Πολλά έχουν γραφεί για το Μακρονήσι και πολλά θα γραφούν ακόμα. Σαν Μακρονησιώτης και γω της απομόνωσης, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω τη μαρτυρία μου, όπως την αντιλήφθηκα και όπως τη βίωσα στον αιματοβαμμένο αυτό βράχο.

Το Μακρονήσι, το κολαστήρι αυτό, σύμβολο ντροπής για την εποχή μας και τον τόπο μας, ήταν δημιούργημα της ξένης εξάρτησης και της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, στενά δεμένης με τους δωσιλόγους.

Συγκέντρωνε την πείρα των αποικιακών στρατοπέδων, στρατοπέδων Μέσης Ανατολής, χιτλερικών και άλλων που υπήρχαν στη χώρα μας, με μοναδικό τους σκοπό, να κάμψουν τα οράματα του ΕΑΜ, που ήταν βαθιά ριζωμένα στην καρδιά του ελληνικού λαού. Κύρια επιδίωκαν να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα και τη ραχοκοκαλιά του, που ήταν το ΚΚΕ. Γι' αυτό στις "δηλώσεις" που ζητούσαν απ' τους αγωνιστές, το πρώτο που ήθελαν ήταν, η αποκήρυξη του ΚΚΕ και των ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ.

Εφάρμοσαν κάθε είδους βία, σωματική, ψυχολογική και ό,τι άλλο θα μπορούσε να σκαρφιστεί κάθε διεστραμμένο ανώμαλο μυαλό. Θα σταθώ μόνο σ' ένα παράδειγμα: Οταν μας πήγαιναν στην απομόνωση, μας περνούσαν απ' το θέατρο, το οποίο φωταγωγούσαν και μας έβαζαν εμπρός από τη σκηνή, μετά παρέτασσαν δυο σειρές ασφαλίτες απέναντί μας και μας φώναζαν έναν έναν επάνω και μας ζητούσαν να κάνουμε "δήλωση". Φυσικά δεν πετύχαιναν τον σκοπό τους και τότε άρχιζαν να κτυπούν. Μέχρι αναισθησίας! Υστερα με μια κλοτσιά μας πετούσαν απ' τη σκηνή.

Με το Μακρονήσι, προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν, όχι μόνο τους κρατούμενους, αλλά και ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Εκεί συγκρούστηκε η ανεξαρτησία με την εξάρτηση, η αξιοπρέπεια με την κτηνωδία, το δίκιο με την αδικία, η ηθική με την ανηθικότητα και η ανδρεία με τη δειλία. Γιατί μόνο δειλοί κτυπούν δεμένους και ανυπεράσπιστους.

Ταυτόχρονα όμως το Μακρονήσι, με την αντίσταση και την ακατάβλητη πίστη των κρατουμένων αγωνιστών, γινόταν ο φάρος που έδειχνε στο λαό το παράδειγμα του αγώνα και της θυσίας, για την προκοπή του τόπου.

Τα μηνύματα είναι διαχρονικά, ισχύουν και σήμερα. Ο λαός πρέπει να τα λάβει υπόψη του, ώστε να μη δημιουργηθούν ξανά, αλλά Μακρονήσια.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΪΒΑΛΙΩΤΗΣ

Μπραχάμι