Το νομοσχέδιο για τη λεγόμενη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου αφορά στον πυρήνα της στρατηγικής της άρχουσας τάξης, αφού αναπροσαρμόζει τις εργασιακές σχέσεις σε όφελος του κεφαλαίου, ανατρέποντας κατακτήσεις και δικαιώματα. Οι ρυθμίσεις που περιέχει, τόσο για την ευελιξία χρησιμοποίησης της εργατικής δύναμης, όσο και με τις ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις και τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο πολιτικών μέτρων που μετατρέπουν τον εργάτη σε υποζύγιο του καπιταλιστή για εκμετάλλευση χωρίς όρια. Οι δε καπιταλιστές "εξασφαλίζονται περισσότερο", αφού πλέον με την απειλή του συγκεκριμένου νόμου, η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης και της ανεργίας γίνεται κάτι παραπάνω από επικίνδυνη -δεν μπορεί κάν να συγκριθεί με το σημερινό καθεστώς- αδυνατίζοντας την δυνατότητα του αποτελεσματικού αγώνα της εργατικής τάξης, μεσω της κατάργησης της συλλογικής διεκδίκησης και των άλλων μέτρων. Ετσι ενισχύεται και η αστική εξουσία. Για να βρει δουλιά ή να συνεχίσει να δουλεύει ο εργάτης, είναι πλέον υποχρεωμένος να διαπραγματεύεται ατομικά και με τους όρους του καπιταλιστή για το πώς, πόσο και με τι αμοιβή θα δουλεύει, ενώ ο στρατός των ανέργων γίνεται ακόμη ένας παράγοντας πιο στυγνής υποταγής των εργατών στους εργοδότες. Μπροστά σε ολόκληρη την εργατική τάξη, χωρίς διάκριση κλάδου, τόπου δουλιάς, ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα, μπαίνει ένα ζήτημα που στη βάση του βρίσκεται η αντίθεση ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις σχέσεις παραγωγής και οξύνει τη βασική αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο άμεσα. Η πολιτική πάλη αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων σαν κυρίαρχη μορφή στην ταξική σύγκρουση. Γίνεται αντιπαράθεση στρατηγικής ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
* * *
Τα συνδικάτα παλεύουν για να αποσυρθεί το αντεργατικό αυτό νομοσχέδιο, να μην εφαρμοστεί και να μην υποστεί η εργατική τάξη καμιά αρνητική αλλαγή στις σχέσεις της με το κεφάλαιο. Είναι εκ των πραγμάτων άμεσος στόχος αιχμής. Βεβαίως, με δεδομένη την κατάσταση - πρώτ' απ' όλα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα - η ίδια η οργάνωση αγώνων από μεριάς του, με την επίτευξη της πιο πλατιάς ενότητας δράσης της εργατικής τάξης σ' αυτόν το στόχο, φαίνεται δύσκολη. Γιατί έχει ήδη υπονομευτεί από την προηγούμενη δράση των δυνάμεων που δρουν στις γραμμές του για να ενσωματώσουν την εργατική τάξη στις επιδιώξεις του κεφαλαίου (οι δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας), αλλά και γιατί αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν την ίδια ταχτική. Η πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος δε θέλει και δεν μπορεί να ηγηθεί της πάλης για το ταξικό συμφέρον και το καθήκον της στιγμής. Τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει; Δράση για να συνεγείρουμε τους εργάτες και όχι μόνο. Πρώτ' απ' όλα δράση των κομμουνιστών, των άλλων ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα για την επίτευξη της όσο γίνεται πιο πλατιάς ενότητας δράσης των εργατών στη βάση.
