Ισως η Σύνοδος Κορυφής του Κάρντιφ να ήταν η τελευταία για τον Γερμανό καγκελάριο Χέλμουτ Κολ. Το ερχόμενο Φθινόπωρο γίνονται οι εκλογές στη Γερμανία και οι δημοσκοπήσεις δίνουν προβάδισμα στον ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γκ. Σρέντερ. Αυτές οι εκλογές, λοιπόν, έριξαν τη σκιά τους στο Κάρντιφ, αφού η πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης εξαρτάται από την"ατμομηχανή" της. Μπορεί να μην αναμένονται αλλαγές στην "ευρωπαϊκή" πολιτική της Γερμανίας, όμως πολλά από τα θέματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν εμπλακεί στην προεκλογική μάχη εμποδίζοντας τη συζήτηση στη Σύνοδο των"δεκαπέντε". Ετσι για τα κρίσιμα θέματα της διεύρυνσης, της "Ατζέντας 2000", του κοινοτικού προϋπολογισμού, οι αποφάσεις παραπέμφθηκαν για το πρώτο εξάμηνο του 1999, όταν η Γερμανία θα έχει την προεδρία της Ενωσης. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι η Σύνοδος του Κάρντιφ ήταν άνευ ενδιαφέροντος. Οι συζητήσεις που έγιναν προσδιόρισαν το πλαίσιο των μελλοντικών αποφάσεων και έδωσαν τη δυνατότητα να μετρηθούν οι συσχετισμοί δυνάμεων.
Ωστόσο, ο Χ. Κολ φρόντισε, καλού - κακού, να αφήσει μια "υποθήκη" στο Κάρντιφ. Με την κοινή επιστολή του Γερμανού καγκελάριου και του προέδρου της Γαλλίας επανεγγράφεται το θέμα της "πολιτικής ενοποίησης" στην ημερήσια διάταξη. Για να μην λησμονούν οι "εταίροι" ότι το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο περιορίζεται στην ΟΝΕ, όσο δεν αποκτά πολιτική θωράκιση, είναι εύθραυστο όχι μόνο εξαιτίας της πάλης των εργαζομένων, της πάλης των λαών, αλλά και εξαιτίας των εσωτερικών ανταγωνισμών.
* * *
Η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς την Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη είναι μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα για το "ευρωπαϊκό" κεφάλαιο. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις έχουν κάνει, προ καιρού, την εισβολή τους σ' αυτά τα κράτη, λεηλατώντας πλουτοπαραγωγικές πηγές, βιομηχανικά συγκροτήματα, υποδομές, βάζοντας υπό το ζυγό της πιο άγριας εκμετάλλευσης εκατομμύρια εργαζόμενους. Γνώριζαν όμως ότι αυτή η δραστηριότητα παραμένει επισφαλής όσο συνεχίζεται η "πολιτική αστάθεια", όσο δεν υπάρχει μια ισχυρή κεντρική εξουσία, που να εξασφαλίζει τα κέρδη και τα συμφέροντά τους. Αυτό επιχειρούν, εκτός των άλλων, να πετύχουν με τη διεύρυνση, με την ένταξη αυτών των χωρών κάτω από την ομπρέλα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η διεύρυνση όμως είναι και μια κατ' εξοχήν γερμανική επιλογή. Τα υπό ένταξη κράτη αντιμετωπίζονται από τη Γερμανία σαν "ενδοχώρα", και όχι άδικα. Σύμφωνα με στοιχεία της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας J. P. Morgan, η Ανατολική Ευρώπη απορρόφησε το 1997 περίπου το 10% των γερμανικών εξαγωγών. Κατά μέσο όρο, καθένα από τα 12 κράτη της περιοχής, αντλεί το 30% των εισαγωγών του από τη Γερμανία, που είναι ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος τους. Από τα 112 δισεκατομμύρια δολάρια των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ανατολικής Ευρώπης, η Γερμανία κάλυψε το 52%.
