Ετσι αναφώνησε από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο ο πάσης Ελλάδος κύριος Χριστόδουλος, απευθυνόμενος προς τους νέους: ελάτε στην εκκλησία, όπως είστε. Ακόμα και με το σκουλαρίκι.Μου έκανε εντύπωση η πρόσκληση. Τη σκεφτόμουνα μέρες και προσπαθούσα να την αναλύσω. Και πρώτ' απ' όλα να την καταλάβω, γιατί οι προσκλήσεις της Εκκλησίας δεν είναι ποτέ ξεκάθαρες. Εκεί που αναγνωρίζεις τη λεκτική τους ανάπτυξη, και λες πως είσαι έτοιμος να καταχωρήσεις μέσα στη συνείδησή σου το ουσιαστικό τους περιεχόμενο, η αισιοδοξία σου ανατρέπεται μπροστά στη μεταφυσική τους. Κι αυτό, γιατί όλες οι "προσκλήσεις" της Εκκλησίας, τα κατηχητικά της κηρύγματα, οι πατερικές της παραινέσεις και οι περίφημες "αναλύσεις" των ευαγγελικών ρήσεων χαρακτηρίζονται από μια δυσερμήνευτη και, εν πολλοίς, σκόπιμη αοριστία. Αποτέλεσμα όλης αυτής της μεταφυσικής του εκκλησιαστικού λόγου είναι η αδυναμία του κοινού να προσλάβει την κοινωνική χρησιμότητα της θρησκευτικής φιλολογίας, όπως άρχισε σιγά - σιγά να μην προσλαμβάνει τη χρησιμότητα των πολιτικών διαλόγων. Η αδυναμία του, με άλλα λόγια, να συσχετίσει άμεσα, το λόγο της Εκκλησίας με την πράξη του συστήματος, μέσα στο οποίο ζει, μοχθεί, ταλαιπωρείται και, σε τελική ανάλυση, ακυρώνεται. Ναι, αυτή είναι η πραγματικότητα, όσον αφορά τη σχέση του εργαζόμενου με την Εκκλησία. Μια πραγματικότητα, που τη χαρακτηρίζει, από τη μια πλευρά, η αδυναμία της πρώτης, της Εκκλησίας δηλαδή, να αρθρώσει έναν "πραγματικό" λόγο, και, από την άλλη, η αδυναμία του δεύτερου, του λαού, να προσλάβει αυτόν τον μηπραγματικό λόγο και να τον καταχωρήσει στη συνείδησή του με τη βοήθεια των δικών του λεκτικών και εννοιολογικών προϋποθέσεων. Ετσι, η Εκκλησία "μιλάει" και ο λαός "ακούει", χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Κι αυτό σημαίνει πως ούτε η Εκκλησία συλλαμβάνει την αδυναμία του λαού για να την κατανοήσει, ούτε ο λαός προσπαθεί να εξειδικεύσει την "ακοή του". Απλώς σταυροκοπιέται. Και ο χορός καλά κρατεί!