Δυο ακόμα βιβλία του ακάματου, πολυβραβευμένου ποιητή της Θεσσαλονίκης. Πιστός πάντα της "καθαρής ποίησης", μετα-συμβολιστής, νεο-ρομαντικός χωρίς υπερβολές, λυρικός του έρωτα, και της υπερβατικής μοίρας σε αντιδιαστολή προς τον αντικειμενικό (κατά την υλιστική σκέψη) προσδιορισμό της, όπως την ήθελαν οι "ενορατικοί", ονειρικοί συμβολιστές (Μαλαρμέ), ουμανιστής, ο Βαρβιτσιώτης έχει συντάξει, με πολλή δουλιά, ευρωπαϊκές επιδράσεις σε μια προσωπική του, λεπτεπίλεπτη αισθητική και τεχνοτροπία.

Φορτωμένος με χρόνια, και διακρίσεις εδώ και στο εξωτερικό, αποδείχνει, γράφοντας, ότι "δεν τελείωσε" με την ποίηση. Γράφει και στα δυο αυτά βιβλία, με την προσφιλή του μορφή ολιγόστιχων ποιημάτων, σαν μέσο έκφρασης ενός λιτού, αποσταγμένου πνεύματος. Αξιοπρόσεχτη ιδιαίτερα η χαρακτηριστική του "αντίστιξη" αισιοδοξίας, ακόμα και στις πιο μελαγχολικές ποιητικές εικόνες του:

"Υπάρχει κάτι πιο συγκλονιστικό/ από τη συντεφένια όψη του τρόμου/ από την κλειστή παλάμη του τάφου/ από τη θλίψη του χαμένου καιρού./ Υπάρχει το γαλάζιο/ ενός ματιού παιδικού", "Είν' η στιγμή να ξεκινήσουν τα ιστιοφόρα μας/ επαληθεύοντας υποσχέσεις της παιδικής ηλικίας μας/ ακολουθώντας τη ραψωδία των ανέμων/ συνεχίζοντας το μεγάλο ποίημα της αυγής", "Πολύ αγάπησα τη σιωπή/ κ έφυγα μακριά/ στα ύψη στις οροσειρές/ πιο πέρα από τη θάλασσα/ (...) για να ξανάρθω ένα πρωί.../ σε κάποιο σπίτι/ όπου θα κατοικούν μονάχα σκιές..." ("Αρωμα" "Καστανιώτης" 1997).

"Του σκότους το στυπόχαρτο/ ρούφηξε όλο το τραγούδι των πουλιών./ (...) Είναι η ώρα των λύχνων/ η ώρα των διαλογισμών", "Η τιποτένια σκόνη φωτοστέφανο/ στο μέτωπο του ζητιάνου".

Υπαρξιακός θρήνος, επικεντρωμένος συμβολικά στην έννοια του έρωτα, της ζωής "... και με τα ξέπλεκα μαλλιά σου/ να λάμψει η άβυσσος μενεξελιά/ να γίνουμε ένα ρόδο μοναχά/ που σώθηκε για πάντα από την παγωνιά" ("Νήματα της Παρθένου" ("Κέδρος" 1997). Από το εισαγωγικό του Vincenzo Rotolo, για τον τίτλο: "... ή αλλιώς "κλωστές της Παναγιάς"... οι χνουδωτές κλωστές που υπερίπτανται τη φθινοπωρινή περίοδο... κάτι το ανάλαφρο και πτυτικό...").

Μια αντίρρηση, θεματικά, για την εσχατολογία και τη συχνή "θανατολογία" του ποιητή: "Αναλογίσου.../ τη μαύρη αστραπή/ που θα διαπεράσει τους τοίχους/ της κάμαράς σου", "Τώρα θ' αντλείς μονάχα/ από της σιωπής το πηγάδι" κλπ. Είμασε "πεπερασμένοι". Το ξέρουμε!

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