Τόσο οι τηλεφωνικές απειλές Κλίντον, που λειτούργησε ως πληρεξούσιος και προπομπός της τουρκικής προκλητικότητας (σ.σ. απειλές, οι οποίες ο πρωθυπουργός δεν αντιλήφθηκε να δημιουργούν πρόβλημα στις σχέσεις ΗΠΑ - Ελλάδας, αφού τώρα, όπως είπε, οι Αμερικάνοι μας παίρνουν τουλάχιστον ένα τηλέφωνο πριν αρχίσουν τα "γκαγκστεριλίκια"!), όσο και η τακτική των Ευρωπαίων, γύρω από τα ζητήματα που αφορούν την Τουρκία, είναι δηλωτικά της ομηρίας στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, λόγω του δόγματος "ανήκομεν εις την Δύσιν".

Τα παραπάνω, δεν αποτελούν παρά ένα σταθμό μόνο στο τούνελ της ενσωμάτωσης στην ιμπεριαλιστική πολιτική που πορεύεται η χώρα, με ευθύνη των κυβερνώντων, και όχι βέβαια το τέλος των πιέσεων ή της τακτικής του "διαίρει και βασίλευε", που ακολουθούν οι ιμπεριαλιστές. Πρόκειται για ένα τούνελ που δεν έχει "έξοδο", αλλά, εφόσον δεν ανατραπεί η ακολουθούμενη πολιτική, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παγιοποίηση του καθεστώτος περιορισμένης κυριαρχίας της χώρας, οδηγεί στη διχοτόμηση του Αιγαίου και της Κύπρου.

***

Τότε, λοιπόν, επί... υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής του Α. Παπανδρέου, μπήκαν στο περιθώριο, τόσο το Κυπριακό, όσο και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ στη θέση τους δέσποζε η προπαγάνδα για την ανάγκη να παρασχεθεί ελληνική βοήθεια στον "ευρωπαϊκό προσανατολισμό" της Τουρκίας...

Το πόσο ενδιαφέρεται η ελληνική πλουτοκρατία για τα λεγόμενα εθνικά συμφέροντα και τα κυριαρχικά δικαιώματα, φάνηκε ακριβώς την επόμενη, οπότε και η κυβέρνηση κατέφυγε σε ένα νέο "βέτο", επί του χρηματοδοτικού πρωτοκόλλου αυτή τη φορά. Ηταν την επομένη της 6ης Μάρτη, που η Τουρκία απείλησε με κατάληψη όλης της Κύπρου (!), για να ακολουθήσουν λίγο αργότερα τα Ιμια, οι "γκρίζες ζώνες" στο Αιγαίο και οι επελάσεις των "Γκρίζων Λύκων" στην Κύπρο. Το γιατί δεν είναι ανεξήγητο: Η γεωστρατηγική θέση της Τουρκίας είναι "αναγνωρίσιμη" από όλους τους "φίλους" μας και το έχουν διαμηνύσει παντοιοτρόπως στην κυβέρνηση.

Στο Κάρντιφ, απλώς, της το είπαν και δημοσίως. Τουτέστιν, "θα φάτε κι εσείς, αλλά με μέτρο" και αφού πρώτα δοθούν στην Αγκυρα όσα δικαιούται με βάση τη σκακιέρα της "νέας τάξης"...

***

Να θυμίσουμε απλώς, ότι πριν αυτή την... ανυποχώρητη στάση της κυβέρνησης στο Λουξεμβούργο, είχε προηγηθεί εκείνο το πατριωτικό "μάλιστα κυρία Ολμπράιτ", κατά την υπογραφή της συμφωνίας της Μαδρίτης από τους Σημίτη - Ντεμιρέλ. Εκεί, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση επέδειξε το δέοντα "σεβασμό" στα αφεντικά του υπερατλαντικού οργανισμού, τους Αμερικάνους, αναγνωρίζοντας τα "ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα" της Αγκυρας στο Αιγαίο...

