«... Είναι φανερό ότι το σημερινό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων χρειάζεται αλλαγές. Και μόνον ο αριθμός των 600.000 επίσημα καταγεγραμμένων ανέργων, που αυξάνεται, αρκεί για να μας πείσει ότι οι αλλαγές είναι επιβεβλημένες. Το γεγονός, πως οι άνεργοι δεν εκπροσωπούνται συνδικαλιστικά και δεν εμφανίζονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δεν είναι δυνατόν να οδηγεί την κοινωνία και την πολιτική να τους αγνοούν.

Σ' αυτές τις συνθήκες, οφείλουμε όλοι - κυβέρνηση και αντιπολίτευση, κοινωνικοί φορείς, εργαζόμενοι και άνεργοι- να συμβάλλουμε ώστε να δημιουργηθεί ένα μέτωπο εργασίας. Να κηρύξουμε έμπρακτα τον πόλεμο στην ανεργία που γεννάει η νέα φτώχεια. Και πάντως, η Αριστερά έχει καθήκον και αποστολή να το πράξει. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθεί, ότι η παλιά κατάσταση όπου η ανεργία ήταν η εξαίρεση και η εργασία ο κανόνας, δεν αντιστοιχεί στη σημερινή πραγματικότητα. Ούτε η ανεργία μπορεί πλέον να ανακουφιστεί μέσα σ' ένα πλαίσιο κοινωνικής προστασίας των ανέργων. Στην εποχή της τεχνολογίας και της παγκοσμιοποίησης, ο σημερινός εργαζόμενος εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε αυριανό άνεργο και αντιστρόφως. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί ασφαλώς να αποτραπεί με την εμμονή στην περιφρούρηση των κεκτημένων - κυρίως συντεχνιακής μορφής...».

Το άρθρο - από το οποίο αναδημοσιεύουμε ένα εκτενές απόσπασμα, ώστε να πάρετε μια πλήρη εικόνα - δημοσιεύτηκε στα «Νέα» του Σαββάτου. Και θα μπορούσε, να το υπογράφει κάποιο κυβερνητικό, «κεντροαριστερό» στέλεχος, αλλά δε συμβαίνει αυτό. Το υπογράφει, η Μαρία Δαμανάκη... Ουσιαστικά, είναι το ίδιο, βέβαια...