ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ). - Το μεγαλύτερο "πακέτο" οικονομικής διαπραγμάτευσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι αυτό που εκκρεμεί για επικύρωση από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των 15 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, εντός του 1999,και αφορά τις προτάσεις της Κομισιόν για τη διεύρυνση (Ατζέντα 2000), που έχουν κατατεθεί από τον Ιούλη του 1997. Από τη διαπραγμάτευση θα εξαρτηθεί το μελλοντικό δημοσιονομικό καθεστώς της Ευρωπαϊκής Ενωσης (έσοδα και έξοδα του κοινοτικού προϋπολογισμού), το νέο "πακέτο" διαρθρωτικής πολιτικής ("πακέτο Σαντέρ") για την περίοδο 2000 - 2006 και η μορφή και η ένταση της νέας καταστροφικής αναθεώρησης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ).Πρόκειται για το τέλος της "κοινής" περιφερειακής και αγροτικής πολιτικής της Κοινότητας. Το ρήγμα της ΟΝΕ και της δημιουργίας της "ζώνης" του ευρω-νομίσματος επεκτείνεται στο σύνολο της παραγωγής, ολοκληρώνοντας την "Ευρώπη των πολλαπλών ταχυτήτων", που αποτελούσε έναν από τους βασικούς στόχους του Μάαστριχτ 1 (του 1992). Ολες οι διαπραγματεύσεις για την Ατζέντα 2000 αναμένεται ότι θα ολοκληρωθούν μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1999, έτσι ώστε η Γερμανία, που αναλαμβάνει από 1/1/1999 την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να θέσει σε εφαρμογή το πρώτο πεντάχρονο της "Ευρώπης του 21ου αιώνα". Η Ατζέντα 2000 αποτέλεσε και το κυρίαρχο ζήτημα των πρόσφατων γερμανικών εκλογών. Παραδόξως, η πλειοψηφία των ελληνικών κομμάτων δείχνει βαθιά περιφρόνηση προς όλα αυτά, και, στον προεκλογικό αγώνα για τις δημοτικές, το Μααστριχτικό "μπλοκ" - όλοι, πλην ΚΚΕ - όχι μόνο θεωρεί "δεδομένο" το "πακέτο Σαντέρ", αλλά διαμοιράζει αφειδώς κονδύλια και υποσχέσεις προς κάθε "ημέτερο". Για την υπόλοιπη Ευρώπη, η Ατζέντα 2000 αποτελεί το μείζον θέμα της περιόδου, αφού θα συνοδεύσει την ΟΝΕ, το ευρω-νόμισμα και την παντοδύναμη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) όλα αυτά τα ταραγμένα χρόνια, ως ο βασικός μηχανισμός, οικονομικής και πολιτικής επέμβασης των "μεγάλων δυνάμεων" στην "περιφέρεια", ιδιαίτερα τη μεσογειακή.

Η "επανεθνικοποίηση" αποτελεί τη μεθοδολογική λέξη - κλειδί για όλες τις πτυχές της διαπραγμάτευσης Ατζέντα 2000,κρύβεται πίσω από τη γερμανική απαίτηση να δίνει λιγότερα και να παίρνει περισσότερα στον κοινοτικό προϋπολογισμό - το λεγόμενο πρόβλημα των "ιδίων πόρων". Σημαδεύει τις προτάσεις για το νέο τρόπο χρηματοδότησης ή μη των περιφερειακών προγραμμάτων στη βάση των "εθνικών" επιδόσεων κάθε χώρας στο σύνολό της,με σωρεία ποινών και απαγορεύσεων σε περίπτωση "απόκλισης" από τα ονομαστικά, "εθνικά" κριτήρια του Μάαστριχτ. Και χαρακτηρίζει όλες τις προτάσεις αναθεώρησης της ΚΑΠ, αφού η Κομισιόν προτείνει φανερά την εκταμίευση των ενισχύσεων στους αγρότες από τους "εθνικούς" προϋπολογισμούς, ανατρέποντας τη βασική αρχή όλης της ΚΑΠ - και της προηγούμενης αναθεώρησης του 1992. Η "επανεθνικοποίηση" πρέπει να εκληφθεί με τη διπλή σημασία της. Για τη Γερμανία, που, έχοντας υποστεί την οικονομική αναταραχή της επανένωσης, με δραματική αύξηση της ανεργίας και μείωση των εργατικών εισοδημάτων, η "επανεθνικοποίηση" είναι ο πιο γρήγορος τρόπος να εξοικονομήσει πόρους από τις "τυπικές" υποχρεώσεις, αυξάνοντας ταυτόχρονα την ουσιαστική οικονομική απομύζηση, στα πλαίσια των εμπορικών συναλλαγών και της "παγκοσμιοποίησης". Για την Ελλάδα, π.χ., τα πράγματα είναι τελείως αντίθετα. Μετά από δεκαετίες απομύζησης, ο ισχνός κρατικός προϋπολογισμός τελεί, ήδη, υπό την ομηρία των Βρυξελλών για εκπλήρωση, στο διηνεκές των επιταγών του Μάαστριχτ. Ετσι, οποιαδήποτε "επανεθνικοποίηση", π.χ., της αγροτικής πολιτικής, θα σημάνει για τους Ελληνες αγρότες συσσίτιο πείνας και όχι ενίσχυση ανάπτυξης.Ανάλογη αρνητική εξέλιξη προδιαγράφεται και για το "πακέτο Σαντέρ". Στους νέους κανονισμού των Διαρθρωτικών Ταμείων (ΔΤ) προβλέπεται ότι τα κοινοτικά κονδύλια θα χορηγούνται υπό την αίρεση της "σύγκλισης" του κράτους - μέλους στους στόχους του Μάαστριχτ. Δηλαδή, στη βάση των "εθνικών" επιδόσεων και όχι με στόχο "τη μείωση του χάσματος των διάφορων περιοχών, όπως προβλέπει θεωρητικά το άρθρο 130 της Συνθήκης. Αυτό σημαίνει ότι από 1/1/1999 η ροή χρηματοδότησης θα εξαρτάται από τις επιδόσεις του συνόλου της ελληνικής οικονομίας στη βάση των ονομαστικών "κριτηρίων" του Μάαστριχτ. Εξυπακούεται ότι έτσι δεν πρόκειται να χρηματοδοτηθούν ποτέ έργα "στρατηγικής σημασίας", αλλά έργα γρήγορης απόδοσης, δηλαδή έργα κομπίνας.