Οταν αναφερόταν στο Νίκο, η φίλη μου και συγγραφέας Ελένη Παϊδούση στη Νέα Υόρκη, ήξερα ότι μιλούσε για το Νίκο Καλούδη.

Μου μιλούσε γι' αυτόν και τους αγώνες του στην Αμερική με τόσο θαυμασμό κι εμπιστοσύνη στον τρόπο της δουλιάς του, που με ξάφνιαζε.

Εκείνα τα χρόνια έβγαινε στην Αμερική και η εφημερίδα τους "Το Βήμα" όπου συνεργάζονταν με τον Χρήστο Νικολόπουλο, τη συγγραφέα Θεανώ Μάργαρη, ζούσε στο Σικάγο όπου είχε καταλήξει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, βραβευμένη με Κρατικό Βραβείο για το βιβλίο της "Ενα δάκρυ για τον μπαρμπα - Τζίμη" και άλλους.

Για την Ελένη, ένας ήταν ο Νίκος κι ένας ο Αντώνης (Αμπατιέλος). Τα επίθετά τους ήταν περιττά.

Μέσα στο μυαλό μου σχηματίζονταν φυσιογνωμίες, αναστήματα, ρητορικές περικοκλάδες και παράνομοι μηχανισμοί, έστω και στην Αμερική. Η πραγματικότητα, αποδείχτηκε αργότερα ότι ήταν άλλη.

Κάποια νύχτα του Μάη του 1970 με ξύπνησε το τηλέφωνο, κάτι συνηθισμένο εκείνη την εποχή. Ηταν ο Χρήστος Κολύβας, ιδιοκτήτης του εβδομαδιαίου φύλλου "Ελληνικός ταχυδρόμος" που εκδίδετο στο Μόντρεαλ - Καναδά, και τον είχε θέσει ολοσχερώς κατά της χούντας του '67.

- Επιασαν κλιμάκιο του ΚΚΕ, μου είπε, και ανέφερε τα ονόματα, ανάμεσά τους και του Νίκου Καλούδη. Δες τι κινητοποίηση μπορείτε να κάνετε στη Νέα Υόρκη.

Η πρώτη μου κίνηση ήταν να ξυπνήσω με τη σειρά μου την Ελένη Παϊδούση. Νομίζω πως στη φιλία μας των δεκάδων χρόνων, ποτέ δεν την πίκρανα τόσο, όσο εκείνη τη νύχτα.

- Ερχομαι στο Μανχάταν, είπε μ' ένα αμετάκλητο τόνο στη φωνή της.

- Αγρια μεσάνυχτα;

Η Ελένη ήταν αδύνατο να μείνει σπίτι την υπόλοιπη νύχτα. Η ανησυχία της όχι μόνο ήταν έκδηλη, αλλά γεμάτη φόβο.

Δεν μπορούσα να την καταλάβω. Για έναν τέτοιον αγωνιστή!

Μετά τη δικτατορία, η πρώτη εντολή της Ελένης Παϊδούση όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, ήταν να συναντήσω τον Νίκο.

Και τον συνάντησα.

Ο Νίκος Καλούδης ήταν ένας μειλίχιος, μετρίου αναστήματος άνθρωπος, που εκτιμούσε και τον χαιρετισμό που του απέδιδε κάποιος συνάνθρωπός του.

Ηταν ευγνώμων για τα χαιρετίσματα που του έφερνα από την Ελένη Παϊδούση και άλλους συντρόφους της Νέας Υόρκης.

Το καλοκαίρι του 1997 ο Παναγιώτης Τζίβας, γεννημένος στην Αμερική, με συμμετοχή στην Εθνική Αντίσταση, ποιητής και μουσικός, μου έδωσε από το αρχείο του δυο μεγάλες φωτογραφίες του Νίκου Καλούδη, ανάμεσα σε συντρόφους του στο συνδικάτο ναυτεργατών.

- Τόσο όμορφος! Μοιάζει με τον Τάιρον Πάουερ, είπα.

Ο Νίκος Καλούδης πήρε τις φωτογραφίες με μια νοσταλγία στο πρόσωπό του και με παρακάλεσε να φροντίσω για όσα υλικά θα μπορούσα να βρω από εκείνα τα χρόνια του στην Αμερική για το αρχείο του.

Η ιστορία δεν τελειώνει.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