Ορισμένα από τα άρθρα της σύμβασης που παραθέτουμε είναι αποκαλυπτικά:

• Στο άρθρο 2 αναφέρεται ότι σκοπός της Europol είναι η συνεργασία και βελτίωση της αποτελεσματικότητας των κρατών - μελών σε θέματα τρομοκρατίας, ναρκωτικών αλλά και άλλων μορφών εγκληματικότητας που όπως φαίνεται όλο και πληθαίνουν. Και μάλιστα, όχι μόνο για τις διαπραχθείσες, αλλά και τις δυνάμενες να διαπραχθούν αξιόποινες πράξεις, καθώς και τις συναφείς προς αυτές.
• Η τάση να συμπεριληφθούν σταδιακά οι "αξιόποινες πράξεις" της δράσης των λαϊκών κινημάτων ή να ερμηνευτούν σαν τέτοιες είναι φανερή.
• Στο άρθρο 3 όσον αφορά τις αρμοδιότητες της Europol συγκαταλέγεται πλούσια δραστηριότητα, όπως η συλλογή, σύνθεση, ανάλυση και ανταλλαγή πληροφοριών, καθώς και διευκόλυνση διεξαγωγής ερευνών στα κράτη - μέλη (!). Ταυτόχρονα θα μπορεί να δίνει συμβουλές και να κάνει έρευνες για την εκπαίδευση, τον εξοπλισμό των αστυνομικών υπηρεσιών, καθώς και των τεχνικών και ανακριτικών μεθόδων τους.
• Για την προώθηση των σκοπών της Europol ορίζεται η εθνική υπηρεσία που θα είναι υποχρεωμένη να συνεργάζεται με την Europol, να συλλέγει και να διαβιβάζει τις πληροφορίες σ' αυτήν (άρθρο 4).

Κάτι ήξερε λοιπόν ο Γιαννόπουλος και η κυβέρνηση που έδωσε τη δυνατότητα με το νόμο 2472 για το φακέλωμα να διαβιβάζεται κάθε πληροφορία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το δικό μας εθνικό δίκαιο δίνει ό,τι ζητήσουν!

Το σύστημα πληροφοριών που καθιερώνεται στα άρθρα 6 και 7 εισάγει δεδομένα αρκετά πλούσια για άτομα όπως:

- Πρόσωπα ύποπτα ότι διέπραξαν αξιόποινες πράξεις

- Πρόσωπα που πιθανολογείται ότι θα διαπράξουν τέτοιες (άρθρ. 8)

Ομως και όχι μόνο γι' αυτά αλλά και για πρόσωπα που μπορεί να είναι μάρτυρες, πρόσωπα επαφής και συνοδείας και πρόσωπα που μπορούν να παράσχουν σχετικές πληροφορίες για αξιόποινες ή για συναφείς προς αυτές πράξεις (άρθρο 10).

• Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται η δυνατότητα λήψης πληροφοριών από άλλους διεθνείς οργανισμούς, τρίτα κράτη, αλλά και η δυνατότητα να συνδέεται αυτομάτως με άλλα συστήματα πληροφοριών (Σένγκεν, κ.ά.). Καθιερώνεται επίσης και η διαβίβαση πληροφοριών προς τρίτα κράτη με την αστεία και υποκειμενική πάντα εκτίμηση ότι εγγυώνται επαρκή προστασία και ότι θα αξιοποιηθούν για το σκοπό που διαβιβάστηκαν!

Αυτό μάλιστα είναι σίγουρη εγγύηση και ειδικά για καθεστώτα που διώκουν αγωνιστές.

• Στο δε άρθρο 13 κατοχυρώνεται η δυνατότητα διαβίβασης στα κράτη - μέλη (άρα και συλλογής) πληροφοριών και ενδείξεων και για άλλες αξιόποινες πράξεις που έλαβε γνώση η Europol κατά την άσκηση των καθηκόντων της (!)

Η δε χρήση των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα μπορεί να επιτραπεί και για άλλους σκοπούς εφόσον το εγκρίνει το κράτος - μέλος και το προβλέπει η εθνική του νομοθεσία (άρθρο 17). Εδώ ο νόμος Γιαννόπουλου ήταν προνοητικός, ενώ η Συμφωνία Σένγκεν περιέχει πλήθος τέτοιων "άλλων σκοπών".

Τα σχόλια περιττεύουν. Οι σκοποί φανεροί.

• Η εθνική και κοινή εποπτική αρχή που προβλέπονται στα άρθρα 23 και 24 είναι τυπικά ανεξάρτητες και δε θα ελέγχονται ούτε από το εθνικό, ούτε από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η ίδια η σύμβαση στην 1η παράγραφο του άρθρου 19 δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες να αποκτήσουν πρόσβαση στα δεδομένα που τους αφορούν και είναι αποθηκευμένα στο σύστημα πληροφοριών. Δικαίωμα που εξαφανίζεται στις υπόλοιπες 7 παραγράφους που περιέχει το άρθρο!

• Ανάλογα αντιμετωπίζεται το όριο διατήρησης και διαγραφής δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, που ενώ ορίζεται ότι δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 3 έτη από την ημέρα που εισήλθε το τελευταίο στοιχείο, η Europol έχει τη δυνατότητα "βασιζόμενη σε πληροφορίες" να τα διατηρήσει (άρθρο 21).

Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη δυνατότητα, στα πλαίσια της λεγόμενης υποχρέωσης εχεμύθειας, ούτε ενώπιον δικαστικής αρχής να μην επιτρέπεται μαρτυρική κατάθεση του προσωπικού της Europol για "απόρρητα" θέματα, εφόσον το επιτρέπει το εθνικό δίκαιο.

Ετσι θα μπορεί να κατηγορείται κάποιος χωρίς να έχει τη δυνατότητα να λάβει γνώση ή να έχει πρόσβαση στις πληροφορίες από τις οποίες κατηγορείται και μάλιστα στο όνομα υπέρτερων συμφερόντων! (άρθρο 32)

• Τα δε άρθρα 34 και 43 περιγράφουν με πληρότητα το "σεβασμό" με τον οποίο περιβάλλουν τα εθνικά Κοινοβούλια και το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ετσι η ενημέρωση του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου περιορίζεται σε μια ετήσια έκθεση της Europol, ενώ για την ενδεχόμενη τροποποίηση της σύμβασης ζητείται μόνον η γνώμη του.

Ουσιαστικά το ευρωπαϊκό συμβούλιο μπορεί να τροποποιεί τη σύμβαση, αλλά και να εισάγει ανεξέλεγκτα νέους ορισμούς εγκληματικότητας (πού το πάει φαίνεται).

Το δε άρθρο 44 είναι αποκαλυπτικό: αποφασίζει και διατάζει (με λίγες λέξεις) τα Κοινοβούλια: "Δεν επιτρέπεται η διατύπωση επιφυλάξεων για τη σύμβαση αυτή".

Τελεία και παύλα!