Αυτή η τεράστια δραστηριότητα για ένα τέτοιο σκοπό δε φαίνεται εύκολη, είναι όμως αναγκαία και επείγουσα. Απαιτεί ταυτόχρονα τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων, στελεχών, κομματικών μελών, οπαδών, άλλων πρωτοπόρων αγωνιστών, επικέντρωση της δράσης τους σ' αυτό το επείγον καθήκον, με την εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής αποτελεσματικότητας στην πράξη. Προϋπόθεση είναι η ικανότητα εκλαϊκευσης με απλά πειστικά επιχειρήματα της ταξικής ουσίας του νομοσχεδίου, των συνεπειών για την εργατική τάξη, αλλά και για τα οφέλη του κεφαλαίου. Σ' αυτό το ζήτημα, μαζί με τη ζωντανή επικοινωνία με τους εργάτες και τη γενίκευση της καθημερινής πείρας, απαραίτητο όπλο είναι ο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", η μελέτη και η διάδοσή του. Η συμβολή της εφημερίδας του Κόμματος είναι αποφασιστικός παράγοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητα. Μπορεί και πρέπει να μπαίνει καθημερινά στους τόπους δουλιάς, να μοιράζεται στις γειτονιές παντού όπου δουλεύουν και ζουν οι εργάτες με τις οικογένειές τους.
* * *
Στην προσπάθεια οργάνωσης και προετοιμασίας του αγώνα, μπορούν και πρέπει να εναλλάσσονται οι πιο διαφορετικές μορφές, όπως:
* Εξορμήσεις έξω από εργοστάσια και χώρους δουλιάς, τόσο πριν την έναρξη της κάθε βάρδιας όσο και στο σχόλασμα, για ενημέρωση, σε συνδυασμό ή και ξεχωριστά από την επίσκεψη συνδικαλιστών για να μιλήσουν στους εργάτες μέσα σ' αυτά. Πρέπει να οργώσουμε τους χώρους δουλιάς και τους κλάδους, με διάταξη δυνάμεων, καλή προετοιμασία καθημερινά και επίμονα. Το ίδιο μπορεί και πρέπει να γίνει στις γειτονιές.
* Αυτή η δραστηριότητα να εναλλάσσεται με μαζικές μορφές προπαγάνδισης, απ' αφορμή και τις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις, με πικετοφορίες στις γειτονιές, με συγκεντρώσεις μικρές ή μεγαλύτερες σε χώρους όπου υπάρχει αντικειμενικά συγκέντρωση εργαζομένων, πλατείες, αφετηρίες και σταθμοί των αστικών συγκοινωνιών, καφενεία κλπ.
* Να μην αφήσουμε γωνιά που δουλεύει και ζει η εργατική τάξη και οι εργατικές οικογένειες και να μην ενημερώνουμε να διαφωτίζουμε, να ξεσηκώνουμε για αγώνα. Απευθυνόμαστε πρώτ' απ' όλα στους εργάτες και τις εργάτριες που δουλεύουν, αλλά και στις οικογένειές τους, στους νέους και τις νέες, γιατί είτε βιώνουν την πραγματικότητα από την οικογένεια, είτε οι ίδιοι άμεσα σαν εργαζόμενοι και κυρίως σαν άνεργοι. Ταυτόχρονα πρέπει να γίνεται ειδική συστηματική δουλιά με τους ανέργους που μπορεί να προσδοκάνε, επηρεασμένοι από την αντίπαλη προπαγάνδα, ότι θα βρουν δουλιά με ωρομίσθιο και μερική απασχόληση, πιστεύοντας ότι καλυτερεύει η θέση τους.
* Οι ταξικές δυνάμεις στα συνδικάτα, με τη δική τους δραστηριότητα στους κλάδους, πρέπει να επιδιώξουν τη δραστηριοποίηση των Εργοστασιακών Επιτροπών, για συνελεύσεις στους χώρους δουλιάς στα τμήματα, στις βάρδιες.
* Επίσης το συντονισμό με τα αντίστοιχα επιχειρησιακά σωματεία, να στεριώνουν την κοινή δράση μεταξύ τους, παίρνοντας υπόψη και το ότι η εφαρμογή των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας αντικειμενικά μπορεί να οδηγεί σε ανταγωνισμούς μεταξύ τους.
