Η πρόσφατη πανελλαδική πανεργατική απεργία, ήταν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με πριν. Ενα βήμα για την εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα, που έστειλε μηνύματα σε πολλούς αποδέκτες. Οι διαθέσεις που εκφράστηκαν στη δοσμένη στιγμή, έδειξαν ότι υπάρχουν δυνάμεις στη βάση, στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, και όχι μόνο, αλλά και δυνατότητες για μια πιο συνολική αντιπαράθεση με την πολιτική της άρχουσας τάξης, της κυβέρνησης, των άλλων πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου και όσων ονειρεύονται συμμετοχή σε κάθε είδους διαχειριστική πολιτική για το σύστημα, προσηλωμένη στη σαρωτική επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη. Βεβαίως, η αναμενόμενη επιβολή από την κυβέρνηση των αντιδραστικών, εις βάρος των εργαζομένων, αναπροσαρμογών στην "Ολυμπιακή Αεροπορία" (ΟΑ), έχει το δικό της μερίδιο συμβολής στην αγανάκτηση, που εκφράστηκε με τη συμμετοχή στην απεργία αλλά και στη μαζική μαχητική συγκέντρωση της Αθήνας. Αντικειμενικά η όξυνση των προβλημάτων συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων. Αλλά εδώ δεν πρόκειται μόνο γι' αυτό. Η κυβέρνηση έχει μεθοδεύσει την επιβολή των αναδιαρθρώσεων που απαιτεί η εξασφάλιση της ένταξης στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) και το ΕΥΡΩ, πράγματα άλλωστε γνωστά πριν ακόμη από την υποτίμηση της δραχμής, με την ένταξή της στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών της ΕΕ. Είναι ήδη γνωστό επίσης το περιβόητο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση, σχέδιο που οριστικοποιεί την ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, την αύξησή του, τη μερική απασχόληση κλπ. Οπως επίσης είναι γνωστό ότι μετά την ΟΑ ακολουθούν και οι άλλες ΔΕΚΟ, στον ίδιο για τους εργαζόμενους "Προκρούστη" των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών τους, αλλά και η γενίκευση των μέτρων στον ιδιωτικό τομέα. Επομένως πρόκειται για μια καθολική και γενικευμένη επίθεση, με μέτρα στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο. Αυτό άλλωστε το είπε χωρίς περιστροφές ο Γ. Παπαντωνίου στο συνέδριο του περιοδικού "Εκόνομιστ". Πράγματι έχει σημασία η συνειδητοποίηση του χαρακτήρα αυτών των μέτρων από την εργατική τάξη, ότι δεν είναι αποσπασματικά, αλλά ενταγμένα σε μια ενιαία στρατηγική, που υπηρετεί τα μονοπώλια στην Ελλάδα, και όχι μόνο, γιατί ανάλογα σηματοδοτεί το περιεχόμενο και την κατεύθυνση των δικών της αναπόφευκτων αγώνων στη συνέχεια.

Ποιες είναι οι επιδιώξεις της πολιτικής που επιβάλλεται; Η δημιουργία όλων των απαραίτητων όρων και συνθηκών για την απρόσκοπτη δράση του διεθνοποιημένου ελληνικού κεφαλαίου και των μονοπωλίων σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, έντασης της διεθνοποίησης και στα πλαίσια της τάσης καπιταλιστικής ενοποίησης, όπως αυτή εκφράζεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Εκφράζει και υπηρετεί τους μύχιους πόθους της άρχουσας τάξης της Ελλάδας για την όσο γίνεται ενεργή συμμετοχή και σύμφωνα με την οικονομικοπολιτική της δύναμη στην ΟΝΕ. Επιδιώκεται η με κάθε τρόπο ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αλλά και των λαϊκών μαζών γενικότερα. Το κεφάλαιο, σε συνθήκες κρίσης, για να αντεπεξέλθει και να αυξάνει τα κέρδη του, απαιτεί τους πιο άγριους όρους εκμετάλλευσης των εργατών και το πέρασμα άμεσα στη δική του ιδιοκτησία τομέων στρατηγικής σημασίας για την οικονομία.