Για τους ηρωικούς νεκρούς της μάχης του Κέρκη στη Σάμο, Γιάννη Μαλαγάρη,στρατιωτικού αρχηγού του Δημοκρατικού Στρατού Σάμου, Κώστα Γριδάκη,Θεμιστοκλή Θεοδώρη,Σίμου Γεράκη,Λευτέρη Βασιλάκη,Μανώλη Κέλη,Μέχρη Καρναβά,Αντώνη Μάζαρη,Αλέκου Καρναβά και Δημήτρη Παπαγεωργίου,σύντροφοι και συναγωνιστές τους στον ΔΣ και την Εθνική Αντίσταση, προσφέρουν 30.000 δραχμές στη μνήμη τους, μέσω ΝΕ του ΚΚΕ Σάμου. Στέλνουν ακόμη το χρονικό της προαναφερθείσης μάχης. "Οι σκληρές και εξοντωτικές μάχες συνεχίζονται στη Σάμο καθ' όλη τη διάρκεια του Ιουλίου του 1949. Ο κυβερνητικός στρατός προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να συντρίψει τον μαχόμενο Δημοκρατικό Στρατό, ο οποίος ωστόσο δεν παραδίδει τα όπλα. Αυτή η αντίσταση του ΔΣ Σάμου, ανησυχεί και τρομάζει τόσο την κυβέρνηση όσο και τον ξένο παράγοντα.

Ετσι, ο Παπάγος και ο Βαν Φλιτ επισκέπτονται το νησί, δίνοντας διαταγές για σκληρότερα αντιλαϊκά και στρατιωτικά μέτρα, με τελικό στόχο την εξόντωση όλων των "ληστοσυμμοριτών". Στα μέτρα αυτά περιλαμβάνεται και η επιχείρηση στον ΚΕΡΚΗ, για την εξόντωση κλιμακίου του ΔΣ Σάμου.

Ξημερώνει η 21η Ιούλη και ο ζεστός, καλοκαιρινός αέρας, είναι το μόνο πράγμα που ακούγεται στην περιοχή του Κέρκη. Η σιωπή προμηνύει το θάνατο. Το βουνό του Κέρκη έχει καταληφθεί από τους περίπου 7.000 στρατιώτες, χωροφύλακες και επιστρατευμένους πολίτες, που κυριολεκτικά "χτενίζουν" τον Κέρκη από ψηλά, μέχρι τη θάλασσα, όπου βρίσκονται και τρία αντιτορπιλικά, τα οποία συμμετέχουν στην επιχείρηση.

Το κλιμάκιο του αρχηγείου του ΔΣ Σάμου, είναι καθηλωμένο στη θέση "Γκινάκι", ανάμεσα στο Καλαμπάχτασι και τους Δρακαίους. Η αγωνία είναι μεγάλη για τους αντάρτες που περιμένουν να βραδιάσει, για να μπορέσουν να φτάσουν στη θάλασσα.

Η ώρα είναι έξι το απόγευμα, όταν ακούγονται τα πρώτα πυρά. Οι αντάρτες, ολιγάριθμοι και με φτωχικό οπλισμό, υπερασπίζονται με πάθος τα ιδανικά τους, μέχρι και την τελευταία σφαίρα, μέχρι και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους, απέναντι στον γερά εξοπλισμένο στρατό της αντίδρασης.

Μετά από μια κόλαση πυρός έρχεται το βράδυ και όσοι αντάρτες καταφέρνουν να επιζήσουν από την καταστροφή, διαφεύγουν από τον κλοιό. Ο Κέρκης τυλίγεται από μια θανάσιμη σιωπή...

Η μέρα που ξημερώνει φωτίζει τα πρόσωπα των σκοτωμένων ανταρτών με το πετρωμένο αίμα στις άκρες των χειλιών τους, διαγράφοντας ένα μειδίαμα περηφάνιας και λεβεντιάς!

Αιώνια δόξα και τιμή τους".