* Ολη αυτή η δραστηριότητα να αναπτύσσεται πρωτόβουλα, χωρίς σχεδιασμούς επί χάρτου, χωρίς χρονοτριβή. Σ' αυτή τη διαδικασία μπορούν και πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες οι αγωνιστικές δημοτικές κινήσεις και οι αγωνιστές υποψήφιοι δήμαρχοι, αναδείχνοντας στην πράξη ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να ξεπερνά τα ασφυκτικά διαχειριστικά πλαίσια του θεσμού και να βρίσκεται στο πλευρό της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών για κάθε πρόβλημα και κυρίως γι' αυτά που καθορίζουν άμεσα την ίδια τους τη ζωή.
Να γίνει πανστρατιά, να ενώσουμε παντού τους εργάτες ενάντια στο μέτωπο της κυβέρνησης, των άλλων πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης και των επιχειρηματιών.
* * *
Αλλά δεν προσδοκάμε μόνο τη μέγιστη δυνατή δράση ενάντια στον άμεσο στόχο απόσυρσης και μη εφαρμογής του νομοσχεδίου. Αυτή η υπόθεση δεν τελειώνει μ' αυτό το στόχο. Χωρίς αυταπάτες για το τι μέλλει γενέσθαι άμεσα, η πορεία του αγώνα -ψηφιστεί δεν ψηφιστεί το νομοσχέδιο- θα 'ναι μακροχρόνια. Ακόμη και αν δε γίνει νόμος του κράτους, το κεφάλαιο δεν έχει άλλη διέξοδο, παρά την επιμονή στην ίδια στρατηγική, επομένως τα ίδια ή παρόμοια ζητήματα θα επανέρχονται. Χρειάζεται μαζί με την οργάνωση της άμεσης αντίδρασης η πιο καλά οργανωμένη προετοιμασία για πιο σκληρούς ταξικούς αγώνες με ανάλογο περιεχόμενο, άρα δράση με προοπτική. Δεν πρόκειται να αφήσουμε στην άκρη την πάλη για τις εργασιακές σχέσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις. Επομένως η δράση ενάντια στο νομοσχέδιο δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιδιώκει μόνο την επιτυχία των κινητοποιήσεων για την απόσυρσή του, αλλά τη δημιουργία καιπροϋποθέσεων πανεργατικού, παλλαϊκού μετώπου για τη συνέχεια του αγώνα.Συσπειρώσεις σε πιο μόνιμη και σταθερή βάση και ταυτόχρονα τον απεγκλωβισμό εργαζομένων από την επιρροή των κομμάτων του κατεστημένου, και την ένταξή τους στην πάλη. Η προοπτική συσπείρωσης δυνάμεων σε επιτροπές για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, με συμμετοχή συνδικαλιστών, εκπροσώπων άλλων μαζικών φορέων, των εκλεγμένων αγωνιστών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, είναι μια μορφή που μπορεί να δώσει συνέχεια στους αγώνες. Το ίδιο μπορεί να γίνει σε κλάδους, σε χώρους δουλιάς με τη συσπείρωση πρωτοπόρων αγωνιστών με τις πιο διαφορετικές πολιτικές και συνδικαλιστικές αφετηρίες, αλλά που θα παλεύουν συνειδητά ενάντια σ' αυτή τη στρατηγικής σημασίας πολιτική της άρχουσας τάξης. Θα 'ναι σημαντική συμβολή και στην ενίσχυση του ταξικού ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα και στη δημιουργία προϋποθέσεων του λαϊκού μετώπου πάλης. Απαιτείται όμως πολύπλευρη ιδεολογικοπολιτική δουλιά στις λαϊκές μάζες για την ταξική ουσία, τις συνέπειες, τις γενικότερες κοινωνικές επιπτώσεις και την ανάγκη έντασης της πολιτικής δράσης στην κατεύθυνση της ρήξης μ' αυτή την πολιτική. Και να το πληρώσει πολιτικά η κυβέρνηση, τα κόμματα του συστήματος και η άρχουσα τάξη. Η πρώτη επερχόμενη πολιτική αναμέτρηση για την Αυτοδιοίκηση μπορεί και πρέπει να το εκφράσει.
Feeds
