Ο ποιητής Δ. Π. στη συλλογή του "Η Ενάτη Σταυροφορία" πειραματίζεται σ' ένα είδος ποίησης, όπου η φιλοσοφία του ποιητή εμπλέκεται με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Με μια τεχνική στην οποία το αρχαιοπρεπές, το δημοτικό τραγούδι και κάποια ψήγματα μοντέρνας φόρμας, που μας θυμίζουν "τα ρω του έρωτα", οριοθετούν έξυπνα κι εμπνευσμένα το στίγμα του Δ. Π. Ωστόσο μέσα απ' αυτό το πάντρεμα τα μηνύματα με κόπο φτάνουν στον αναγνώστη και μάλιστα τον μυημένο στα κρυφά τεχνάσματα της Ποίησης.

Πότε ελεγειακός, πότε επικός αφήνεται σε ξέφρενα ξεσπάσματα τελετουργικών διεργασιών. Κι ο ποιητής θέλει να διαφεντεύει η αγάπη, να ηγεμονεύει η δικαιοσύνη: "Χαίρε των αθανάτων πόθων μου αντρειωμένη/ παλληκαροσύνη/ και χαίρε το Ομικρον και το Ητα και του μεγάλου Ουρανού/ το Ουδέτερο/ που απ' τα αρχαία χρόνια πάντοτε ξεκινά/ ανύποπτο και ηγεμονεύει/ χαίρε του Τότε και του Ποτέ και του Αείποτε/ κι ακόμα χαίρε του Απειρου η Καλοσύνη.

Οικουμενικός, πανανθρώπινος ο Δ. Π. μ' ένα λόγο που ρέει και κάποτε χάνεται θύμα της έμπνευσης, επιμένει ν' απλώνεται και ν' αναλύει με πόνο και δάκρυ και με τα "Μεγάλα Χαίρε".

Τα "Χρονικά" του στα οποία είναι χωρισμένο το βιβλίο, εκπέμπουν ένα δοξαστικό για ό,τι χάνεται και αφιερώνεται, στην αέναη αναζήτησή του. Κι είναι η αγάπη, κι είναι ο έρωτας στο επίκεντρο αυτής της αναζήτησης: "Για να ακούω το πρώτο και το τελευταίο "χαίρε" / της Αγάπης/ τόπο μακρύ περπάτησα και σκοτεινό... /

Ο ποιητής Δ. Π. στην "Ενάτη Σταυροφορία" του, επιχειρεί ένα οδοιπορικό του Ανθρώπου, του Θεού του και της Ιστορίας του, μέσα σε μια λαίλαπα οραμάτων και συμβολισμών μ' ένα δικό του προσωπικό κι εμπνευσμένο τρόπο. (Εκδόσεις"ΔΩΔΩΝΗ" 1997).

Φαίδρα ΖΑΜΠΑΘΑ - ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