"Κλείσ' τα μάτια σου και κοίτα", είναι η προτροπή του και αφήνει τα τραγούδια του ν' ακολουθήσουν τα μονοπάτια της ψυχής, τους δρόμους της επικοινωνίας. Εξάλλου, όπως λέει "αν κλείσεις τα μάτια σου αρχίζουν και λειτουργούν πιο έντονα οι άλλες αισθήσεις και κυρίως τα μάτια της ψυχής". "Κλείσ' τα μάτια σου και κοίτα", λοιπόν, η νέα δισκογραφική δουλιά του Δημήτρη Ζερβουδάκη,που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες. Το υλικό του δίσκου παρουσιάζεται ζωντανά για πρώτη φορά από τον αξιόλογο τραγουδοποιό, κατά τη διάρκεια των εμφανίσεών του στο "Μετρό", από τις 7 - 10 Μαϊου. Ο πέμπτος, στη σειρά προσωπικός δίσκος του Θεσσαλονικιού δημιουργού, όπως ο ίδιος εξηγεί, "περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια: δέκα σε δική μου μουσική και δύο του Στέργου Παπαποστόλου (από τα ιδρυτικά μέλη των "Μικρών Περιπλανήσεων"). Στο στίχο έχουν βοηθήσει και κάποιοι φίλοι, ενώ το ύφος του δίσκου είναι ανάλογο με ό,τι έχω κάνει ως τα τώρα, μια σμίξη όλων αυτών των μουσικών "χρωμάτων". Υπάρχουν λαϊκές και παραδοσιακές φόρμες, αλλά με πιο σύγχρονη ενορχήστρωση. Αυτό όμως που κυρίως με ενδιέφερε ήταν το να εκφράσω αυτό, που εγώ και η υπόλοιπη παρέα αντιληφθήκαμε ως αναζήτηση της οικουμενικότητας στη μουσική.Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δώσουμε διάφορα χρώματα σε διάφορες στιγμές των τραγουδιών".

- Τι εννοείτε ως αναζήτηση της οικουμενικότητας;

- Εννοώ στοιχεία από διάφορες μουσικές, έχοντας στο μυαλό ότι η μουσική είναι μία. Ο Λάο Τσε είπε, ότι το μέλλον ανήκει στη μουσική με την έννοια ότι είναι ένας κώδικας που καταργεί τα σύνορα, τις διαφορές. Ενας αβίαστος κώδικας επικοινωνίας των ανθρώπων. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

- Ενας κώδικας επικοινωνίας, που καλείται να λειτουργήσει σε μια εποχή που κυριαρχούν η αποξένωση, η απομόνωση...

-Δεν είναι μόνο αυτό. Εχω την αίσθηση ότι σήμερα τα πράγματα έχουν αγριέψει ακόμη περισσότερο. Αυτό το οποίο έχει προκύψει ως πραγματικότητα, είναι η απαξίωση, η ευτέλεια. Βλέπεις ένα σωρό σκουπιδαριό να αναπαράγεται και να προτείνεται σαν τρόπος ζωής. Οχι μόνο δεν υπάρχει επικοινωνία αλλά αντίθετα προσπαθούν ν' αποκόψουν και τις τελευταίες δυναμικές που μπορεί ν' αναπτύξει η φιλία, μια παρέα, η γειτονιά. Αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν πια. Δε χρειάζονται στο κοινωνικό μοντέλο το οποίο μας προωθούν.

- Από ποιους προωθείται;

- Αυτή η υπόθεση της εξουσίας έχει υποστεί σήμερα μια μετάλλαξη. Τώρα πια τα πράγματα ανήκουν σε διευθυντήρια και απρόσωπους μηχανισμούς, που είναι πάρα πολύ καλά οργανωμένοι και οχυρωμένοι πίσω από συστήματα αναπαραγωγής τους. Εχουν καταφέρει να δημιουργήσουν συστήματα αναπαραγωγής τους, τα οποία και τους προφυλάσσουν. Στην ουσία, σήμερα ολοκληρώνεται μια ζημιά που έχει ξεκινήσει μεταπολεμικά και αφορά στον κοινωνικό μας ιστό, στην κοινωνική μας ζωή, στην παράδοσή μας.

