Η κατάληξη του ΔΗΚΚΙ να επιλέξει τη στήριξη του Δ. Μπέη ως υποψηφίου δημάρχου στον πρώτο δήμο της χώρας, δεν ξάφνιασε. Οχι μόνο γιατί αυτό ήταν γνωστό από τον ίδιο τον πρόεδρό του Δ. Τσοβόλα εδώ και αρκετό καιρό, αλλά γιατί ως επιλογή εναρμονίζεται με την πολιτική του συγκεκριμένου κόμματος συνολικά αλλά και στην Αυτοδιοίκηση, γεγονός που εκφράζεται και με τη στήριξη των επονομαζόμενων ανταρτών του ΠΑΣΟΚ. Επίσημα ο Δ. Μπέης δεν έχει το χρίσμα από το κόμμα του. "Αντάρτης", δηλαδή, ο οποίος συνεχίζει να επικαλείται τη "συνείδηση" του ΠΑΣΟΚ, αλλά και να συμφωνεί και να στηρίζει την κυβέρνηση και την πολιτική της. Εχει σημασία αυτή η επισήμανση, όχι για τον ίδιο τον Δ. Μπέη αλλά για το ΔΗΚΚΙ. Και αυτό, γιατί κάθε κόμμα κρίνεται από το πρόγραμμά του, την πολιτική του και την πρακτική του δράση. Δεν αρκούν λοιπόν οι κορόνες φραστικής αντιπαράθεσης και κριτικής στο νεοφιλελευθερισμό του Κ. Σημίτη και του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, όταν δε συνοδεύονται από ανάλογη πολιτική πρακτική ουσιαστικής αντιπαράθεσης στην κυβερνητική πολιτική. Γιατί τότε η όποια αντιπαράθεση είναι ανώδυνη για την εφαρμοζόμενη πολιτική και δε συμβάλλει αντικειμενικά στο ουσιαστικό ξεσκέπασμά της και κυρίως στην αντιμετώπισή της από τις λαϊκές μάζες. Ο Δ. Μπέης ουδέποτε αμφισβήτησε την πολιτική του κόμματός του, αλλά την επιλογή του για το Δήμο της Αθήνας.

Βεβαίως και το σενάριο των "ανταρτών" δεν είναι καινούριο. Εχει ξαναπαιχτεί και μάλιστα με επιτυχία λόγω εκλογικού συστήματος για την ανάδειξη δημάρχου και πλειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο τη δεύτερη Κυριακή, αν η εκλογή δεν επιτευχθεί στην πρώτη εκλογική διαδικασία. Πιο συγκεκριμένα, η ψήφος στους "αντάρτες" λειτουργεί στην κατεύθυνση ανώδυνης εκτόνωσης της όποιας δυσαρέσκειας των εργαζομένων προς το ΠΑΣΟΚ, που αφού εκφραστεί στον πρώτο γύρο, και δώσει το "μήνυμα", οι "αντάρτες" τερματίζουν την υποτιθέμενη ανταρσία και ενισχύουν πλέον τον επιλεγέντα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ υποψήφιο, ή και το αντίστροφο. Ετσι, παραπλανώντας τους εργαζόμενους, οι διαχειριστές της κυβερνητικής πολιτικής, της πολιτικής της άρχουσας τάξης, παραμένουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για να συνεχίσουν το αντιλαϊκό τους έργο, ενώ πολιτικά ενισχύουν το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση, που καρπώνονται το αποτέλεσμα και το χρησιμοποιούν για να προπαγανδίζουν ότι η πολιτική τους είναι αποδεκτή από το λαό. Οι "αντάρτες" λοιπόν λειτουργούν σαν εμπόδιο στην έκφραση της λαϊκής αντίθεσης στην πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα στη χώρα και για την Αυτοδιοίκηση.

