Την Κυριακή 24 Μάη 1998 πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους εκτελεσμένους κομμουνιστές στο Τούρλο Αίγινας, που διοργάνωσε η Κοινότητα Μεσάγρου του νησιού. Επίσης έγιναν και τα αποκαλυπτήρια του μνημείου που ανέγειρε η Κοινότητα (σχετικό δημοσίευμα είχαμε στις 26-5-98). Από μέρους της ΠΕΑΕΑ μίλησε ο αντιπρόεδρός της ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ ΚΕΠΕΣΗΣ,ο οποίος τόνισε: "Ο συγκλονιστικός αιμάτινος κύκλος των εκτελέσεων της μεταδεκεμβριανής της μεταπολεμικής Ελλάδας άρχισε στις 19 Ιούνη του 1947 με τη δολοφονία των 17, αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, εδώ στον αιματοβαμμένο χώρο.. εδώ, σ' αυτόν τον "κρανίου τόπο". Τόπο ιερό, όσο και ιστορικό, που η κοινότητα και οι λοιποί φορείς είχαν την ευαισθησία και τον πατριωτισμό να αναγείρουν αυτό το Μνημείο, πραγματικό βωμό, ιερό βωμό Λευτεριάς.

Από τούτο το χώρο λοιπόν, άρχισε το έγκλημα, ενάντια στους αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Ενας σωστός κανιβαλισμός. Κανένα απ' τα τυπικά, νομικά χαρακτηριστικά μιας εκτέλεσης δεν τηρήθηκε από τις Αρχές.

Να πώς περιγράψανε την άγρια εκείνη δολοφονία στον ομιλούντα και όχι μόνο στις φυλακές "Αβέρωφ" (όπου κρατιόμουν) μια δυο μέρες αργότερα οι Θοδ. Ξηροτάγαρος. Ν. Μηνήσαλης, που μαζί με άλλους τρεις, Νίκο Αλεξανδίδη, Βαγγέλη Κοτοπούλη και Βασίλη Φάκο, είχαν συμπεριληφθεί στην πειθαρχική δήθεν μεταγωγή μαζί με τους θανατοκατάδικους, μεταγωγή δήθεν στη Ρόδο.

Οι 17 δολοφονημένοι ήταν: Ν. Αποστολάκης, Δ. Αυγέρης, Κ. Βουτσινάς, Δ. Γκίνης, Θανάσης Γκινιώτης, Παν. Δημητρόπουλος ή Κατσαρός, Κυρ. Καλογιάννης, Αλ. Κόλλιας, Κ. Κωτούλας, Λάτσος Συνοδινός, Μ. Μονέδας, Αντ. Μπουρδής, Δ. Ντάλιος, Θ. Σιδέρης, Παν. Τόλιας, Θ. Τριανταφύλλου ή Παναγιωταράς, Ευάγγελος Χατζόπουλος ή Κοντοβάγγελος.

Οι "μεταγόμενοι" 22 συνολικά, συνοδεύτηκαν απ' τις φυλακές με ισχυρή ένοπλη συνοδεία, από ΕΣΑσίτες και χωροφύλακες με επικεφαλής τον συνεργάτη των κατακτητών αντισυν/ρχη Χωροφυλακής Μπόγρη.

Επιβιβάστηκαν δεμένοι με χειροπέδες σε μια ακταιωρό του Πολεμικού Ναυτικού. Πολύ κοντά στην ακταιωρό ήταν ελλιμενισμένο το αντιτορπιλικό "Κρήτη" με τις μπούκες των κανονιών του κατά πάνω τους. Η ακταιωρός ωστόσο δεν κινήθηκε όλη τη νύχτα. Αποκαλύφθηκε έτσι γρήγορα το ψέμα της Διεύθυνσης των φυλακών και των άλλων αρχών. Μόνο τα ξημερώματα άρχισε να κινείται και σταμάτησε όταν έφτασε εδώ στην παραλία, με τους θανατοκατάδικους άυπνους, καταπονημένους και καθυβριζόμενους απ' τους ΕΣΑσίτες.

Μόλις αγκυροβόλησε η ακταιωρός κλήθηκαν οι θανατοκατάδικοι να κατέβουν. Οι άλλοι πέντε σύντροφοι βρέθηκαν άναυδοι μπροστά στο οργανωμένο έγκλημα. Καμιά ογδονταριά μέτρα απ' την ακταιωρό ήταν ανοιγμένος ένας μεγάλος λάκκος, με το χώμα γύρω - γύρω. Ετσι με δεμένα τα χέρια και προπηλακιζόμενοι, καθυβριζόμενοι, χωρίς να τους πάνε κάπου να τους στήσουν, χωρίς να τους διαβάσουν την απόφαση για την εκτέλεση και όλα τα σχετικά τυπικά, ρίχτηκαν απάνω τους σαν κανίβαλοι οι άντρες του αποσπάσματος, με τα τουφέκια και τα αυτόματα. Σωστή κόλαση από σίδερο και φωτιά, απ' τις σφαίρες που ξερνοβολούσαν τα σύνεργα εκείνα του θανάτου.

Και μέσα από αυτή τη φρίκη, μέσα απ' το φοβερό κροτάλισμα των πυροβόλων όπλων, πάνω απ' το θανατερό σφύριγμα των βλημάτων που ξεσκίζουν τον πρωινό αέρα της Αίγινας, ακούστηκαν ανάμεικτες οι φωνές των ηρώων, σαν ύστατος χαιρετισμός στη ζωή.

Ζήτω η Ελλάδα, Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Ζήτω το ΕΑΜ, Ζήτω το ΚΚΕ.

Η δολοφονική εκείνη ενέργεια προκάλεσε φοβερές αντιδράσεις, στους κατοίκους της Αίγινας και όχι μόνο.

Διαμαρτυρίες απ' όλες τις φυλακές, από δημοκρατικούς και συνδικαλιστικούς φορείς, από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ - ενώ τα σπίτια των δολοφονημένων έγιναν τόποι προσκυνήματος απ' το λαό.

Δε χωρά καμία αμφιβολία ότι πίσω απ' αυτή τη βάρβαρη ενέργεια κρυβόταν ο Μακ Βι, ο πρεσβευτής του Τρούμαν στην Ελλάδα.

Ο Τύπος έγραψε ότι στις 6-6-47 ο Μακ Βι είχε επισκεφθεί τον Ντίνο Τσαλδάρη, υπουργό Εξωτερικών της επτακέφαλης κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον Ν. Μάξιμο.

Οι σοβαρές αντιδράσεις ακόμη και απ' την Αγγλία έκαναν την κυβέρνηση να λουφάξει τόσο, που οι εκτελέσεις ενάντια στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης σταμάτησαν μέχρι το τέλος του 1947.

Ωστόσο, από το 1948 ξανάρχισαν και συνεχίστηκαν μέχρι τέλη Σεπτέμβρη του 1949. Οπότε σταμάτησαν ύστερα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Την απόφαση εκείνη οι αγωνιστές τη χαρακτήρισαν σαν αμνηστία του Αντρέι Βισίνσκι, εκπροσώπου της Σ. Ενωσης στον ΟΗΕ, που με εντολή του Στάλιν έδωσε τη σημαντικότερη πολιτική και διπλωματική μάχη της ζωής του και την κέρδισε".