Του Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ

Σε θυμούμαι, ευγενικέ μου Κωστή, δίπλα στο Νείλο, δίπλα στα άσπρα τραπεζομάντιλα του Πλαταμώνα, μπροστά σε μεταλλικά μικρόφωνα, κάτω από τις ματωμένες ιαχές της επανάστασης, που δεν έγινε, γιατί τα σύννεφα δεν είχανε φως και οι βέργες της βροχής δε μας άφηναν να δούμε το δρόμο μέσα από τα καπνισμένα παράθυρα της "καθ' ημάς Ανατολής". Γιατί η μεγάλη πύλη των χειμερινών Ανακτόρων είχε γεμίσει με σάρκες διάτρητες, με κρανία ποιητών μπηγμένα σε πασσάλους, δεμένα δυο δυο με κορδέλες κόκκινες, ραντισμένα με λέξεις, που τις είχαν μαζέψει τα κορίτσια του Μάη δίπλα στα ματωμένα πεζοδρόμια, στα κρηπιδώματα ηρωικών ανδριάντων. Και συ ανάμεσα, πάντα ως έφηβος που ανακάλυπτες τη νέα ζωή, κρυμμένη πίσω από τα ψέματα της μεγάλης βρύσης, μέσα στις δασύτριχες πρασινάδες των περήφανων σπιτιών της μεταπρατικής Θεσσαλονίκης. Εκείνα, που τα πλάκωναν οι υγρές πολυκατοικίες και τα άλλα, που τα σκέπαζαν οι μαδημένες ακακίες, όμοιες με τις φτωχές πασχαλιές, που μύριζαν εγκώμια, που μύριζαν, όπως έλεγες, νοθευμένο θυμίαμα και της αναπνοής τους το βαθύ πυροτέχνημα.

Αυτόν το θυμό μου θέλω να σκαλίσω πάνω στα κόκκινα φύλλα του φετινού καλοκαιριού, που δεν πρόλαβες να το βαφτίσεις μ' ένα καινούριο όνομα, όπως "θέρος ερωτικόν", "θέρος θανάσιμον". Θέρος, όπου οι νεκροί δε δικαιώνονται από συνήθεια, αλλά για το αίμα που αφήνουνε πίσω τους, μέσα σε κρυστάλλινα ουζοπότηρα και ανάμεσα σε καμένα φύλλα βερικοκιάς, ανεμώνης και ιβίσκου.Και τώρα, πώς να πορευτούμε μέσα στη βοή αυτής της μεγάλης κηδείας; Πώς να κρατήσουν τα αδύναμα χέρια μας τα εξαπτέρυγα της λιτανείας των δέντρων και των νερών, των αετών και των κύκνων; Πώς να μιλήσουμε και πάλι, κοιτώντας βαθιά μέσα στις ανοιχτές φλέβες της θεωρίας, στις πράσινες σελίδες του κομμουνιστικού μανιφέστου, χωρίς εσένα να κρατάς το ίσο με τους καλαμένιους αυλούς, που τα τελευταία χρόνια σκάλιζες ζωντανός τρεις φορές, νέος πιο πολύ κι απ' τους νέους δίπλα στο Νείλο. Και οι φελούκες απ' το Φαγιούμ ν' ανηφορίζουν προς την Κοιλάδα των Νεκρών, να χάνονται πίσω από τους μαρμαρένιους θεούς του Αμπού Σιμπέλ!