Η Συνθήκη του Αμστερνταμ θα έρθει για ψήφιση στη Βουλή μέσα στο 1998. Ωστόσο η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, σκόπιμα αφήνουν τον ελληνικό λαό χωρίς ενημέρωση, για το περιεχόμενό της και πολύ περισσότερο για τις τραγικές επιπτώσεις (συνέπειες) που θα έχει στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματά του, στις ατομικές του ελευθερίες, αλλά και στην απεμπόληση βασικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ο πραγματικός βέβαια λόγος είναι ότι κυβέρνηση και κόμματα (πλην ΚΚΕ), έχουν συμφωνήσει και αποδεχτεί με την ενεργητική τους υποταγή και συνενοχή, τους σκοπούς της ΕΕ, που είναι σε βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας. Οπως δεν ενημέρωσαν για προηγούμενες καταστροφικές συμφωνίες και συνθήκες, που συμφώνησαν και υπέγραψαν (ΚΑΠ - Μάαστριχτ - GATT) και τις βαριές συνέπειες βιώνουν σήμερα όλο και μεγαλύτερα λαϊκά στρώματα, το ίδιο πράττουν και τώρα με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ.

Τα βασικά σημεία της Συνθήκης του Αμστερνταμ που είναι συνέχεια αυτής του Μάαστριχτ, αναφέρονται:

Πρόκειται λοιπόν για μια νέα ποιοτική αλλαγή, που περιέχει στοιχεία διεύρυνσης και εμβάθυνσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, αλλά και ανταγωνισμού του με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ - Ιαπωνία). Οι συνέπειες στους εργαζόμενους θα είναι βαριές, ήδη μερικά μέτρα εφαρμόζονται, αρκετά συζητούνται και προγραμματίζονται. Υλοποιούνται με την κατακρεούργηση λαϊκών κεκτημένων, μέσα από την ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας ("Λευκή Βίβλος"), κατεδαφίζοντας κατακτήσεις αιώνων (8ωρο, συλλογικές συμβάσεις, άδειες, ασφάλιση κ. ά. ), συρρικνώνοντας συνδικαλιστικά δικαιώματα, διαλύοντας "τα κατάλοιπα του κράτους πρόνοιας", συρρικνώνοντας τις κοινωνικές δαπάνες και οδηγώντας εκατομμύρια εργαζόμενους στη φτώχεια, στην ανασφάλεια και την εξαθλίωση. Εχουμε δηλαδή από τη μια ελεύθερο πεδίο της ασύδοτης δράσης των πολυεθνικών και από την άλλη την καταδίκη των εργαζομένων σε επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Είναι λοιπόν ψευδεπίγραφος ο τίτλος "Ενωμένη Ευρώπη", πρόκειται για μια σύγχρονη δικτατορία του κεφαλαίου, που φτιάχνει νέους θεσμούς, για να τσακίσει κάθε μορφή οργανωμένης, απ' τους λαούς, ζωής και παρέμβασης. Οι λαοί της Ευρώπης συνειδητοποιούν διαρκώς και περισσότερο, ότι η Συνθήκη του Αμστερνταμ, αποτελεί την υποθήκη του μαύρου μέλλοντος, του δικού τους και των παιδιών τους. Οι πρωτοφανείς σε όγκο και μαχητικότητα διαδηλώσεις των εργαζομένων, τον περασμένου Ιούνη στο Αμστερνταμ (που αποσιωπήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τα ΜΜΕ), ο συντονισμός και οι κινητοποιήσεις των άνεργων στη Γαλλία και τη Γερμανία, οι κινητοποιήσεις εργατοϋπαλλήλων, μαθητών και αγροτών στην Ελλάδα, αποτελούν ελπίδα εξελίξεων για συντονισμό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αφού οι λαοί έχουν κάθε συμφέρον να μη δώσουν ούτε την ανοχή, ούτε τη συγκατάθεσή τους σε τέτοιες συμφωνίες. Αυτό που θεωρείται αναπόφευκτο για το μεγάλο κεφάλαιο και ρεαλιστικό γι' αυτούς που το υπηρετούν, δεν είναι αναπόφευκτο και υποχρεωτικό για τους λαούς. Οι λαοί πρέπει να επιλέξουν αν θέλουν μια Ευρώπη ταξικής εκμετάλλευσης, Ευρώπη των βιομηχάνων, τραπεζιτών, του μεγάλου κεφαλαίου ή Ευρώπη που ενδιαφέρεται και υπερασπίζεται τα συμφέροντα των λαών. Το αίτημα λοιπόν του ΚΚΕ για δημοψήφισμα, είναι επίκαιρο, αφού οι ίδιοι οι λαοί πρέπει να αποφασίσουν για το μέλλον τους. Δημοψήφισμα από τα κράτη - μέλη, θα γίνει μόνο στη Δανία. Δεν είναι αυτό τυχαίο, όπου έγινε δημοψήφισμα για ένταξη στην ΕΕ, ή για την έγκριση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, οι λαοί εκφράστηκαν αντίθετα από τη συντηρητική πλειοψηφία στα Κοινοβούλιά τους (Νορβηγία, Ελβετία, Δανία, την πρώτη φορά ψήφισαν κατά ενώ στα άλλα κράτη το "όχι" συγκέντρωσε πολύ υψηλό ποσοστό). Η πραγματοποίηση δημοψηφίσματος και η καταψήφιση της Συνθήκης του Αμστερνταμ μπορεί να αποτελέσει ένα βήμα στην πάλη του λαού κατά των επιλογών και των δεσμεύσεων της ΕΕ. Αφού ο μόνος δρόμος για την εργατική τάξη κάθε χώρας και συνολικά των χωρών της ΕΕ, είναι η συντονισμένη πάλη τους, για την υπεράσπιση των κατακτήσεων και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, η προώθηση της ενότητάς τους, η συμμαχία με τους άλλους εργαζόμενους, η δημιουργία των προϋποθέσεων που θα φέρουν την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στο προσκήνιο και θα οδηγήσουν στο άνοιγμα του δρόμου για ριζικές πολιτικές αλλαγές.