Ετσι, η νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ, που το μετατρέπει και τυπικά σε παγκόσμιο χωροφύλακα - τρομοκράτη, με την απόφαση επέκτασής του, κατ' αρχήν σε τρεις χώρες (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία), οι προετοιμασίες για επέκταση σε Μ. Ανατολή και Β. Αφρική, η Νέα του Δομή, η επίσπευση συγκρότησης πολλαπλών Δυνάμεων Ταχείας Επέμβασης δημιουργούν τη βάση και υποδομή, ώστε οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με "λυμένα και τυπικά τα χέρια", να μπορούν ανεξέλεγκτα να επιβάλλουν τα σχέδιά τους.

Ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι αποφάσεις που πάρθηκαν στην Υπουργική Σύνοδο της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης στη Ρόδο, οι οποίες δε σημαδεύουν μόνο το σήμερα, αλλά προδιαγράφουν τις προοπτικές της Ευρώπης για τον επόμενο αιώνα. Η ουσία τους είναι η δημιουργία ενός υπο-ΝΑΤΟ, ενός στρατιωτικού μηχανισμού "διαχείρισης" των κρίσεων, φυσικά κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ.

Διακρίνεται πλέον πιο καθαρά το ευρωπαϊκό τοπίο, προβάλλει μια στρατιωτικοποιημένη Ευρώπη, με μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά χρονικά συγκέντρωση επιθετικών στρατιωτικών δυνάμεων, με δυναμική και όχι στατική προοπτική.

Ραγδαίες, επίσης, και επιταχυνόμενες είναι οι εξελίξεις στον οικονομικό τομέα. Οι θεμελιακές αρχές της Συμφωνίας του Μάαστριχτ, που οικοδομούν την Ευρώπη της δικτατορίας των πολυεθνικών, η παραπέρα εξειδίκευσή τους στο Αμστερνταμ, καθώς και η απόφαση για το ΕΥΡΩ δημιουργούν συνθήκες πλήρους ασυδοσίας για το πολυεθνικό κεφάλαιο, απελευθερώνουν έναν άγριο, βάρβαρο καπιταλισμό. Η πλήρης ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η σαρωτική επιχείρηση ιδιωτικοποίησης - ξεπουλήματος των πάντων, η ταχύτατη αποψίλωση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους θέτουν τους εργαζόμενους και τους λαούς της Ευρώπης σε ένα καθεστώς σύγχρονης δουλείας.

Παράλληλα με την ένταση του αυταρχισμού, την εφαρμογή της Συνθήκης Σένγκεν, τη δημιουργία της ΕΥΡΩΠΟΛ, οικοδομείται ένα ευρωπαϊκό αστυνομικό κράτος - τρομοκράτης, που παραβιάζει και αφαιρεί, ακόμα και στοιχειώδεις έστω αστικές ελευθερίες.

Ωστόσο, αν και προς το παρόν η στρατιωτική στρατηγική των ιμπεριαλιστικών κέντρων ΗΠΑ - ΕΕ εξελίσσεται μέσα από το ΝΑΤΟ, τη ΔΕΕ κλπ., είναι προφανές πως ο ανταγωνισμός τους για την παγκόσμια κυριαρχία, που σήμερα υφέρπει ή καλύπτεται με διάφορα προχώματα, αύριο θα πάρει λυσσαλέο χαρακτήρα. Η πρώτη εκδήλωση εμφανίστηκε στη Γιουγκοσλαβία με τον πόλεμο της Βοσνίας. Η κρίση στο Κοσσυφοπέδιο σήμερα είναι δυνατόν, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μετατρεπόμενη σε βαλκανική, να οδηγήσει σε γενικευμένες συγκρούσεις, να σύρει τους λαούς στο σφαγείο του πολέμου, ή στον εξευτελισμό μιας "κατοχικής" ειρήνης. Ανάλογοι κίνδυνοι παρουσιάζονται στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής.

Προς επιβεβαίωση, λοιπόν, της ιστορίας, για μια φορά ακόμα, σ' αυτόν το γεωγραφικό χώρο, εκδηλώνονται και διασταυρώνονται με κραυγαλέο τρόπο οι εκρηκτικές αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου της "παγκοσμιοποίησης", δηλαδή της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης.

