Αποκτούν όλο και μεγαλύτερη αξία όποιες γραπτές καταθέσεις επιμένουν για τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης, καθώς, όσο λιγοστεύουν οι επιζώντες, λιγοστεύουν και αυτά τα κείμενα.

Αυτό τον αγώνα αποτύπωσε ο Δ. Ράπτης, συνταξιούχος δάσκαλος Ελασσόνας, στέλεχος του θρυλικού Ιππικού του Αμάρμπεη Θεσσαλίας. Παραθέτει σε αφήγηση και στίχους γεγονότα που βίωσε: "Κλάψαν οι κάμποι, ρεματιές, τα διάσελα δακρύσαν/ οι ποταμοί σταμάτησαν και τα βουνά ραγίσαν", τραγουδάει σε ηρωικούς δεκαπεντασύλλαβους το χαμό του Αρη. Με αυθορμητισμό αγνής λαϊκής ψυχής, "αυτοσχέδια" και "ερασιτεχνικά", όπως λέει, εξυμνεί τα κατορθώματα: Την εξόντωση ιταλικής διλοχίας και συνεργατών της "λεγεωνάριων" σε ενέδρα του ΕΛΑΣ στη Μερίτσα Καλαμπάκας. Την ανατίναξη της γερμανικής αμαξοστοιχίας στα Τέμπη: "Και δω, σε τούτα τα βουνά, τα πρέκια και τσουγγάρια, / από ημέρες λούφαζαν αντάρτες παλικάρια... / Τη λάσπη στρώμα είχανε, σκέπασμα τη βροχή, / όλοι οι μπουρλοτιέρηδες, τ' Ολύμπου οι αετοί, / (...)".

Και θρηνεί ολοκαυτώματα: "Φλόγες πανύψηλες, καπνοί, τα Σέρβια τα κυκλώσαν,/ και τα πυρά οι βάρβαροι οι Ιταλοί πυκνώσαν/ αλαλαγμοί ακούγονταν, φωνές, κλάματα, βόγκοι, / Χίος, Ψαρά ζηλέψανε κι αυτό το Μεσολόγγι".

Υπάρχει ποίηση σ' αυτούς τους "αυτοσχέδιους" στίχους. Υπάρχει ο πυρήνας της ποίησης. Η "ύλη που καίει". Που κάποιοι απόφευγαν και αποφεύγουν. Γι' αυτό τέτοια βιβλία πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με αυξημένο σεβασμό. Είναι λιθάρια μνημείων που δε στήθηκαν (εκδόσεις "Ελλα",Ηπείρου 97 Λάρισα).

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