Το ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης, όσο περισσότερες ώρες διαρκεί ημερήσια, τόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος του βιομηχάνου, του κάθε εργοδότη, του κάθε ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής. Ο Μαρξ που ξεκαθάρισε ό,τι έχει σχέση με την εργασία, το ονόμασε "υπεραξία" και αυτή γιγάντωσε την κεφαλαιοκρατία όταν διαδέχτηκε, ως το νέο οικονομικό σύστημα, τη φεουδαρχία.

Μετά την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι ηγήτορες της οικονομίας σε παγκόσμια κλίμακα, οι πολυεθνικές εταιρίες και συγκροτήματα, δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Σκέφτηκαν ότι ήρθε η χρυσή ευκαιρία να υποτάξουν και να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε σκλαβοπάζαρο. Αυτός ήταν άλλωστε ο μεγάλος καημός τους. Να πάρουν πίσω ό,τι μέχρι τότε αναγκάστηκαν να δώσουν στους εργαζομένους. Ετσι ξεκίνησε η σύνταξη του πρώτου κειμένου, που το είπαν "ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟ" ή καλύτερα να το πουν "Συνταγματικός χάρτης παγκόσμιας ρύθμισης των εργασιακών σχέσεων".

Για το 8ωρο, που τόσο αίμα χύθηκε και τόσων χρόνων αγώνες έγιναν, τώρα με ένα νομοσχέδιο - τερατούργημα (σύμφωνα με τον κυριολεκτικό τίτλο που του έδωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή), οι κυβερνώντες μας, με μια μονοκονδυλιά και με τη... βούλα, το καταργούν. Και οποία υποκρισία, με πόση αναισχυντία βρήκαν τη δικαιολογία: "Ο εργαζόμενος θα είναι ελεύθερος να μη δεχτεί προσφορά εργασίας, πέραν του 8ωρου"!!! Βρε στρουθοκάμηλοι, ποιος από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους δε θα υποκύψει, δε θα δεχτεί όχι μόνον το 9ωρο, το 10ωρο, αλλά και περισσότερες ώρες;

Μ' αυτή τη σκέψη και τη ρύθμιση, οι πολυεθνικές θεωρούν και πιστεύουν, ότι την εργατική τάξη θα την έχουν στο τσεπάκι τους. Η επιθυμία της νέας τάξης πραγμάτων είναι, όπως πολύ σωστά έχει χαρακτηριστεί, να καθιερωθεί "καθεστώς γαλέρας".

Υπεράνω όλων η ανταγωνιστικότητα, τα υπερκέρδη, έστω και αν θα πατήσουν επί πτωμάτων!!! Λογαριάζουν όμως "χωρίς τον ξενοδόχο". Γιατί όπως δείχνουν τα πράγματα, θα αναβιώσουν πάλι, οι αγώνες των σκλάβων της ολιγαρχίας, της νέας τάξης πραγμάτων. Η πάλη των τάξεων σ' όλο το μεγαλείο της, σ' όλη την αναγκαία ένταση. Αγώνας για την επιβίωση μιας τάξης που επιδιώκεται η υποδούλωσής της μέχρις εξόντωσης. Δείγματα είχαμε πολλά τον τελευταίο καιρό με τους αγρότες, παρά τα "αγροτοδικεία", με τους τραπεζικούς, τους ναυτεργάτες, τους φοιτητές, τους εκπαιδευτικούς κλπ.

Αγώνας, λοιπόν, ασίγαστος και αδιάκοπος, εργατικός, αγροτικός και γενικά των μη εχόντων, των καταπιεζομένων.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΚΑΣΤΡΙΝΟΣ

Παλαίμαχος Δημοσιογράφος

Συν/χος Δικηγόρος