"Βασίλισσα Φρειδερίκη"

"Βασίλισσα Φρειδερίκη"

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ

Xτυπάει το τηλέφωνο και ξαφνικά ακούς το σφύριγμα του "Βασίλισσα Φρειδερίκη". Κάνεις ένα άλμα στο παρελθόν και βρίσκεσαι χρόνια πίσω στην προβλήτα. Βλέπεις το τεράστιο καράβι να γέρνει. Κρεμασμένα σαν τσαμπιά οι άνθρωποι να προσπαθούν στο σκοτάδι να εντοπίσουν τους δικούς τους για μια τελευταία ματιά. Και το χάραμα να μη φαίνεται πουθενά. Τι πόνος βουβός! Ούτε ένα κλάμα. Μόνο ο φόβος για το Αγνωστο. Η Αυστραλία - τότε - ήταν τόσο μακριά...

"Καλημέρα είμαι ο Χρίστος".

"Είμαι ο Χρίστος", σαράντα χρόνια πίσω. Με την Πόπη σκυμμένη στο βελόνι, δέκα, δεκαπέντε ώρες τη μέρα, να μαντάρει κάλτσες. Ενα κορίτσι, που, άμα έλεγες όμορφη, δεν έλεγες τίποτα. Η μεγαλύτερη... Και αφού δεν υπήρχαν γονείς, ήταν και η μάνα.

"Η Πόπη πέθανε"!

"Δεν είναι δυνατόν"!

"Στη γέννα. Δεν την πρόσεξαν".

"Γιατί, ρε";

H δεύτερη είχε καλύτερη τύχη. Τη φωτογράφισαν ολόρθη. Καθιστή. Κοντινό πρόσωπο. Εστειλαν τις φωτογραφίες σε σκληρό φάκελο για να μη τσαλακώσουν. (Μπορούσε να χαλούσε ο γάμος). Εκείνος την "είδε", του άρεσε, είπε: "Τώρα στείλτε και το κορίτσι". Και μετά... εγώ και ο αδελφός της στην προβλήτα να κοιτάμε το καράβι που έγερνε πάνω μας. Ούτε ένα φιλί τα αδέρφια. Μια ώρα να κοιτάζει το ένα το άλλο. Μετά πέντε κουβέντες. "Πρόσεχε". "Και συ να προσέχεις". Και ύστερα εκείνο το σφύριγμα του "Βασίλισσα Φρειδερίκη". Και η Μαριάνθη με τα τεράστια απλωμένα πλατινένια μαλλιά της, γεμάτη σκέψεις (εκείνος δεν έστειλε δική του φωτογραφία), να διασχίζει τα πέλαγα. Τουλάχιστον αυτή ζει...

"Η τρίτη";

"Καλά είναι".

"Δεν τη θυμάμαι, ρε Χρίστο, και να με συγχωρεί".

"Ηταν μωρό αυτή τότε...".

Τι χρόνια! Αλλος τράβαγε για την Αυστραλία, άλλος για την Αμερική, άλλος για τη Γερμανία... και οι υπόλοιποι για την Ασφάλεια, για τα κοινωνικά φρονήματα... Κυνήγι στους δρόμους, κυνήγι για τη γνώση, κυνήγι για το μεροκάματο. Και ήμασταν παιδιά ακόμα! Και μετά, τώρα, να λέμε - ανόητα - ο ένας στον άλλον: "πώς χαθήκαμε έτσι, ρε Χρίστο";

"Ε, δε λες πώς ζήσαμε";

Aλήθεια, πώς ζήσαμε; "Βασίλισσα Φρειδερίκη" στον Πειραιά, "Βασίλισσα Φρειδερίκη" στη Λέρο. Παιδουπόλεις...

"Πώς να μη χαθούμε, ρε Χρίστο";

Καράβια να πηγαινοέρχονται. Παιδικές ψυχές να βγαίνουν, χωρίς ούτε ένα βογκητό. Φόβος.

"Και που ζήσαμε, νίκη είναι"!

Και μετά... μεγαλώνοντας, κάτι οικοδόμοι στην Ομόνοια, η Συμφωνία της Ζυρίχης, το Κυπριακό, η πρώτη σύλληψη... Ε, θέλεις, δε θέλεις, δένεις!

"Μετά δε με σταμάτησε, βέβαια, τίποτα".

"Ούτε μένα".

"Οταν ήμασταν τρυφερά, υπήρχε κίνδυνος να τσακίσουμε".

"Η μάνα σου ζει";

"Οχι"!

"Καλοί άνθρωποι, τους θυμάμαι"...

"...Και γω"!

Nα θυμάσαι τη μάνα σου, τον πατέρα σου, τη Μαριάνθη με τα πλατινένια μαλλιά, που τώρα ασπρίζουν στην Αδελαϊδα, την άτυχη Πόπη, που "τουλάχιστον πρόλαβε και είδε το παιδί της"... Και το Χρίστο μετά από τόσα χρόνια να σε βλέπει στην τηλεόραση και παρότι όλα έχουν ασπρίσει πάνω σου να σε γνωρίζει και να λέει στο σταθμό: "Θέλω το τηλέφωνό του, είναι φίλος μου".

"Σε ενοχλώ";

"Τι ερώτηση, ρε Χρίστο, κλαίω, άσε με να σκουπίσω τα μάτια".

Η μια συγκίνηση να ακολουθεί την άλλη. Πότε να γελάμε για τα τζάμια που σπάσαμε, πότε να κλαίμε γιατί "είμαστε βλάκες που δεν κρατήσαμε μια επαφή, που δεν ψαχτήκαμε τόσα χρόνια". Υστερα, τα γνωστά: "Τι να κάνει εκείνος;"...,"πού να βρίσκεται ο άλλος;"... Πηγαίναμε πίσω - μπρος τη ζωή μας με μια τεράστια ελευθερία.

"Το θυμάσαι το "Βασίλισσα Φρειδερίκη", ρε Χρίστο";

"Μ' αυτό έφυγα και γω, όταν με κάλεσε η αδελφή μου".

"Λυπάμαι που δεν ήρθα στο λιμάνι".

"Εγώ, πάντως, σε περίμενα. Περάσαμε τη Σαλαμίνα κι ακόμα κοίταζα πίσω μου".

Aντε να εξηγήσεις στο Χρίστο πως το σφύριγμα των καραβιών είναι πιο άγριο γι' αυτούς που μένουν. Οπως και τα τηλέφωνα που χτυπάνε ξαφνικά, μετά κοντά σαράντα χρόνια, είναι πιο δύσκολα γι' αυτούς που τα δέχονται απ' αυτούς που τα κάνουν! Αντε να του εξηγήσεις πως οι διακοπές που έκανε η φωνή μου ήτανε του ΟΤΕ και όχι από δική του αιτία. Αντε να του εξηγήσεις πως τον αγαπώ αυτόν και τις αδελφές του παρότι περάσανε τόσα χρόνια! Αντε να του πεις πως "δε μ' ενόχλησε, τι λόγια είναι αυτά", και πως κάθε φορά, που θα έρχεται από την Αυστραλία "να με παίρνει ό,τι ώρα και αν είναι, γιατί έτσι κάνουν οι φίλοι".