Για την επέτειο των 55 χρόνων της ΕΠΟΝ ο Βαγγέλης Λαζαρίδης από τη Γοργόπη Ν. Κιλκίς, γράφει ορισμένες αναμνήσεις του από τη δημιουργία και τη δράση της Οργάνωσης, στο χωριό του: "Η κατοχή με βρήκε 13χρονο παιδί στη Γοργόπη, μαθητή Γυμνασίου Αξιούπολης. Θυμάμαι την Ανοιξη του 1943 που ιδρύθηκε η "Εθνική Πανελλαδική Οργάνωση Νέων". Τότε όλοι οι νέοι, το 95%, αγόρια και κορίτσια του χωριού μου μέχρι 24 ετών, οργανωθήκαμε στην ΕΠΟΝ και στα Αετόπουλα, παρ' όλα τα εμπόδια των παραδοσιακών κοινωνικών κανόνων.Στην ψυχή μας μπήκε η ΕΠΟΝίτικη αγάπη και η αρμονική διαβίωση. Τα ιδανικά του αγώνα της ΕΠΟΝ - που ήταν αγώνας για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον χιτλερικό ζυγό - μας ένωσε όλους, ντόπιους, Πόντιους, Μικρασιάτες, Θρακιώτες, Μηδιώτες. Οι διακρίσεις και τα φυλετικά μίση του Ι. Μεταξά πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων.

Το Μάρτη του 1943 ως υπεύθυνοι του ΕΠΟΝίτικου συμβουλίου της Γοργόπης αναλαμβάνουν οι: Κοροβίνης Βαγγέλης, Γρηγοριάδης Στέλιος, Παπαδόπουλος Πέτρος και Ευταξίας Σταύρος. Στα αετόπουλα Σκαρλάτος Κώστας και ο γράφων. Πολλές φορές ως Αετόπουλα μεταφέραμε πληροφορίες, σημειώματα από το ένα σπίτι στο άλλο ή από το χωριό μας στην Αξιούπολη.

Την Οργάνωση του χωριού μας καθοδηγούσε ο Παναγιώτης από το Πολύκαστρο και ο Λάμπης από το Κιλκίς (δε θυμάμαι τα επίθετά τους).

Στο πολιτιστικό τομέα υπεύθυνος από το Συμβούλιο της ΕΠΟΝ ήταν ο Γρηγοριάδης Στέλιος. Για την ψυχαγωγία της νεολαίας μας χρησιμοποιήθηκε για λέσχη το καφενείο του Δ. Παπαγιαννάκη. Εμείς τη στολίσαμε με γιρλάντες και συνθήματα της ΕΠΟΝ. Εδώ γίνονταν οι συγκεντρώσεις μας και οι χοροεσπερίδες μας. Το ΕΠΟΝίτικο τραγούδι κυριαρχούσε: Η ΕΠΟΝ προχωρεί/για μια νέα ζωή/σηκωθείτε.. /Εξουσία λαού/θάνατος του φασισμού...

Η ΕΠΟΝ Γοργόπης εργαζόταν ακούραστα για τον εφοδιασμό του ΕΛΑΣ, σε Πάικο, Καϊμακτσαλάν και Βέρμιο. Ετσι το μαλλί ξεκινούσε από γνέψιμο και κατέληγε σε κάλτσες, φανέλες, πουλόβερ, κουκούλες, γάντια κ.ά. Αλλά και τα τρόφιμα, αλεύρι, ψωμί, γιουφκάδες, μακαρόνια, κρεμμύδια, πατάτες, φασόλια, πλιγούρι κ. α συσκευάζονταν όλα σε δέματα και τσουβάλια και τη νύχτα κρυφά, με τα κάρα και με σαμαρωμένα ζώα, στέλνονταν για το Πάικο στη γιάφκα του, που ήταν κάπου στους πρόποδες, στο ύψωμα "Φώτη".

Στις 6 - 6 - 1944 η ΕΠΟΝίτικη Οργάνωσή μας πρωτοστάτησε στο να υπηρετήσουν στον μόνιμο ΕΛΑΣ 21 ΕΠΟΝίτες.

Από το χωριό μου τη Γοργόπη εκτελέστηκαν στην κατοχή οι ΕΠΟΝίτες: Αριστοτέλης Ποτονός 17 ετών, Λάζαρος Ηλκος 19 ετών και Γιάννης Τζορίλης 19 ετών.

Το 1945-46 με τα όργια τρομοκρατίας που εξαπέλυσε, μετά τη Βάρκιζα, η κυβέρνηση υποτέλειας κατά των ΕΠΟΝιτών και πρώην Αετόπουλων του χωριού μας, έμπαινε μπροστά μας η επιλογή: στις φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις ή στο βουνό. Να γιατί εμείς οι ΕΠΟΝίτες διαλέξαμε τη δεύτερη επιλογή: Στο βουνό, στο ΔΣΕ.

Οι παρακάτω ΕΠΟΝίτες και ΕΠΟΝίτισσες σκοτώθηκαν στο ΔΣΕ το 1947 και 1948 σε Καϊμακτσαλάν, Πάικο, Αγραφα και Γρεβενά: Νίκος Παπαδόπουλος, Χρήστος Μάρκου, Θόδωρος Ευταξίας, Σουλτάνα Μπλάτση, Γιώργος Μπλάτσης, Κατερίνα Πρωίτση, Σωκράτης Πρωίτσης. Αν παρέλειψα κάποιον ζητώ συγνώμη. Τι να πρωτοθυμηθείς ύστερα από 50 - 55 χρόνια; Τιμή και δόξα στους ήρωες νεκρούς μας. Αιώνια τους η Μνήμη".