Εξι μήνες αργότερα, στο Λουξεμβούργο, και στο πλαίσιο της ΕΕ, ήταν η στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να κάνει το "λαγό" της Γερμανίας. Η τελευταία, επ' ουδενί θα ήθελε μια θεσμική αναβάθμιση της Τουρκίας, σε μια ΕΕ που τελεί υπό θεσμική αναμόρφωση και που μια σειρά κριτήρια (πληθυσμιακά, αλλαγή συστήματος προεδρίας υπέρ "μεγάλων" κρατών κλπ) μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ σημαντικό "μάτι" των Αμερικανών στο εσωτερικό της ΕΕ, μαζί με τη Βρετανία...

Στο Λουξεμβούργο, επομένως, οι ελληνοτουρκικές διαφορές έγιναν η "ασπίδα" των "εταίρων" για να εμποδιστεί, σε αυτή τη φάση της προνομιακής σχέσης της με τις ΗΠΑ, μια "ευρω-ενωσιακή" πολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας. Οσο για την κυβέρνηση, έμεινε με το άλυτο πρόβλημα του πώς να ισορροπεί μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ και με την καταγραφή ενός "ηρωικού ενσήμου" στην προσπάθεια της εγχώριας ολιγαρχίας, να μην καταθέσει, ακόμα, τα όπλα έναντι της καθεστηκυίας τάξης της άλλης πλευράς του Αιγαίου.

***

Στα πλαίσια, βέβαια, του Κάρντιφ υπάρχει και η διάσταση ενός παιχνιδιού που είναι "σικέ". Ενα παιχνίδι όπου όλοι δηλώνουν ευτυχείς...

Ο Κλίντον, ευτυχής, αφού, με τις ανοιχτές παρεμβάσεις για ανατροπή της απόφασης του Λουξεμβούργου και τη μετατροπή της Τουρκίας από "επιλέξιμη" σε "εντάξιμη" χώρα, αφ' ενός έδειξε πόσο λογαριάζει, για το συμφέρον των ΗΠΑ, το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο και αφ' ετέρου ενίσχυσε την "εκτίμηση" που του τρέφει η Τουρκία "της ιδιαίτερης γεωστρατηγικής θέσης".

Ο Μπλερ, επίσης ευτυχής, αφού έδειξε ότι "έκανε ό,τι περνά από το χέρι του", επιστρατεύοντας μέχρι και τον Κλίντον για να νουθετήσει τον Σημίτη.

Η Τουρκία, επίσης ευτυχής, αφού η Ελλάδα απομονώθηκε και λιγόστεψαν τα περιθώρια για επανάληψη των αντιρρήσεών της.

Ο Σημίτης, επίσης ευτυχής, αφού μπορεί να εμφανίζεται σαν... Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, που κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία και με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό μέτωπο είπε "όχι" σε ολόκληρο πλανητάρχη (!) και εξέφρασε την ελπίδα της άρχουσας τάξης να συνεχίσει να διεκδικεί ρόλο πρωτοκαθεδρίας στην περιοχή (άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία).

***

Ο λαός μας πρέπει να γυρίσει την πλάτη, με την πάλη του, στις αυταπάτες που δημιουργεί η κυβέρνηση περί "τίμιων διαιτητών", μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, όπως ανακηρύσσει κατά περιόδους την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Πρέπει να απαγορεύσει με την πάλη του στην κυβέρνηση και στην ολιγαρχία να καταστήσουν το Αιγαίο και την Κύπρο "λάφυρο" μιας "μικρο-ιμπεριαλιστικής" αντιπαράθεσης στην περιοχή, που η διεξαγωγή της συμβαδίζει με την αναγόρευση του πλιάτσικου, που επιδιώκει το μεγάλο κεφάλαιο στα Βαλκάνια, σε "εθνικό συμφέρον".