Εγκαινιάστηκε την Πέμπτη στο Μουσείο Μπενάκη,έκθεση του Γιάννη Παππά με τίτλο "Γιάννης Παππάς - ζωγραφική 1936 - 1974".Η έκθεση παρουσιάζει τη ζωγραφική του σημαντικού καλλιτέχνη, μια δημιουργία λίγο γνωστή στο πλατύ κοινό, αφού ο Γ. Παππάς παρουσίασε μέχρι σήμερα το γλυπτικό, κυρίως, έργο του. Η έκθεση περιλαμβάνει 37 πίνακες του Γ. Παππά, από τις διάφορες εικαστικές του περιόδους: Παρίσι 1930 - 1939, Αθήνα 1940 - 1943, Αλεξάνδρεια 1945 - 1951, Αθήνα 1952 - 1968, Αθήνα 1969 - 1974.

Ο Γ. Παππάς γεννήθηκε το 1913 στην Κωνσταντινούπολη και το 1922 έρχεται στην Αθήνα. Το 1929 φεύγει για το Παρίσι, όπου σπουδάζει φιλολογία και φιλοσοφία, παρακολουθεί μαθήματα στη Νομική Σχολή και παράλληλα γράφεται στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο εργαστήρι του Ζαν Μπουσέ. Καθημερινά σχεδόν, επισκέπτεται το Λούβρο, μελετάει τα έργα των μεγάλων δημιουργών και σχεδιάζει. Το 1939 επιστρέφει στην Αθήνα και το 1944 υπηρετεί στη ναυτική βάση της Αλεξάνδρειας. Στην Αίγυπτο παραμένει ως το 1951 και ασχολείται με τη μελέτη της αιγυπτιακής τέχνης. Δύο χρόνια αργότερα, εκλέγεται καθηγητής γλυπτικής στην ΑΣΚΤ, όπου ως υποδιευθυντής της ιδρύει πολλά φροντιστήρια: νωπογραφίας και τεχνικής των φορητών εικόνων, τεχνικής του ψηφιδωτού, διακόσμησης και σκηνογραφίας, κεραμικής, γυψοτεχνίας, τορευτικής, τυπογραφίας και τέχνης του βιβλίου. Το 1980 εκλέγεται ακαδημαϊκός, ενώ μέχρι σήμερα, έχει δημιουργήσει πολλούς ανδριάντες, που κοσμούν δημόσιους χώρους, στην Ελλάδα, στην Κύπρο και το εξωτερικό. Παράλληλα με τη γλυπτική, έχει ασχοληθεί με τη ζωγραφική, τη σκηνογραφία και τις μεταφράσεις κειμένων καλλιτεχνών και φιλοσόφων.

Οπως σημειώνει ο ίδιος για την περίοδο του Παρισιού: "Χωρίς θέσεις δογματικές ή θεωρίες περί τέχνης, δίχως φιλοδοξίες, δίχως την πρόθεση να εκθέσω, με την επιθυμία μόνο ο πατέρας μου και μερικοί φίλοι να δουν τα ζωγραφικά μου πονήματα, με τέτοια διάθεση ζωγράφισα τότε. Η διάθεση αυτή, απλή, ανεπιτήδευτη δυνατή ελευθερία σε όσα επιχειρείς. Γιατί δε σκέπτεσαι ούτε τον εαυτό σου, ούτε τους άλλους. Ζωγραφίζεις".

Για την περίοδο της Αθήνας ο Γ. Παππάς αναφέρει: "Υπήρξε και υπάρχει πάντοτε για μένα ένας ισχυρός κρίκος που συνδέει τη γλυπτική με τη ζωγραφική, το σχέδιο. Ηταν λοιπόν το σχέδιο που με έφερνε αβίαστα από τον κόσμο της γλυπτικής, στον εντελώς διαφορετικό κόσμο της ζωγραφικής. Πρέπει να πω ότι το πέρασμα αυτό γινόταν δίχως καλά να συνειδητοποιώ ότι άλλαζα μέσο έκφρασης. Με απορία το διαπιστώνω".

Για την περίοδο της Αλεξάνδρειας, που ακολουθεί, σημειώνει: "Οταν, αφού δεις τις ανάγλυφες σκηνές της καθημερινής ζωής των αρχαίων Αιγυπτίων στις υπόγειες στοές των τάφων, βγεις και περπατήσεις κατά μήκος του ποταμού και των καναλιών, ξαναβλέπεις παρόμοιες τυπικές εικόνες και τότε κοινωνείς με μια τέχνη που, απαλλαγμένη από την περιγραφή και τη λεπτομέρεια, απλοποιημένη και περιεκτική από τη φύση της, σου μεταδίδει το σφρύγος και τον παλμό της ζωής, αναλλοίωτο πάντοτε. Η καθημερινή εξοικείωση με τα υλικά και τα εργαλεία είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσεις και να σκεφθείς με σωστές βάσεις τα προβλήματα της τέχνης. Γίνεσαι ζωγράφος ζωγραφίζοντας".

"Τώρα που γέρασα και απομακρύνομαι από τα έργα μου", αναφέρει ο Γ. Παππάς για την περίοδο της Αθήνας (1952 - 1998), "κρίνω ότι η ζωγραφική, αν της είχα αφιερώσει όλες μου τις δυνάμεις, είναι πιθανό να ήταν η γλώσσα με την οποία θα μπορούσα να είχα πει άλλα πράγματα, πιο σύμφωνα ίσως με την ιδιοσυγκρασία μου, μια γλώσσα που θα με είχε βοηθήσει, ελευθερώσει. Ποιος ξέρει, κάτι αλλιώτικο που υπάρχει και κρύβεται μες στο φως, ίσως κάποτε μου φανερωθεί".

Σημειώνουμε ότι παράλληλα με την έκθεση κυκλοφόρησε το βιβλίο με τίτλο "Γιάννης Παππάς - Ζωγραφική 1936 - 1974".