Πριν από 2 - 3 χρόνια ο Ντάνι Μπόιλ,ένας σκηνοθέτης από τη Σκοτία, βρήκε τη ρότα του μέσα στο ρεύμα του βρετανικού κινηματογράφου κι έγινε γνωστός και στη χώρα μας με μια αρκετά συζητημένη ταινία του, το "Trainspotting". Καθώς, όπως λένε, μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, εκείνη η ταινία, φωτογραφίζοντας μια, ας πούμε, αμφιλεγόμενη κοινωνική πραγματικότητα "πληρώθηκε" με ένα αντίτιμο διπλάσιο από την ονομαστική της αξία: χίλιες λέξεις από τους επικριτές της, άλλες χίλιες από τους θαυμαστές της ήταν αρκετές για να ξεσηκωθεί ένας θόρυβος, που λίγο μόνο ήθελε για να φτάσει τις υστερικές επιδόσεις και τη θρησκόληπτη δαιμονολογία που είχαν συνοδεύσει την προβολή του "Τελευταίου πειρασμού". Οπως και να 'χει, ο καιρός πέρασε, το "θέμα" ξεχάστηκε και το μόνο που έμεινε από αυτό τον πληθωρισμό είναι το ξάφνιασμα από το σάλο που μπορεί να προκαλέσει από μόνη της μια φωτογραφία, κάτι παρόμοιο με τα λήμματα από το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Να, όμως, που ο φωτογράφος παίρνει ξανά τη μηχανή του κι επιστρέφει ξανά κοντά μας ανέγγιχτος από όλη αυτή τη φασαρία, χαμογελαστός, θέλοντας να χαρίσει και σ' εμάς ένα χαμόγελο. Αποδεικνύοντας ότι σκοπός του δεν είναι να προσελκύει στα ταμεία των κινηματογραφικών αιθουσών τους αλαφιασμένους θεατές, που σπεύδουν να προλάβουν μια ταινία πριν αυτή ριχτεί στο "πυρ το εξώτερον". Ο Ντάνι Μπόιλ, λοιπόν, κάνει άλλη μια ταινία για τους ανθρώπους στη Γη, μια ταινία για τον έρωτα, που δεινοπαθεί μέσα στο χάος αυτού του κόσμου. Τον έρωτα που γίνεται η επικίνδυνη αποστολή δυο σαστισμένων αγγέλων (Ντελρόι Λίντο, Χόλι Χάντερ),που κατεβαίνουν από τον ουρανό ξέροντας ότι, αν δεν την πραγματοποιήσουν, θα μείνουν για πάντα σε αυτή την εξορία, ότι όσο δεν τα καταφέρνουν τόσο θα μένουν μακριά από την πατρίδα τους... Οι δυο άγγελοι θα μπλεχτούν στη ζωή των "θυμάτων" τους, ενός άνεργου νέου (Γιουάν Μακ Γκρέγκορ) και της απόκληρης κόρης (Κάμερον Ντιάζ) του πρώην αφεντικού του, και θα κάνουν τα πάντα για να τους δουν να αγαπιούνται, θα τους ακολουθήσουν στην περιπέτειά τους, αδύναμοι κι οι ίδιοι μπροστά στους ανθρώπινους νόμους. Από εκεί κι ύστερα θα συμβούν όλα όσα μπορούν να συμβούν σε μια ταινία, που έχει τη δυνατότητα να περνά αβίαστα από την πραγματικότητα στο όνειρο, από την περιπέτεια στο μιούζικαλ, να διαλύει την αγωνία μέσα στο χιούμορ, να ακτινοβολεί τη ζωή στα πρόσωπα των ηρώων της, να παίζει ανάμεσα στο σαρκασμό και την πίστη. Κι αν στο τέλος χρειάζεται ένας από μηχανής θεός για να δώσει τη λύση, ακόμη κι αυτό παύει να είναι αδιανόητο. Μα κι αν είναι, αρκεί που για δυο ώρες το βλέμμα του θεατή καθαρίζει από τα ίχνη της μιζέριας.

