τις εκλογές. Σήμερα όμως έχει σοβαρά καθήκοντα από το να συγκινεί: να κυβερνά". Και εγώ σκέφτομαι: "πειράζει που δεν κατάλαβα", γιατί μα την Παναγία δεν κατάλαβα... Μετά έρχεται αυτός ο κύριος πως τον λένε μωρέ, όλο τον ξεχνάω Α! Τον Οκέτο, αυτόν ντε που ξεκίνησε τη μετάλλαξη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας σε Σοσιαλ... δεν ξέρω, ο οποίος είπε: "Εχουμε ακόμη καιρό να αποφύγουμε μια ψευτοαφετηρία της συντακτικής φάσης. Δεν είναι ακόμη σαφή ούτε η μνήμη ούτε το σχέδιο. Ας το σκεφθούμε καλά. Ας κάνουμε πιο ρευστή την οργανωτική φάση, για να επιτύχουμε μια αληθινή συντακτική φάση". Αλήθεια, ακόμα το στόμα μου δεν έχει κλείσει, γιατί δεν καταλαβαίνω βρε παιδάκι μου τι θέλει να πει... το ποιητή...

Μετά ήρθε η Ρεμίτι, η τραγουδίστρια, που έκλεισε το Συνέδριο, μια Αλγερινή που πολύ τη συμπαθώ, αλλά τα έχασα γιατί τραγούδαγε "Θα είμαι η μαμά σας, γιατί όλοι εδώ είστε χωρίς τη μαμά σας" και εγώ πάλι δεν κατάλαβα. Και μετά διαβάζω τον Εουτζένιο Σκάλφαρι που λέει ότι αυτό το συνέδριο "ήταν ένα αδέξιο πάντρεμα ανάμεσα σε ένα άλογο και μερικούς κορυδαλλούς, με μαδημένα φτερά και αδύναμη φωνή". Α! Δεν καταλαβαίνω βρε παιδάκι μου... τι γίνεται τώρα... Ουφ! θα σκάσω, δεν μπορώ άλλο όλο απορίες που δε βλέπω όμως να λύνονται.