Η δυσαρέσκεια είναι γενικευμένη, τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού βρίσκονται σε ανοδική πορεία, οι εξελίξεις απαιτούν θαρραλέο και τολμηρό άνοιγμα στο λαό και ιδιαίτερα στη νεολαία.

Η δεύτερη μεγάλη πρόκληση αφορά το περιεχόμενο, τα συνθήματα του φιλειρηνικού κινήματος, το πλαίσιο που θα επιδιωχτεί αυτή η συσπείρωση. Είναι ολοφάνερο ότι οι εξελίξεις είναι τόσο αποκαλυπτικές, οι τοποθετήσεις κυβερνήσεων και πολιτικών δυνάμεων τόσο καθαρές, η εκδήλωση της "νέας τάξης" τόσο άγρια και κυνική, που υποχρεώνει το μαχόμενο πρωτοπόρο κίνημα ειρήνης να πάρει σαφή και ολοκάθαρη θέση στα προβλήματα του τόπου.

Είναι δυνατόν, π.χ., με τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με τις τελευταίες αποφάσεις της ΔΕΕ, να παλεύεις για την ειρήνη και να μην τάσσεσαι κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Είναι δυνατόν, με μια κυβέρνηση και ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, που, όχι μόνο υπηρετούν την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, αλλά την υμνολογούν κιόλας, να μένεις αδιάφορος και απαθής;

Είναι δυνατόν να παγιδεύεις το λαό στην αντίληψη ότι όλοι θέλουν την ειρήνη, όταν οι πολυεθνικές, το κεφάλαιο και οι υπηρέτες τους είναι εκείνοι, που πατούν τη σκανδάλη των όπλων που δολοφονούν λαούς;

Είναι δυνατόν να συμπεριφέρεται με "σεβασμό" στους διεθνείς οργανισμούς, ξεκινώντας απ' τον ΟΗΕ, τον ΟΑΣΕ κλπ., όταν έχουν κουρελιάσει κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου, που έχουν μετατραπεί σε φερέφωνα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ;

Είναι δυνατόν να τοποθετείσαι αφηρημένα στα κοινωνικά προβλήματα με ευχολόγια, όταν η καπιταλιστική απανθρωπιά στέλνει τους λαούς στην ανεργία, στη φτώχεια, στην πείνα και στο θάνατο;

Είναι σωστό, για παράδειγμα, να μην αποκαλύπτεις την απύθμενη υποκρισία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του συστήματος, που, ενώ δημιουργούν τις στρατιές των ανέργων, των μεταναστών, των προσφύγων, με την πολιτική τους, την ίδια στιγμή, εμφανίζονται με προγράμματα κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, αφού, ήδη, έχουν φροντίσει να τον καλλιεργούν με τους μηχανισμούς τους;

Στις λαϊκές διαδηλώσεις και πορείες, και όχι στα επιχορηγούμενα συμπόσια και στρογγυλά τραπέζια, θα σφυρηλατείται η ανατρεπτική λαϊκή δυναμική που θα σφραγίσει τις εξελίξεις σε όφελος του λαού και της ανθρωπότητας. Ετσι ή αλλιώς, για τους διάφορους επώνυμους, καθώς επίσης και τους ανθρώπους της διανόησης, της Τέχνης και του Πολιτισμού, το ερώτημα που προβάλλει είναι, αν μπροστά σε έναν τέτοιο κόσμο, θα συμπαραταχτούν με το λαό και θα υπηρετήσουν τα συμφέροντά του ή, με τη σιωπή, την ανοχή ή την υποταγή τους, θα υπηρετήσουν την καπιταλιστική απανθρωπιά και θα συρθούν στον εξανδραποδισμό, που η ίδια η φύση του συστήματος τους επιφυλάσσει.

Γι' αυτούς που προτιμούν την ανθρωπιά και όχι τη βαρβαρότητα, την κοινωνική πρόοδο και όχι το νεομεσαιωνικό ιμπεριαλιστικό σκοταδισμό, η συσπείρωση σε ένα τέτοιο κίνημα, στο κίνημα ειρήνης, είναι στοιχειώδης υποχρέωση.

Θανάσης ΠΑΦΙΛΗΣ

Η ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού φιλειρηνικού κινήματος δεν προβάλλει σαν ανάγκη, αλλά σαν δρόμος υποχρεωτικός, που μπορεί σήμερα να περιορίσει, να παρεμποδίσει, να καθυστερήσει, ίσως, την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και αύριο να την ανατρέψει