Ο Μανόλης - Χρίστος Αγγελάκης, με το "Κόκκινο σάλι" του, έρχεται απ' τη γενιά των φοιτητών που δέσποζε με την παρουσία της στα τέλη της δεκαετίας του '50 και τις αρχές αυτής του '60. Μιας γενιάς που σίγουρα θα φανταζόταν, μέσα απ' τους όποιους αγώνες της, το αύριο σημαντικά καλύτερο στο τέλος αυτού του αιώνα. Ομως, η "νέα τάξη" που επικράτησε με προδοσία, τόσο τραγικά κι απρόσμενα, θα κάνει σήμερα τον ποιητή ν' αυτοσαρκάζεται, κοιτάζοντας το είδωλό του στον καθρέφτη του χρόνου που κύλησε απ' τον καιρό της νιότης του:

"Τελικά, / χάλασες άσκοπα/ το υπέροχο κόκκινο σάλι/ της μητέρας. / Σ' το είπα πως πάει ο καιρός. / Κι εκείνες οι αστραπές, / το είδες... / Ηταν/ οι χαλασμένοι λαμπτήρες φθορισμού, / στον αυτοκινητόδρομο".

Παρά τις προσδοκίες της γενιάς του, "οι δεξιοί ληστές ωφελήθηκαν. / Εκτοτε... ". Και βέβαια ακολουθεί "η φθίνουσα εντιμότης" των, δήθεν, μη δεξιών που καπηλεύτηκαν ασύστολα τα συνθήματα της σταθερά έντιμης - και γι' αυτό γνήσιας Αριστεράς -, για να κρατήσουν το λαό μας δέσμιο του καιρού τους: "Αμίλητος ο καιρός/ διαβάζει τις πρώτες εφημερίδες, / για τη Βοσνία, το Σαράγεβο/ τους κυανόκρανους, / του Πάπα... / κι αποτραβιέται/ στο υπόγειο του Μετρό/ να συμφιλιωθεί με τους αλήτες/ και τους τραβεστί".

Ετσι ο ποιητής, πικραμένος για το "χαμένο ραντεβού" των λαών, με τον "Κατακλυσμό" που θα 'πνιγε το σάπιο κόσμο, για να μπει στη θέση του αυτός των οραμάτων και των θυσιών, θα πει:

"Κοιτάζεις με θλίψη/ που γερνάνε οι αρμοί/ από τη μεγάλη, περήφανη κιβωτό/ που μαστόρευες χρόνια/ για το λαό. / Για έναν κατακλυσμό/ που είχες προβλέψει/ με βάση/ τη διαλεκτική των καιρών/ τους νόμους της παρακμής/ την οικονομία της φύσης. / Ενα κατακλυσμό που δεν ήρθε ακόμα".

Ακριβώς στη λέξη "ακόμα", φέγγει το κόκκινο της οργής αναλλοίωτο, όπως στο"σάλι της μάνας" που συμβολίζει τη σημαία της επανάστασης. (Προλεγόμενα Λουκά Θανασέκου - Σχέδιο Μ. Ρέγκου - Εκδόσεις "ΠΥΛΗ")

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