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται μετά και την πανεργατική απεργία βάζει επί τάπητος το ζήτημα της κλιμάκωσης των αγώνων. Αλλά τι αγώνες χρειάζονται; Αυτό καθορίζεται από την καθολικότητα και το στρατηγικό χαρακτήρα της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους. Οι αγώνες πρέπει να αντιστοιχούν στο περιεχόμενο και τη μορφή ακριβώς αυτής της επίθεσης. Το εργατικό κίνημα έχει και πείρα και ιστορία για να οργανώνει τη δική του αυτοτελή - από την αστική πολιτική - δράση, ώστε, όχι απλά να αντιστέκεται, αλλά να διεκδικεί, ακόμη και να ματαιώνει πολιτικές επιλογές και μέτρα - "καταπέλτες" σε βάρος του. Και το συνδικαλιστικό κίνημα γενικά πρέπει να έχει τη δική του συμβολή σε τέτοιους αγώνες. Είναι όμως σε θέση σήμερα να ανταποκριθεί σε μια τέτοια αποστολή; Οι διεργασίες που εξελίσσονται στη βάση, μέσα στην εργατική τάξη, η ίδια η εξέλιξη της απεργίας δείχνουν ότι μπορεί να γίνει η αρχή για τράβηγμα πλατιών μαζών στη δράση, για την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, για την υπεράσπιση κατακτήσεων, για την προβολή και διεκδίκηση στόχων, σε αντίθεση με τις κυβερνητικές επιλογές. Εχει σημασία λοιπόν η κατάσταση στο ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα και η διάθεση των ηγεσιών του για αγώνες με ταξικό προσανατολισμό, αλλά και η δυνατότητα ξεπεράσματος των ηγεσιών που απεχθάνονται τέτοιους αγώνες. Οι θετικές διεργασίες στη λαϊκή συνείδηση, αυτές που είχαν τη συμβολή τους στην επιτυχία της απεργίας, μπορούν και πρέπει να δυναμώνουν, στην κατεύθυνση όχι απλά της αντίθεσης με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, αλλά και κάθε παραλλαγής της, όπως και σε κάθε προσπάθεια επιβολής μιας πολιτικής σωτηρίας του συστήματος από την όξυνση των αντιθέσεων, με την όποια μορφή διαχείρισης της κρίσης, είτε νεοφιλελεύθερη είτε αντι-νεοφιλελεύθερη. Στη συνδικαλιστική ηγεσία εμφανίζονται, κάτω από την πίεση της βάσης και τη συνεπή δράση του ταξικού ρεύματος στο κίνημα, διαφοροποιήσεις ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, γεγονός που για να έχει θετικό αντίκρισμα, απαιτεί δράση για τη διεκδίκηση στόχων και πολιτικής, που να υπηρετούν τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, ακόμη και στόχους ματαίωσης στην πράξη αντιδραστικών επιλογών. Η ουσία λοιπόν του ζητήματος "τι αγώνες χρειάζονται", βρίσκεται στον πολιτικό τους προσανατολισμό, όχι μόνο στην αντίσταση ή την αντίθεση στη νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείρισης, αλλά και στην πολιτική που προβάλλουν οι εσωκομματικές και άλλες (στην κυβέρνηση) αντιπολιτεύσεις, που είναι επίσης μια πολιτική διαχείρισης της κρίσης του συστήματος.

Η δράση των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα για συσπείρωση στη βάση, μέσα και έξω από τα σωματεία, τη δημιουργία και ενίσχυση του συντονισμού των σωματείων, των επιτροπών αγώνων στον κάθε κλάδο, στους διάφορους κλάδους μεταξύ τους και πανελλαδικά, συμβάλλει στην προσπάθεια κατάκτησης της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης. Η πολιτικοποίηση των αγώνων, δηλαδή η διεκδίκηση στόχων, υπέρ των εργαζομένων, που εναντιώνονται στην πολιτική των πολυεθνικών, όπως τα τρία σημεία της ΕΣΑΚ (για υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, ΔΕΚΟ 100% στο δημόσιο, αποχή και καταδίκη κάθε μορφής "κοινωνικού διαλόγου"), αποτελούν βάση της δράσης για συσπειρώσεις, ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, εξασφάλισης των προϋποθέσεων για ανάπτυξη μαζικών μαχητικών και ταξικά προσανατολισμένων αγώνων. Αγώνων στο δρόμο της ματαίωσης των όποιων αντεργατικών επιλογών, αλλά και στην προοπτική προσέγγισης από την εργατική τάξη της ανάγκης ανάπτυξης πολιτικών αγώνων, της συσπείρωσης και της συμμαχίας με τις άλλες λαϊκές μάζες, στο μέτωπο για τη δική τους εξουσία.