Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι το να καταλήξει ένας ηλικιωμένος κατάκοιτος και εντελώς εξαρτημένος, ακόμα και για τις στοιχειώδεις ανάγκες του, είναι μια εξαίρεση, ένα "λαχείο" για την οικογένειά του. Κι όμως το "λαχείο" αυτό πέφτει σε πολύ περισσότερες οικογένειες απ' όσο φανταζόμαστε και συνήθως θεωρείται αυτονόητο ότι οι γυναίκες θα αναλάβουν τη φροντίδα του ανήμπορου - χωρίς καμιά βοήθεια από την πολιτεία! Αυτό προκύπτει και από την έρευνα που έγινε τελευταία για την τρίτη ηλικία σε Σάμο, Ικαρία, και Φούρνους, με πρωτοβουλία της Προοδευτικής Κίνησης Γυναικών Σάμου: Συγκλονιστικά ήταν τα στοιχεία από τη σχετική ομιλία της Κούλας Καραμηνά - Πόθου σε ημερίδα που διοργάνωσε ο σύλλογος.

"Τα περήφανα γηρατειά του νομού, είπε, περιμένουν από τις γυναίκες τους, κόρες, αδελφές να τους συμπαρασταθούν, να τους βοηθήσουν γενικά σε ό,τι πρόβλημα παρουσιαστεί. Τα ποσοστά αναφέρουν ότι το 71,3% δέχεται βοήθεια από γυναίκες, 17,1% από άνδρες, 10,9% από κανέναν και 0,7% δεν απαντούν.

Είναι ολοφάνερα αντιληπτό από τον καθένα μας, σε τι τραγική κατάσταση βρίσκονται οι ηλικιωμένοι του νομού μας. Πραγματική εξάρτηση, κι αν αρχίσουμε να μιλάμε με παραδείγματα, θα φανεί η γύμνια μας σε όλο της το μεγαλείο... Η γύμνια, η κενότητα των εξαγγελιών σε κάθε μορφή περίθαλψης, η ακατάλληλη έως ανύπαρκτη μέριμνα για το άτομο της τρίτης ηλικίας.

Γιατί δηλαδή να φτάνει σε σημείο εξευτελισμού, να είναι ανήμπορος, κατάκοιτος ή κατάκοιτη, να έχει πάθει επεισόδιο εγκεφαλικό και να μην έχει έναν άνθρωπο να τον αλλάξει, να τον καθαρίσει, να του δώσει το φάρμακο, ένα ποτήρι νερό, μια ζεστή σουπίτσα; Πού είναι ο πολιτισμός μας, γιατί να αισθάνεται απόμαχος της ζωής, γιατί να υπομένει και με ποιες δυνάμεις άλλωστε, όλη αυτή την αδιαφορία; Υστερα, είναι και η γκρίνια, το νιώθει, ότι συχνά κι αυτοί ακόμα από το οικείο του περιβάλλον που τον φροντίζουν, αγανακτούν".

Και η Κούλα Καραμηνά - Πόθου αναφέρεται σε συγκεκριμένες μαρτυρίες και συγκλονιστικούς "διαλόγους":

"Ανθρωποι είναι και οι συγγενείς που φροντίζουν τον άρρωστο, με νεύρα, υποχρεώσεις, με ένα μισθό που μπορεί να μην τα βγάζουν πέρα. Χαρακτηριστικά τα λόγια μιας ηλικιωμένης: "Αυτά τα ψίχουλα κόρη μου, ούτε για μπέιμπι λίνο δε φτάνουν. Αμ, δε θέλει και γάντια η νύφη μου, κι απολυμαντικό κι ένα σωρό απαραίτητα για την καθαριότητα; Πώς θα γίνει; Σύνταξη, λέει, αμ αυτή η τυραννία δεν αντέχεται, καλύτερα να ξεκουραστώ, να ησυχάσω και να μη βαρυγκωμάνε κι οι υπόλοιποι, τι φταίνε κι αυτοί;". Μάλιστα, ένας μονόλογος που δεν περιμένει απάντηση αλλά να κι ο αντίλογος, της νύφης που τηνπεριποιείται: "Αστα μην τα ρωτάς τι τραβάω! Σου λέει ο άντρας μου: "Γυναίκα είναι εκείνη, ξέρει πώς να τα κουμαντάρει. Εμ, δίκιο έχει κι αυτός, όλη μέρα παλεύει, αλλά κι εγώ, μπορώ ώρες ώρες να μην αγανακτώ; Μάνα του είναι, μοναχογιό τον έχει, λεβεντογυναίκα, χρυσοχέρα, πάντα με την καλή κουβέντα, θα μου πεις γιατί τρώγομαι, εμ δεν μπορώ να της το πω, γιατί ξέρω το χαρακτήρα της, θα το πάρει από μέσα της και θ' αποθάνει πριν την ώρα της... Δεν προλαβαίνω ν' αλλάζω σεντόνια και να πλένω νυχτικά! Εχει καρκίνο. Τον άλλο μήνα θα την πάμε για εγχείρηση, ας ζήσει όσο ζήσει, δεν πειράζει κανένα, αλλά κι εμένα αυτή η αγωνία και η υπερένταση με τρώνε, τι να κάνω, μήπως υπάρχει άνθρωπος να με βοηθήσει, πού είναι η πρόνοια, μπορώ εγώ να τρέχω, πού ν' αφήσω τα παιδιά, θέλω συμπαράσταση, να μου πούνε βρε αδελφέ πώς μπορώ ν' αντιμετωπίσω αυτό κι εκείνο, πού ζούμε πια, στο 2000 πάμε, τρομάρα μας!"".