Η πρόσφατη σφοδρή σύγκρουση του υπουργού Δικαιοσύνης με τον πρόεδρο και το Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας (ΔΣΑ) έφερε μεγάλη αναστάτωση. Οπως και με τις προηγούμενες παρεμβάσεις του στο χώρο της δικαιοσύνης, δημοσιεύτηκαν εκτεταμένα ρεπορτάζ, κρίσεις και γνώμες. Ο "Ριζοσπάστης" κάλυψε επίκαιρα και με πληρότητα όλες τις πλευρές αυτών των φαινομένων. Ωστόσο, είναι χρήσιμη μία ακόμα αξιολόγηση αυτής της πολιτικά πολυσήμαντης περιπέτειας.

Η κυβέρνηση βιάζεται να εφαρμόσει την πολιτική της νέας τάξης, όπως έχει καταστρωθεί και εφαρμόζεται από την ΕΕ. Βιάζεται να παραδώσει στην ιδιωτική εκμετάλλευση την ασφάλιση των γηρατειών και της υγείας του λαού, την ανώτατη εκπαίδευση, τους φυσικούς πόρους, την εργασία, με τον απόλυτο καθορισμό από τον εργοδότη των όρων παροχής και αμοιβής της. Σ' αυτή τη διαδικασία της υποδούλωσης του λαού, όπλα της κυβέρνησης είναι η παραπλάνηση και ο αυταρχισμός. Ομως, παρά το ότι η δικαιοσύνη είναι μια εξουσία και μια λειτουργία του δικού της κράτους, οι αποφάσεις τους πολλές φορές μπορούν να φέρουν εμπόδια και καθυστερήσεις στην ίδια την κυβέρνηση και τις επιλογές της.

Δεν τους είναι πια αρκετό ότι διορίζουν την ηγεσία της δικαιοσύνης (τον σημερινό πρόεδρο και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου αυτό το ίδιο Υπουργικό Συμβούλιο τους επέλεξε ομόφωνα και τους τοποθέτησε σ' αυτές τις θέσεις τον Ιούλιο του 1996). Δεν τους αρκεί ότι έχουν την εξουσία να καθορίζουν το μισθό των δικαστών και άλλους όρους της εργασίας τους και που έτσι μπορούν να τους πιέζουν ή να τους "γλυκαίνουν" κατά τις περιστάσεις. Δεν τους αρκεί η πλειοψηφική τους δυνατότητα να αναθεωρούν ακόμη και το Σύνταγμα. Τώρα επιχειρούν να τους καταπιέσουν άμεσα, σκληρά, ακόμα και με την προσωπική συκοφαντία και τη γελοιοποίηση. Ο κυβερνητικός αυταρχισμός, που εφαρμόζεται και που ασύστολα διακηρύχτηκε και φραστικά με τη φράση του πρωθυπουργού "μπορώ να κυβερνήσω όπως θέλω", τους οδήγησε στη σύγκρουση και με το Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας και τελικά με το δικηγορικό κόσμο όλης της χώρας. Γιατί, θεσμικά, και ο δικηγορικός κλάδος είναι προορισμένος για την υπεράσπιση, στο χώρο της δικαιοσύνης, των κυνηγημένων και με κάθε τρόπο αδικούμενων μέσα στο κοινωνικό τους σύστημα. Και στην ίδια κατεύθυνση επιχειρούν να ερεθίσουν τον κόσμο με το λογικά και πρακτικά αστείο ιδεολόγημα για τον κίνδυνο "κράτους δικαστών", χωρίς ποτέ να εξηγήσουν πώς θα... συγκροτηθεί ένα τέτοιο... κράτος και τι θα κάνουν, δηλαδή, σ' αυτό οι δικαστές. Ενώ στην πραγματικότητα τους ενοχλεί ο έλεγχος που - κατά το Σύνταγμα και άλλες διατάξεις - η δικαιοσύνη πρέπει ή δικαιούται να ασκεί στα δικά τους νομοθετήματα, πριν ή μετά την ψήφισή τους, και από τον οποίο θέλουν να απαλλαγούν ή να τον παγιδεύσουν (ίσως και με την Αναθεώρηση του Συντάγματος), για να προωθήσουν ανεμπόδιστα την πολιτική της νέας τάξης, την πολιτική δηλαδή της κοινωνικής υποδούλωσης του λαού και με τη μορφή της εκχώρησης τομέων της εθνικής κυριαρχίας, με τον "ενιαίο αμυντικά χώρο", "ενιαίο δικαστικό χώρο", ενιαία Αστυνομία, ενιαία εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας και ..."δε συμμαζεύεται" (βλέπω ότι τελευταία άρχισε και από υπουργικά χείλη να διαδίδεται η θεωρία ότι στις ..."νέες συνθήκες" δεν είναι απαραίτητη η έννοια του εδάφους ως στοιχείου συγκρότησης του κράτους!..).

Είναι παρήγορο ότι και τα αντίστοιχα σώματα, που άμεσα δέχτηκαν και με σωφροσύνη απέκρουσαν την κυβερνητική, πολιτικής σημασίας, επίθεση, δηλαδή η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, το ΔΣ του ΔΣΑ και το Σώμα των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων όλης της χώρας, στιγμάτισαν και απέκρουσαν την επίθεση και ανέδειξαν και περιφρούρησαν το θεσμικό τους ρόλο. Πολλά θα εξαρτηθούν, και θα αναδείξουν πραγματικά το ρόλο τους μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης που εξελίσσεται ραγδαία σε αυταρχικό και τυραννικό, από την παραπέρα συνειδητοποίηση από ολόκληρο το νομικό κόσμο αυτών των κινδύνων και την αποφασιστικότητά του να αντιδράσει ενεργητικά. Από την άλλη πλευρά και το δικαστικό και το δικηγορικό σώμα έχουν και τα δικά τους πολλά "υποκειμενικά" προβλήματα. Πληθαίνουν ποσοτικά και ποιοτικά οι συμπεριφορές μελών και στελεχών τους, που δε συμπορεύονται με την αποστολή τους.Ερχονται στο φως πολύ κακές περιπτώσεις. Και βεβαίως κανένας δεν είναι ανεξέλεγκτος και δεν πρέπει να είναι, ίσα - ίσα το αντίθετο. Υπάρχουν τρόποι ελέγχου, θα μπορούσαν να είναι πιο αποτελεσματικοί, αλλά η δικαιοσύνη είναι αστική, υπηρετεί το αστικό κράτος. Ετσι η εξέλιξη και το αποτέλεσμα του ελέγχου κατά κανόνα μένουν στο σκοτάδι. Και το σκοτάδι υπονομεύει και φθείρει πιο πολύ από κάθε άλλο χώρο το χώρο της δικαιοσύνης. Γι' αυτό τα αξιόλογα ηγετικά στελέχη των χώρων αυτών και τα συνδικαλιστικά τους όργανα πρέπει να ασχοληθούν πολύ πιο θαρρετά και με την απόκρουση των οικείων κακών. Και δημόσια να επιδιώξουν την καλή μαρτυρία του ελληνικού λαού για να αυξήσουν τη δύναμή τους για αντίσταση.Αντίσταση στην ξέφρενη πορεία του συστήματος προς τον αυταρχισμό, που θα απορρίψει και θα υποτάξει και αυτούς τους θεσμούς και που γι' αυτό ο αγώνας τους για τη διατήρηση συστατικών του δημοκρατικού βίου είναι όχι μόνο κοινωνικά, αλλά και ιστορικά σημαντικός σ' αυτή τη δύσκολη εποχή.