(ΔΕΞΑΜΕΝΗ, ΘΗΣΕΙΟΝ, ΕΛΛΗΝΙΣ, ΑΒΑΝΑ, ΒΙΛΑΤΖ, ΑΡΚΑΔΙΑ, ΦΙΛΙΠ, ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ, ΓΛΥΦΑΔΑ, ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΣΙΝΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ)

Από την Ανιέσκα Χόλαντ είδαμε πρόσφατα την "Κληρονόμο", μια κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Χένρι Τζέιμς. Σχετική με τη λογοτεχνία, από όπου αντλεί το θέμα της, είναι και αυτή η ταινία της Χόλαντ, που πάνω σε ένα σενάριο του Κρίστοφερ Χάμπτον,βασισμένο σε επιστολές και ποιήματα των δύο ηρώων, αφηγείται τη σχέση ανάμεσα σε δυο ποιητές του 19ου αιώνα. Από την πρώτη γνωριμία του ήδη διάσημου Πολ Βερλέν (Ντέιβιντ Θιούλις) με τον 16χρονο Αρθούρο Ρεμπό (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) το 1871, μέχρι το θάνατο του δεύτερου το 1891, η "Ολική έκλειψη" (όπως είναι ο πραγματικός τίτλος του φιλμ, παρμένος από ένα ποίημα του Ρεμπό) εξιστορεί την κοινή τους περιπέτεια, τις περιπλανήσεις τους στο Παρίσι και τη γαλλική επαρχία στον απόηχο των γεγονότων της Κομμούνας. Μια σχέση πνευματική ανάμεσα σε δύο ποιητές, ερωτική ανάμεσα σε δυο άντρες, καταστροφική ψυχικά όσο και έντονα δημιουργική. Σχέση ολοκληρωτικά ακραία, η οποία μοιάζει να συνταιριάζει σε όλα της τα στοιχεία, μια μεγάλη άρνηση από τα δυο πρόσωπα που την οικοδομούν και την κατεδαφίζουν ταυτόχρονα: Μια άρνηση απέναντι σε κάθε μορφή κοινωνικής σύμβασης, που στη συγκεκριμένη περίπτωση βρίσκει την ολοκλήρωσή της στην άρνηση ακόμη και του δεδομένου της ύπαρξης. Αρνηση ελλειπτικά κινηματογραφημένη, με τα πρόσωπα να τοποθετούνται στη "μοναξιά των τόπων" από τη σκηνοθέτιδα, μπροστά στο φακό του Γιώργου Αρβανίτη.

(ΡΙΒΙΕΡΑ, ΛΙΛΑ, ΦΛΕΡΥ, ΚΗΦΙΣΙΑ)

Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από ένα παιχνίδι δεν είναι η 50ή και, όπως λέει ο ίδιος, η πιο αστεία ταινία του Κλοντ Σαμπρόλ.Ενα ζευγάρι περιπλανώμενων απατεώνων, του Βικτόρ (Μισέλ Σερό) και της κόρης του Μπέτι (Ιζαμπέλ Ιπέρ) βρίσκονται μπροστά στο μεγάλο κόλπο: Μια μεταλλική βαλίτσα με 5.000.000 φράγκα στο εσωτερικό της. Η πατρική σχέση διασταυρώνεται με τη σχέση δασκάλου - μαθήτριας, ο ατομισμός, οι επιδιώξεις και τα λόγια που κρύβονται επιτείνουν την αβεβαιότητα και, ενώ κανείς δεν ξέρει ποιος εξαπατά ποιον, η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη και η οσμή του αίματος κοντινή. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα δεν αποτελεί παρά το έπαθλο. Και το στοίχημα είναι, αν αυτό θα κερδηθεί από την άπληστη βιαιότητα των κακών του φιλμ ή από το αθλητικό πνεύμα και την επιδέξια σκηνοθεσία των πρωταγωνιστών, που γίνονται τα όργανα της ειρωνείας στα χέρια του Σαμπρόλ. Μιας ειρωνείας που τείνει να λειτουργεί σε ένα αλληγορικό επίπεδο, αγγίζοντας στο πέρασμά της την έννοια της πολιτικής, χωρίς όμως ποτέ να εγκαταλείπονται οι κανόνες του παιχνιδιού, που μένει αυστηρά στο έδαφος της ατομικής ηθικής ή της ανηθικότητας των προσώπων.