Πάνω σ' αυτήν την προοπτική στηρίζεται η "Ατζέντα 2000" με την οποία επιχειρείται η προσαρμογή στα δεδομένα που δημιουργούνται αφ' ενός από την πορεία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης και το ΕΥΡΩ, αφ' ετέρου από την αύξηση των κρατών - μελών με την ένταξη των νέων κρατών. Δυο είναι τα κρίσιμα ζητήματα που προωθούνται με την "Ατζέντα": Η αναμόρφωση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και τα κοινοτικά ταμεία.
* * *
Οπως είναι γνωστό τα κοινοτικά ταμεία χρηματοδοτούνται από τα κράτη - μέλη. Κάθε κράτος οφείλει να δίνει το 1,27% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Οπως γίνεται αντιληπτό το 1,27% του γερμανικού ΑΕΠ αντιπροσωπεύει ένα ποσό πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό που αντιπροσωπεύει το 1,27% του ελληνικού ΑΕΠ. Αυτό έχει οδηγήσει στην άρνηση της Γερμανίας, αλλά και άλλων "πλούσιων" κρατών - μελών όπως είναι η Ολλανδία και η Σουηδία να συνεισφέρουν πλέον για τα ταμεία από τα οποία, όπως δηλώνουν οι εκπρόσωποί τους, χρηματοδοτούνται κυρίως τα φτωχότερα κράτη της Ενωσης. Η άρνηση αυτή αδυνατίζει πολύ τα Διαρθρωτικά Ταμεία, αδειάζει το "πακέτο Σαντέρ" που αφορά κυρίως την Ελλάδα, αλλά και άλλα κράτη, ίδιου περίπου επιπέδου ανάπτυξης όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία. Θα πρέπει βεβαίως να υπενθυμίσουμε ότι τα Διαρθρωτικά Ταμεία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας μηχανισμός μέσω του οποίου τα μεγάλα και πλούσια κράτη επιστρέφουν στα μικρά και φτωχότερα ένα μόνο μικρό μέρος απ' αυτά που παίρνουν μέσω των εμπορικών συναλλαγών. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και η Ευρωπαϊκή Ενωση στο σύνολό τους θέλουν να εμφανίζουν τα Διαρθρωτικά Ταμεία κάτι σαν ελεημοσύνη των πλούσιων προς τους φτωχούς, σαν δέλεαρ προς τους λαούς για να δεχτούν τις σκληρές συνέπειες από τη συμμετοχή των χωρών τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση.Μιλώντας με τη γλώσσα των αριθμών, όπως αποκάλυψε ο "Ριζοσπάστης" σε δημοσίευμα της 10ης Μάη, από τη σύγκριση των καθαρών εισπράξεων που είχε η Ελλάδα από τα κοινοτικά ταμεία με το εμπορικό έλλειμμα προκύπτει ζημιά σε βάρος της χώρας μας, ύψους 1.105 εκατομμυρίων δολαρίων!
* * *
Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Σύνοδος του Κάρντιφ αφ' ενός επιβεβαίωσε την προσήλωση των "δεκαπέντε" στην πορεία προς την ΟΝΕ που είχε χαραχτεί από την προηγούμενη Σύνοδο των Βρυξελλών και προσδιόρισε το πλαίσιο των αποφάσεων που θα ληφθούν το πρώτο εξάμηνο του '99, ένα πλαίσιο που αφορά αφ' ενός στην προσπάθεια διεύρυνσης και κατοχύρωσης των κερδών των πολυεθνικών και της ασυδοσίας τους και αφ' ετέρου στη διεύρυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στα σημερινά δεκαπέντε κράτη - μέλη αλλά και των εργαζόμενων στα νέα κράτη - μέλη.
Η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς την Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη είναι μια επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα για το "ευρωπαϊκό" κεφάλαιο. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις έχουν κάνει, προ καιρού, την εισβολή τους σ' αυτά τα κράτη, λεηλατώντας πλουτοπαραγωγικές πηγές, βιομηχανικά συγκροτήματα, υποδομές, βάζοντας υπό το ζυγό της πιο άγριας εκμετάλλευσης εκατομμύρια εργαζόμενους.
Feeds