Ηδη οι εκλογές και από τη φύση τους, αλλά και απ' όλες τις πολιτικές δυνάμεις έχουν σηματοδοτηθεί ως μια μεγάλη πολιτική μάχη, στο έδαφος της οποίας δεν κρίνεται μόνο ποια πολιτική σε σχέση με τα λαϊκά προβλήματα θα εφαρμόζεται από την ίδια την Αυτοδιοίκηση, αλλά και για το αν θα δώσουν μήνυμα αντίθεσης στην κυβερνητική πολιτική και σε κάθε παραπλήσια έκφρασή της, απ' όπου και αν προέρχεται, αφού αυτή η πολιτική έχει άμεση σχέση και με την Αυτοδιοίκηση. Σ' αυτό κρίνονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι υποψήφιοι δήμαρχοι και νομάρχες και οι συνδυασμοί τους που διεκδικούν τη λαϊκή ψήφο. Με βάση αυτό κρίνεται και η δυνατότητα που ξανοίγεται για ενδυνάμωση ή όχι του λαϊκού κινήματος, αλλά και η δυνατότητα οι εργαζόμενοι να αποκτήσουν έναν ακόμη δυνατό υποστηριχτή του αγώνα τους αν συμβάλουν στην εκλογή διοικήσεων, δημάρχων, νομαρχών και συμβούλων που στην πράξη θα αγωνίζονται για τα συμφέροντά τους. Οι "αντάρτες" με δεδομένη την εμφάνιση και την έκφραση της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, διεκδικούν την ψήφο στην ίδια κατεύθυνση που δρα η λεγόμενη εσωκομματική αντιπολίτευση, από τους κόλπους της οποίας προέρχονται. Δηλαδή, χωρίς ριζική και επί της ουσίας διαφωνία με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης, προσπαθούν να παρουσιάσουν το λεγόμενο κοινωνικό πρόσωπο αυτής της πολιτικής, το φαινομενικό ενδιαφέρον τους για τα λαϊκά προβλήματα, με στόχο να αντιμετωπίσουν φυγόκεντρες τάσεις απεγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων από την επιρροή του κυβερνητικού κόμματος. Πολύ δε περισσότερο, να αποτρέψουν το ενδεχόμενο η δυσαρέσκειά τους να εκφραστεί με πάλη ενάντια σ' αυτή την πολιτική. Η ταχτική "διόρθωσης" σε μια φαινομενικά πιο φιλολαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι ο σκοπός της εσωκομματικής "ανταρσίας", στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση.

Με δεδομένο αυτό το σκοπό, που για την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα, σημαίνει την άλλη όψη του νομίσματος της ίδιας πολιτικής, πώς μπορεί να συμβιβάζεται, από τη μια πλευρά, η ένταση στη φραστική αντιπαράθεση από το ΔΗΚΚΙ, και μάλιστα υποτίθεται από φιλολαϊκή σκοπιά, στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη, η στήριξη των "ανταρτών" με δεδομένη τη συμφωνία τους με την πολιτική της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ; Πού αποσκοπεί μια τέτοια ταχτική; Σ' αυτό ήδη έχει απαντήσει ο Δ. Τσοβόλας: στη δημιουργία αντισημιτικού μετώπου. Γι' αυτό και επιδιώκει συνεργασίες με τους "αντάρτες" και τον ΣΥΝ, γνωρίζοντας ότι την ίδια στιγμή ο ΣΥΝ συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ για την Αυτοδιοίκηση και όχι μόνο. Τουλάχιστον σ' αυτό είναι συνεπής με τις ιδέες και την πολιτική του, μόνο που αυτή δεν είναι συνεπής με τις λαϊκές ανάγκες και την προοπτική ικανοποίησής τους. Αυτό κάνει και με την τακτική του στις δημοτικές εκλογές. Οι κορόνες αντιπαράθεσης με το ΠΑΣΟΚ είναι εκ του πονηρού όταν στηρίζει στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Αντικειμενικά ρίχνει νερό στο μύλο της ενίσχυσης και όχι εναντίωσης στην πολιτική της άρχουσας τάξης. Ταυτόχρονα είναι συνεπής και με την πολιτική του για την Αυτοδιοίκηση. Στις θέσεις που επεξεργάστηκε το ΔΗΚΚΙ, με εξαίρεση το νόμο "Καποδίστρια", συμφωνεί με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας και δράσης της. Αναφέρει συγκεκριμένα ότι "το