(ΕΚΡΑΝ, ΨΥΡΡΗ)

Οι τρακαδόροι είναι κάτι μικροσκοπικά ανθρωπάκια, που σχηματίζουν οικογένειες και ζουν μέσα στα σπίτια των κανονικών ανθρώπων, που φαίνεται ότι βρίσκονται στη Λιλιπούπολη αλλά δεν το γνωρίζουν. Γιατί οι τρακαδόροι, αθέατοι κάτω από τα πατώματα, καταφέρνουν να επιβιώνουν παίρνοντας κρυφά διάφορα δανεικά πράγματα από την οικογένεια των γιγάντιων ανθρώπων που κατοικούν στο σπίτι. Ομως, το κακό καραδοκεί στο πρόσωπο του μεγαλοδικηγόρου της πόλης, που σφετερίζεται μια διαθήκη, οικειοποιείται μια ξένη κληρονομιά και αποφασίζει να κατεδαφίσει το παλιό σπίτι κάνοντας έξωση σε μικρόσωμους και μεγαλόσωμους. Τότε φτάνει η ώρα, που οι τρακαδόροι αναγκάζονται να εμπιστευτούν κάποιους ανθρώπους και να αποδείξουν τις ικανότητές τους, να αγωνιστούν για την επιβίωση του είδους τους. Η ισχύς εν την ενώσει, διατείνονται οι παράξενοι πρωταγωνιστές της ταινίας του Αγγλου σκηνοθέτηΠίτερ Χιούιτ.Μιας ταινίας βασισμένης στα παιδικά μυθιστορήματα της Μαίρης Νόρτον, που μπορεί και αξίζει να αγαπηθεί από τους μικρούς φίλους του κινηματογράφου.

(ΑΕΛΛΩ, ΑΝΕΣΙΣ, ΑΝΝΑ ΝΤΟΡ, ΒΙΛΑΤΖ, ΔΙΑΝΑ)

Μια παρέα εννέα φίλων, εννέα προσώπων που κινούνται γύρω από το χώρο της τέχνης και του θεάματος, πρωταγωνιστεί σε αυτή τη γαλλική ταινία που σκηνοθετεί ο Μαρτίν Ντιγκοσόν.Συγγραφείς, σκηνοθέτες, σχεδιαστές μόδας, οι άντρες και οι γυναίκες που μοιράζονται μαζί τη ζωή τους, οι άντρες και οι γυναίκες που επιθυμούν, τα λόγια που προσπαθούν να υπονοήσουν ή, ταυτόχρονα, να αποκρύψουν τις αλήθειες που κρύβει ο καθένας μέσα του, σχέσεις που ακροβατούν ανάμεσα στα πλαίσια του επαγγελματισμού και της προσωπικής ζωής, όλα αυτά δημιουργούν μια σταθερή όσο και χαλαρή και εύθραυστη κοινότητα ανθρώπων. Μια κοινότητα που οφείλει την ύπαρξή της, τους δεσμούς της φιλίας ή του έρωτα σε ό,τι μπορεί να μοιραστεί. Μικρές καθημερινές συμβάσεις και μικρά καθημερινά ψέματα είναι αυτό που μπορεί να δώσει ο ένας στον άλλο, αυτό που γεμίζει το χρόνο που κυλά στο μικρόκοσμο της ταινίας, η οποία γίνεται ένα με την αδιάφορη ρουτίνα, διαχέεται μέσα στις σχέσεις των προσώπων και στη ζωή τους, που θέλει να περιγράψει...

(ΑΘΗΝΑΙΑ, ΣΙΝΕΠΟΛΙΣ)

Ενας επικίνδυνος βαρυποινίτης προσφέρεται ως εθελοντής δότης μυελού των οστών για το μικρό γιο ενός αστυνομικού. Ομως χρησιμοποιεί τη μεταφορά του στο νοσοκομείο με σκοπό να αποδράσει. Σύσσωμη η αστυνομία της πόλης περικυκλώνει το νοσοκομείο, το οποίο έχει μόνος του καταλάβει ο "δότης", ενώ μόνος του και ο αστυνομικός - πατέρας προσπαθεί να σώσει τον κακοποιό από τις σφαίρες των συναδέλφων του και να τον πιάσει για να του πάρει το μυελό των οστών... Τα υπόλοιπα ηθικά διλήμματα σκηνοθετεί ο Μπάρμπετ Σρέντερ.

(ΑΘΗΝΑΙΟΝ, ΣΙΝΕΠΟΛΙΣ, ΑΛΕΚΑ, ΑΜΟΡΕ, ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ, ΒΙΛΑΤΖ, ΚΑΡΜΕΝ, ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ, ΝΕΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, ΠΑΛΑΣ, ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ, ΣΠΟΡΤΙΓΚ, ΑΛΣΟΣ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ, ΦΙΛΟΘΕΗ, ΧΛΟΗ)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