- Τι περιθώρια αντίστασης υπάρχουν ενάντια σε αυτή την κατάσταση;

- Δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη διάσταση ανάμεσα σε αυτό που αντιλαμβάνεται ο κόσμος και σε αυτό που του προτείνεται από τους μηχανισμούς. Εχουμε βιώσει την απαξίωση της σχέσης με την πολιτική, κάτι πολύ κακό, που πρέπει όλοι να το αντιμετωπίσουν πολύ σοβαρά. Παράλληλα, θα πρέπει να συντονιστεί ο κόσμος, ξεκινώντας από ένα αίτημα απλό όπως η αύξηση του μεροκάματου, για να παλέψει για θεσμικές αλλαγές.Για παράδειγμα στο δικό μου χώρο ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα για το οποίο έχουν παλέψει γενεές επί γενεών είναι αυτό των πνευματικών δικαιωμάτων, που πρέπει ν' αποδίδονται. Ενα άλλο θέμα είναι το να κρατήσουμε ζωντανό τον ελληνικό τρόπο ζωής και δεν το εννοώ εθνικιστικά, σοβινιστικά. Εξάλλου, δεν μπορώ να πω ότι δε θα με ενδιέφερε να ενστερνιστώ ως καλλιτέχνης κάποια στοιχεία από έξω. Ολος ο κόσμος έχει ομορφιά.

- Σύμφωνα με τα αποτελέσματα πρόσφατης δημοσκόπησης, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δηλώνει ότι "δεν πάει άλλο"...

- Εχουμε ζήσει τρομερά πράγματα τα τελευταία χρόνια. Πέρα από την απαξίωση της πολιτικής, έχουμε ζήσει, δυστυχώς, και την απαξίωση του συνδικαλισμού. Είδαμε ανθρώπους οι οποίοι για κάποιο διάστημα κατείχαν ηγετικές θέσεις σε διάφορα κινήματα, εργατικά κ. ά., ξαφνικά να υπουργοποιούνται και να βολεύονται πίσω από έναν υπουργικό θώκο και... "μην τους είδατε". Ο απλός κόσμος αντιμετωπίζεται ως χειροκροτητής, ενώ καυτά αιτήματά του όπως το μεροκάματο χρησιμοποιούνται για να εξυπηρετήσουν τις υπουργοποιήσεις ορισμένων, που στη συνέχεια προωθούν πράγματα κόντρα σε αυτά τα οποία όφειλαν να υπερασπιστούν. Κάθε υπουργός και βουλευτής έχει το μηχανισμό του και την εκλογική του πελατεία. Από την πλευρά του ο κόσμος πρέπει να σταματήσει να σκέφτεται ότι πολιτική είναι αυτό το πράγμα. Η πολιτική είναι άλλη υπόθεση. Είναι η καθημερινότητά μου, η ζωή μου, που πρέπει να την πάρω στα χέρια μου. Εγώ ο ίδιος να ασχοληθώ, να πιστέψω σε αυτό που κάνω: στη δουλιά μου, στον κόπο μου, στο μεράκι μου, στη φιλία μου.

- Σε αυτές τις συνθήκες, ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη;

- Και οι καλλιτέχνες τώρα είμαστε "μπαλαφάρες", γιατί ξαφνικά έχουμε γνώμη επί παντός επιστητού. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να πέσω στην παγίδα και να μην πω την άποψή μου. Δεν μπορεί η δουλιά μου, τα τραγούδια μου να είναι σε ένα ροζ συννεφάκι. Υπάρχει η άποψη που λέει τι καλά που θα ήταν να είχα λυμένο το βιοποριστικό μου πρόβλημα και να έκανα τη μουσική μου. Δε θα ήταν η ίδια μουσική. Θα ήταν κάτι άλλο, ίσως κάτι πολύ πιο ιδιωτικό.

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