Η Κομισιόν, στην τελευταία έκθεση για τη "συνοχή", αναγνωρίζει ευθέως ότι το περιβόητο "1992" ήταν αρνητικό για την Ελλάδα. Οπως τονίζει χαρακτηριστικά,"μόνο στην Ελλάδα δεν μπορεί να παρατηρήσει κανείς, παρά ελάχιστα σημεία βελτίωσης την περίοδο που ακολούθησε το Πρόγραμμα της Ενιαίας Αγοράς (ΠΕΑ). Ενώ το εμπόριο και η εισροή άμεσων επενδύσεων έχουν αυξηθεί, οι συνολικές επενδύσεις και το προφίλ των δεξιοτήτων του εργατικού δυναμικού, και ως εκ τούτου το υφιστάμενο δυναμικό ανάπτυξης δεν έχουν αλλάξει ουσιαστικά. Πράγματι, το ΠΕΑ μπορεί να είχε αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη και την απασχόληση". Γενικά για τις τέσσερις φτωχές χώρες "συνοχής" (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία) τονίζεται ότι "είναι περισσότερο ευάλωτες στη φιλελευθεροποίηση του εμπορίου, εξαιτίας των αδυναμιών τους στους εξαγωγικούς και ανταγωνιστικούς, ως προς τις εισαγωγές, κλάδους τους". Στην ίδια έκθεση, η Κομισιόν ομολογεί ότι "το χάσμα συνοχής είναι τώρα σημαντικά ευρύτερο" μεταξύ των κρατών - μελών. Ταυτόχρονα, "οι περιφερειακές διαφορές στα ποσοστά ανεργίας αυξάνονται στο εσωτερικό πολλών κρατών - μελών και αυτό παράλληλα με μία περισσότερο άνιση διανομή του ατομικού εισοδήματος και πτώση του μεριδίου των μισθών στο συνολικό εισόδημα". Η ομολογημένη συνολική αποτυχία της κοινοτικής "περιφερειακής πολιτικής" έχει πιο δραματικές συνέπειες για τη χώρα μας, η οποία σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, όχι μόνο είναι το πιο φτωχό κράτος - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά κάθε μέρα φτωχαίνει όλο και πιο πολύ. Υποτίθεται ότι η "αρωγή" προς την Ελλάδα θα 'πρεπε να ήταν "ενισχυμένη", αφού, όχι μόνο πρέπει να συγκρατήσει την "απόκλιση" από τις άλλες χώρες, αλλά και να αντιστρέψει την υστέρηση, προχωρώντας στη σταδιακή "σύγκλιση". Κι όμως η εξορία της χώρας από την ΟΝΕ τα λέει όλα. Δε χρειάζονταν περισπούδαστες "αναλύσεις". Μια ματιά στον πίνακα της Κομισιόν που παραθέτουμε αρκεί για να αποκαλύψει τα βαθύτερα αίτια της ελληνικής "άποψης", αλλά και την υποκρισία των ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων". Από την κατανομή του "δεύτερου Πακέτου Ντελόρ" (1994 - '99), που υποτίθεται ότι θα προσπαθούσε να "αντιστρέψει" τις αποδεδειγμένες ανισότητες του "πρώτου", γίνεται φανερό ότι Ισπανία, Ιταλία και Γερμανία έχουν να λαμβάνουν πολύ μεγαλύτερα κονδύλια από την Ελλάδα, ενώ περίπου ισόποση ενίσχυση κατανέμεται σε Γαλλία και Βρετανία. Ο ίδιος πίνακας αποδεικνύει, βέβαια, και τις ευθύνες της ελληνικής αστικής τάξης, αφού η Πορτογαλία με την ίδια ενίσχυση (και βαθύτερα "διαρθρωτικά" προβλήματα) και η Ιρλανδία με τα μισά "κατάφεραν" και πλήρωσαν τα "κριτήρια" του Μάαστριχτ, επιτυγχάνοντας την ένταξη στην ΟΝΕ από 1.1.99.

Επιπλέον, όπως εκτιμά η ίδια η Κομισιόν, επιστρέφει επίσημα στις "μεγάλες δυνάμεις" πάνω από το ένα τρίτο των ενισχύσεων. Οπως αναφέρει η έκθεση, "περίπου το 30 - 40% της συνολικής χρηματοδότησης που εισρέει στα φτωχότερα κράτη - μέλη επιστρέφει στα πλουσιότερα με τη μορφή αγοράς τεχνογνωσίας ή κεφαλαιουχικού εξοπλισμού", ενώ "συνολικά εκτιμάται ότι πάνω από ένα τέταρτο του ποσού που μεταβιβάζεται στις 4 χώρες συνοχής μέσω των διαρθρωτικών ενισχύσεων επιστρέφει στα υπόλοιπα κράτη - μέλη με τη μορφή εισαγωγών και, μέχρι το 1999, το ποσοστό αυτό θα φθάσει κατά μέσο όρο περίπου 35%".Υπενθυμίζεται ότι όλα τα προγράμματα "συγχρηματοδοτούνται ("αρχή της προσθετικότητας") κατά 75% από τα Διαρθρωτικά Ταμεία και κατά 25% από τους "εθνικούς" προϋπολογισμούς. Αν προστεθεί και το χαράτσι της οικονομικής εξάρτησης και της στρεβλής "ανάπτυξης", ε, τότε αυτό δεν είναι "ενίσχυση", είναι απομύζηση.

Η Κομισιόν δεν κλείνει τα μάτια, αντίθετα, έχοντας πλήρη συνείδηση του διογκούμενου ταξικού ανταγωνισμού, επισημαίνει καίρια στην έκθεσή της τα εξής: "Η ύπαρξη υψηλών επιπέδων ανεργίας και η αυξανόμενη επίπτωση της φτώχειας υπονομεύουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο (...) υπάρχει ένας σοβαρός κίνδυνος περαιτέρω κατακερματισμού μέσα στις ευρωπαϊκές πόλεις, όπου η αυξανόμενη ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός συνοδεύονται από ένα βάθεμα της κοινωνικής διαίρεσης μεταξύ των εχόντων και των μη - εχόντων. Σε ορισμένα κράτη - μέλη, το αστικό πρόβλημα ήδη θεωρείται ως η βασική πρόκληση για την εθνική συνοχή".

Β. Γκ.