υπόλοιπο υφιστάμενο γενικό νομικό πλαίσιο, με τις αναγκαίες τροποποιήσεις και ρυθμίσεις που προτείνει, μπορεί, κατ' αρχήν, να οδηγήσει την Αυτοδιοίκηση στη σωστή κατεύθυνση. Νομολογία και θεσμοί υπάρχουν. Το ζητούμενο είναι η πολιτική βούληση, για να υλοποιηθούν οι νόμοι, και να εφαρμοστούν οι θεσμοί...". Αυτό το θεσμικό πλαίσιο είναι που μετατρέπει την Αυτοδιοίκηση σε κρατικό θεσμό αντιλαϊκής διαχείρισης, αφού την ωθεί στη λειτουργία με ανταποδοτικότητα και ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια για κάθε της δραστηριότητα: Η λειτουργία δημοτικών επιχειρήσεων για την αντιμετώπιση υποτίθεται λαϊκών προβλημάτων, που όμως οι παροχές τους πληρώνονται από τους εργαζόμενους, παρά το ότι έχουν πληρώσει ήδη γι' αυτές μέσω της φορολογίας. Η άσκηση προνοιακής πολιτικής από την Αυτοδιοίκηση σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα με τους παιδικούς σταθμούς, που πληρώνονται κανονικά τροφεία όπως και στους ιδιωτικούς. Δίνει τη δυνατότητα ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών των δήμων και δεν είναι λίγες οι προσπάθειες που έχουν γίνει για την καθαριότητα. Το ίδιο επιδιώκεται να γίνει και με την εκπαίδευση, από τα σχολεία ως τις ανώτερες και ανώτατες σχολές. Και ακόμη, με το πρόσφατο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, η Αυτοδιοίκηση έχει καθοριστικό ρόλο για την εφαρμογή των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, που στο όνομα της ανεργίας ρίχνουν τους μισθούς και τα μεροκάματα, ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις και συμβάλλουν στο ξεζούμισμα των εργαζομένων. Ηδη η πολιτική διαχείρισης στην Αυτοδιοίκηση, την έχει μετατρέψει σε επιχειρηματικό, φορομπηχτικό οργανισμό, προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Το ίδιο θεσμικό πλαίσιο δίνει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται προγράμματα και πολιτικές απευθείας από και με την Ευρωπαϊκή Ενωση, άρα να διαχειρίζεται την πολιτική των πολυεθνικών. Αυτή την κατάσταση δεν την αντιπάλεψαν οι "αντάρτες" γιατί συμφωνούν.

Αυτή την Αυτοδιοίκηση υποστηρίζει το ΔΗΚΚΙ, ανάλογες είναι και οι επιλογές του. Σ' αυτό αποσκοπεί και η στήριξη των "ανταρτών". Μόνο που αυτή η πολιτική και ταχτική, διαφοροποιείται από την πολιτική της άρχουσας τάξης όπως εφαρμόζεται από την κυβέρνηση Σημίτη, μόνο ως προς τη μορφή διαχείρισης. Γι' αυτό είναι παραπλανητική για τις λαϊκές μάζες που από τους συνδυασμούς που στηρίζει το ΔΗΚΚΙ, το μόνο που έχουν να ελπίζουν είναι ότι ενισχύον μια πολιτική δύναμη ενάντια υποτίθεται στην κυβέρνηση, ενώ στην ουσία ενισχύεται με παραλλαγή η ίδια πολιτική. Η πολιτική και η τακτική του ΔΗΚΚΙ, σκοπεύει στον εγκλωβισμό της μετατροπής των διαθέσεων αντιπαράθεσης με την πολιτική της άρχουσας τάξης σε συνειδητή πάλη και ενίσχυση στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση των συνδυασμών που δρουν και στηρίζουν από κοινού οι κομμουνιστές και άλλες συνεπείς αγωνιστικές δυνάμεις προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Αυτή τη διαδικασία, τη μόνη που ανοίγει πραγματικά δρόμο αντιπαράθεσης με την πολιτική της κυβέρνησης και κάθε παραπλήσιας σ' αυτήν, θέλει να αποδυναμώσει. Στόχος φαίνεται να είναι το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, αλλά στην πράξη στόχος τους είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι της αντιλαϊκής πολιτικής, οι αγωνιστές υποψήφιοι δήμαρχοι και νομάρχες και πρώτ' απ' όλα οι κομμουνιστές.