ΑΘΗΝΑ ΚΟΥΒΑΡΑ,Αθήνα. Στις 14 Απριλίου 1998 το πρωί, μεταφέραμε, με το 166, τη θεία μου Ζωή Τσαρούχα, η οποία πάσχει από βαριάς μορφής ασθένεια του ήπατος, στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας για καλύτερη ιατρική περίθαλψη, από ιδιωτική κλινική που νοσηλευόταν προηγούμενα.

Στα επείγοντα περιστατικά που μας παρέπεμψαν, οι γιατροί μόλις την είδαν και χωρίς καθόλου να την εξετάσουν, μας είπαν με κυνικότητα: "Γιατί τη φέρατε εδώ; Αυτή πεθαίνει. Πάρτε τη να πεθάνει σπίτι της"! Τελικά ύστερα από πολλές παρακλήσεις δικές μας, της έβαλαν απλά έναν ορό και μετά από δυο - τρεις ώρες το ασθενοφόρο τη μετέφερε στην κατοικία της, στον Τύρναβο.

Ναι, έτσι αντιμετώπισαν έναν άνθρωπο που είχε την ανάγκη της άμεσης βοήθειας και μάλιστα υπέφερε. Ούτε σε ζώο δεν μπορεί κανείς να συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο. Τέτοια αναλγησία, από ανθρώπους που έχουν ορκιστεί στο ιατρικό λειτούργημα που επιτελούν;

Η θεία μου Ζωή Τσαρουχά, παρά τις απάνθρωπες υποδείξεις των γιατρών του Νοσοκομείου να πάει σπίτι να πεθάνει, ζει και μάλιστα πάει καλύτερα, χάρη στις δικές μας προσπάθειες.

Και αναρωτιέμαι, αν υπήρχε πραγματικά νοσοκομειακή βοήθεια, δε θα 'ταν σε καλύτερη κατάσταση; Γι' αυτό και καταγγέλλω αυτό το απαράδεκτο και απάνθρωπο περιστατικό που "έλαβε χώρα" σε κράτος "πολιτισμένο", και "εκσυγχρονιζόμενο"!

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.Το συμβάν με τους δυο Κνίτες στην Ομόνοια και τη βάναυση συμπεριφορά απέναντί τους από αστυνομικά όργανα, μου έφερε στο νου ένα παλιό περιστατικό δικό μου.

Ηταν χειμώνας του 1952. Διωγμένος από την υπηρεσία μου, μαζί με άλλους συναδέλφους φροντίζαμε να επανέλθουμε σ' αυτήν. Ενα μεσημέρι, καθώς κατεβαίναμε τη Γ Σεπτεμβρίου, ο αστυφύλακας του 4ου Αστυνομικού Τμήματος, ονόματι Μπερούτσος, από την Περιθιώτισσα Δωρίδος - εκεί είχα υπηρετήσει - με σταμάτησε και μου ζήτησε την ταυτότητά μου. Οταν μου την έδωσε πίσω, μου είπε να τον ακολουθήσω στο τμήμα.

Εκεί αφού υπέστην τα πάνδεινα, την άλλη μέρα με επισκέφτηκε ο σ. δικηγόρος Νίκος Κοϊνης και μου έφερε την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", που στην τελευταία της σελίδα με τίτλο "Λαμπρός Διδάσκαλος", έγραφε: "Συνελήφθη ο διδάσκαλος Κ. Παπακωνσταντίνου, διανέμων κομμουνιστικές προκηρύξεις".

Υστερα από δέκα μέρες, με χειροπέδες, οδηγήθηκα στο Αρσάκειο για να δικαστώ. Ομως ο δικαστής που ήταν έντιμος, όχι μόνο με αθώωσε, αλλά και επέπληξε τον "μάρτυρα" Μπερούτσο.

Το στήσιμο των ψεύτικων κατηγοριών από ορισμένα αστυνομικά όργανα, είχε αναχθεί, και δυστυχώς εξακολουθεί ακόμη, σε επιστήμη.

ΦΩΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ,Ανω Ηλιούπολη, Αθήνα. Εμείς οι παλιοί εργαζόμενοι στην Ηλεκτρική Εταιρεία "Πάουερ", τη σημερινή ΔΕΗ, με στεναχώρια βλέπουμε πως οι κυβερνώντες μας με μια απλή απόφαση θέλουν να μας καταργήσουν όλα αυτά τα δικαιώματα, που εμείς αποκτήσαμε με πολλούς σκληρούς αγώνες. Κάτω από τις προσταγές των Βρυξελλών, επιδιώκουν να "βάλουν χέρι" στο "οκτάωρο". Αυτό ισοδυναμεί με εγκληματική πράξη. Οι εργάτες στο Σικάγο πριν εκατό χρόνια έδωσαν τη ζωή τους γι' αυτήν την τόσο σπουδαία και θεμελιακή κατάκτηση των εργαζομένων. Θέλουν να μας γυρίσουν πίσω, να θησαυρίζουν από την κλεμμένη δουλιά των εργαζομένων. Γι' αυτό εξαγοράζουν συνειδήσεις, δημιουργούν απεργοσπαστικές ομάδες, φροντίζουν να στέλνουν δικούς τους στις θέσεις - "κλειδιά", σε Σωματεία, Ομοσπονδίες, Βουλή.

Εμείς όμως δεν πρέπει να πέσουμε στη "λούμπα" που μας ετοιμάζουν. Πρέπει να συσπειρωθούμε γύρω από τα προοδευτικά σωματεία που μας εκπροσωπούν και δεν είναι πουλημένα. Να αγωνιστούμε μαζικά, γιατί όπως τα πράγματα δείχνουν μας περιμένουν δύσκολες μέρες.