Τα αρνητικά μηνύματα από τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις έφτασαν και στην Ελλάδα, την οποία και ταρακούνησαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Η δραχμή και ιδιαίτερα η αγορά ομολόγων δέχτηκαν ισχυρότατες πιέσεις, καθώς από το πρωί οι τράπεζες για λογαριασμό ξένων πελατών τους ρευστοποιούσαν ομόλογα στη δευτερογενή αγορά. Ενδεικτικό των πιέσεων που εκδηλώθηκαν σε δραχμή και ομόλογα είναι ότι η μεν ισοτιμία με το δολάριο έφτασε μέχρι και τις 315 δραχμές, για να διαμορφωθεί τελικά στις 312,89 δραχμές, ενώ η ισοτιμία ως προς το ECU έφτασε μέχρι και τις 341 δραχμές, δηλαδή ελάχιστα πιο κάτω από την κεντρική ισοτιμία των 347 δραχμών, που διαμορφώθηκε στις 15 Μάρτη αμέσως μετά την υποτίμηση της δραχμής κατά 15%. Υποτιμητικές τάσεις της δραχμής εκδηλώθηκαν και ως προς το μάρκο, το οποίο "έκλεισε" στις 173,472 δραχμές.

Η Τράπεζα της Ελλάδας, για να στηρίξει την ισοτιμία της δραχμής, πραγματοποίησε χτες 7 συνολικά παρεμβάσεις, διαθέτοντας το ποσό ύψους 1,7 δισ. δολαρίων από τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα. Κεφάλαια που πήραν την άγουσα προς τα διεθνή τραπεζικά - κερδοσκοπικά κέντρα σε μια προσπάθεια των κέντρων αυτών να "ισοφαρίσουν" τις ζημιές από την κρίση στη Ρωσία, τη Λατ. Αμερική κλπ.

Μεγάλη πτώση εκδηλώθηκε και στην αγορά ομολόγων, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες, σε πολλές περιπτώσεις σταμάτησαν οι διαπραγματεύσεις αγοραπωλησιών. Η εξέλιξη αυτή δημιούργησε τάσεις πανικού στην κυβέρνηση, καθώς στην αγορά ομολόγων στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά η εξυπηρέτηση των δανειακών αναγκών του ελληνικού δημοσίου, και η κρίση στην αγορά ομολόγων ισοδυναμεί με κρίση εμπιστοσύνης προς το ελληνικό δημόσιο να δανείζεται σε βδομαδιάτικη βάση, μέσω της έκδοσης "χαρτιών".

Είναι γεγονός ότι οι χτεσινές εξελίξεις δεν έχουν σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Δεν έχουν σχέση, π.χ., με τις εξελίξεις στο θέμα της Ιονικής, ή κάποια άλλα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας. Το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο. Είναι πρόβλημα διεθνές, αφού τις μέρες αυτές κλυδωνίζεται ολόκληρο το νομισματικό σύστημα του πλανήτη. Κανένα νόμισμα πλέον δε θεωρείται νόμισμα - καταφύγιο. Το μέχρι χτες πανίσχυρο μάρκο, το σύμβολο της πανευρωπαϊκής νομισματικής σταθερότητας, επλήγη σοβαρά, λόγω των ρωσικών εξελίξεων, με αποτέλεσμα κεφάλαια να αναζητούν πλέον ασφάλεια στο αμερικανικό δολάριο. Αλλά ούτε και αυτό αισθάνεται και πολύ καλά, καθώς τα νομίσματα των χωρών της Λατ. Αμερικής, στις οποίες οι αμερικανικές τράπεζες έχουν σημαντικές επενδύσεις, έχουν εισέλθει στη δίνη των νομισματικών αναταραχών. Εχουμε δηλαδή το φαινόμενο του ντόμινο που ξεκινάει από κάποιο σημείο και συμπαρασύρει στο διάβα του όλα τα χαρτιά.

Υπάρχουν ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης για τις εξελίξεις αυτές; Υπάρχουν ευθύνες και είναι σημαντικές. Οπως αποδεικνύεται από τις χτεσινές εξελίξεις, αλλά και από τις εξελίξεις που έλαβαν χώρα τον προηγούμενο Οκτώβρη, αλλά και μερικά χρόνια πιο πριν, η περίφημη ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στο σύστημα των διεθνών οικονομικών σχέσεων, στη λεγόμενη "παγκοσμιοποίηση των οικονομιών", δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ενσωμάτωση σε ένα σύστημα το οποίο ποδηγετείται από το τραπεζικό - κερδοσκοπικό κεφάλαιο, η ελευθερία δράσης του οποίου αποτελεί το βασικό παράγοντα των διεθνών χρηματιστηριακών κρίσεων. Η "απελευθέρωση" της προσφοράς χρήματος από τις παραγωγικές ανάγκες της οικονομίας, "απελευθέρωση" που επέβαλαν οι μεγάλοι τραπεζικοί - χρηματιστηριακοί πολυεθνικοί όμιλοι, αποτελεί ταυτόχρονα παράγοντα που άλλοτε καμουφλάρει την υπάρχουσα οικονομική κρίση και άλλοτε, όχι μόνο αφήνει να διαφανεί η ύπαρξή της, αλλά την προκαλεί κιόλας.

Σύμφωνα με παλαιότερα στοιχεία, σε καθημερινή βάση σε διεθνές επίπεδο διακινούνται 1,5 τρισ. δολάρια, από τα οποία μόνο το 5% εξυπηρετεί εμπορικές συναλλαγές! Το υπόλοιπο 95% αποτελεί "προσφορά" τραπεζικού χρήματος, που δημιουργούν με διάφορες μορφές οι τράπεζες και οι ποικιλώνυμες εταιρίες διαχείρισης χαρτοφυλακίων, είναι το λεγόμενο κερδοσκοπικό χρήμα που περιφέρεται ανά την υφήλιο αναζητώντας θύματα. Και θύματα είναι τίτλοι με υψηλά επιτόκια, ασθενή νομίσματα, στα οποία επιτίθενται για να τα υποτιμήσουν (κερδίζοντας από τη διαφορά της ισοτιμίας) ή να εξαναγκάζουν τις κυβερνήσεις να διατηρούν υψηλά τα επιτόκια (οπότε και πάλι κερδίζουν από τις υψηλές αποδόσεις). Τα παιχνίδια όμως αυτά εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σε δημοσιονομικές κρίσεις (αδυναμία του κράτους να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του) ή και οικονομικές κρίσεις, καθώς οι διαταραχές στα ισοζύγια συναλλαγών και στα επιτόκια πολλές φορές οδηγούν σε χρεοκοπία των επιχειρήσεων, σε μαζικές απολύσεις, σε πτώση των τιμών των χρηματιστηριακών μετοχών, και ο καταστροφικός κύκλος επαναλαμβάνεται.