Τον Δεκέμβρη του '48 μάς μεταφέρανε από τον Εύδηλο Ικαρίας στο Μακρονήσι.

Εμένα στον τρίτο κλωβό, μαζί ήταν κι ο Μίκης Θεοδωράκης. Τότε έκανε πρόβες στη μουσική που είχε γράψει για τον φίλο του Ζάνα που εκτελέστηκε.

Το πρώτο δεκαήμερο του Γενάρη 1949, φέρανε κι άλλη αποστολή από την Ικαρία. Το αρματαγωγό δεν έπιανε - όπως είναι γνωστό - γιαλό. Αραξε ανοιχτά και αρχίσανε να ξεφορτώνουνε με καϊκι τους εξορίστους, μέσα σε πολλή δυνατή βροχή. Κατακλυσμός.

Οι νεοφερμένοι σύντροφοί μας δεν μπορούσαν να στήσουνε τα τσαντίρια τους για να μπούνε μέσα. Τότε φρόντισε η καθοδήγηση να στεγαστούνε οι βρεμένοι αγωνιστές με τον δικό μας τρόπο, τον συντροφικό. Πήγαμε εμείς οι παλιοί στην παραλία όπου τους ξεφορτώνανε και πήραμε από έναν στα δικά μας αντίσκηνα.

Στη σκηνή τη δική μου ήρθε ένα γεροδεμένο παλικάρι με σμιχτά φρύδια, ήταν βρεμένος έως το κόκαλο, έσταζε. Νόμιζες πως μόλις είχε βγει από τη θάλασσα. Του δώσαμε στεγνά ρούχα, βράσαμε τσάι και τον βάλαμε να ξαπλώσει ανάμεσα σε δυο συντρόφους, στο πατάρι.

Από την κούραση και την ταλαιπωρία, τον πήρε ο ύπνος με την πρώτη. Κοιμόταν ένα εικοσιτετράωρο συνέχεια. Το παλικάρι αυτό ήταν ο Πέτρος Αθηναίος, σήμερα Πρόεδρος του Παραρτήματος Χαλκίδας της ΠΕΑΕΑ.

Οταν σταμάτησε κάποτε η βροχή, μαζεύτηκαν όλοι οι σύντροφοι της αποστολής και στήσανε τα τσαντίρια τους στον τέταρτο κλωβό.

Τον Νοέμβρη του '49, άρχισαν οι αποστολές στο ΒΕΤΟ για "Αναμόρφωση". Ξύλο, καψώνια, βασανιστήρια. Ανέβηκα στη Χαράδρα, στον 7ο λόχο με τους "Αμετανόητους". Εκεί ήταν και ο "έμπειρος" Διονύσης Γεωργάτος, ο "Νιόνιος". Είχε "βγάλει" το σύρμα του ΑΕΤΟ και τώρα ξανά στο σύρμα του ΒΕΤΟ.

Το καλοκαίρι του 1950 μάς πήγανε στον Αϊ - Στράτη. Κάναμε παρέα με τον Πέτρο και όταν βγήκε με "άδεια" πριν από μένα, μου έστελνε από καμιά επιταγή και κανένα πακέτο τσιγάρα. Δε με ξεχνούσε.

Γεια σου Πέτρο και πάντα λεβέντης.

ΤΑΚΗΣ ΤΑΜΠΟΥΛΙΔΗΣ