Δεν είναι που τελειώνουν οι εκλογές και δεν πάνε όλα καλά, όπως τα περίμενες, έχεις και τους αναλυτές από πάνω. Με τα μολύβια στο χέρι και τα χαρτιά στο τραπέζι. Με πρόσωπο συνοφρυωμένο και φροντισμένη ενδυματολογική "πρόταση", με γλώσσα σχεδόν ακατανόητη και συντακτικό ύφος του ποδαριού, σου γεμίζουν τις τρύπες του κορμιού σου μικρούς εφιάλτες με τα πολιτικά τους στραβολαιμιάσματα και τις χαρτομαντικές τους προβλέψεις. Και όταν λέω πως όλα δεν πήγανε καλά, εννοώ πως ούτε την εξουσία κατάκτησες με την παντοδύναμη ψήφο του λαού, ούτε την πλησίασες. Τώρα θα μου πείτε, δημοτικές ήτανε οι εκλογές και πως στην περίπτωση αυτή δεν "παίζεται" η εξουσία. Για το "καπέλο" των τοπικών κοινωνιών γίνεται ο καβγάς και οι ψήφοι έχουν άλλο νόημα και το μήνυμα που στέλνουν οι αριθμοί είναι διαφορετικό. Φυσικά, όπως και να ερμηνεύσει κανείς τα αποτελέσματα μιας εκλογής, θα ήτανε σοβαρό λάθος αν δεν έδινε στην οποιαδήποτε ερμηνεία του πολιτικό περιεχόμενο. Ετσι, λοιπόν, και με τις εκλογές της 11ης και της 18ης του Οκτώβρη. Πριν καλά καλά κλείσουν οι κάλπες εμφανίστηκαν τα πρώτα αποτελέσματα του πεζοδρομίου (στην απλή νεοελληνική exit poll). Και αμέσως άρχισαν οι αναλύσεις και τα προγνωστικά. Ο νεοελληνικός τζόγος στην αποθέωσή του. Και όχι μόνο τα προγνωστικά και οι "οπίσθιες" αναλύσεις, αλλά και οι τηλεοπτικές περιοδείες. Οι ίδιοι και τα ίδια. Φτηνό χιούμορ, καγχασμοί χωρίς λόγο, στημένες κοκορομαχίες και "εμένα θα μου πείτε", "εγώ σας τα 'λεγα" και "θα τα πούμε μεθαύριο"...

Και όλ' αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα των εκλογών. Χωρίς θέαμα δεν μπορεί να περάσουν τα πολιτικά μηνύματα στο λαό. Γιατί, μην το ξεχνάτε, πως το είπε και ο συχωρεμένος ο Στράτος ο Διονυσίου: "Ο λαός τραγούδι θέλει, φτάνουν τα προβλήματα". Ολα, λοιπόν ήτανε κανονισμένα, και ποιοι θα έρχονταν και πόσο θα κάθονταν και τι θα έλεγαν. Επρεπε π.χ., οι νεοδημοκράτες να δείχνουν συγκρατημένο ενθουσιασμό, οι του ΠΑΣΟΚ να χειροκροτούν τη νίκη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι συνασπιστές να περιγράφουν με ακατανόητα σχήματα λόγου την άνοδο των δυνάμεων της εργασίας και της προόδου, το ΔΗΚΚΙ να χαιρετίζει τη συντριβή του νεοφιλελευθερισμού. Και όλοι μαζί να "αναθεματίζουν" το ΚΚΕ, που με τις "ανίερες συμμαχίες" του ανέτρεψε τα αποτελέσματα. Να παραδέχονται, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως το μόνο σταθερό κόμμα στις αρχές του και στη φωνή της πολιτικής του συνείδησης, είναι πια ο ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα μας. Τις απεργίες τις κηρύσσει και τις καθοδηγεί το ΚΚΕ. Τα μπλόκα τα επινοεί και τα οργανώνει το ΚΚΕ. Τις καταλήψεις τις κανοναρχεί το ΚΚΕ. Και σ' αυτές, λοιπόν, τις δημοτικές εκλογές, τον πιο σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των αποτελεσμάτων τον έπαιξε το ΚΚΕ. Και μάλιστα με το γνωστό κόλπο των "ανίερων συμμαχιών".

Βέβαια, κανείς δεν τόλμησε να ορίσει το νόημα αυτού του όρου. Κανείς δεν τόλμησε να ορίσει τι ακριβώς σημαίνουν οι "ιερές συμμαχίες" και ποιες ήταν αυτές. Ετσι, οι συζητήσεις και τα συμπεράσματα έμεναν ξεκρέμαστα. Γιατί όλες αυτές οι αναλύσεις του ποδαριού κινούνταν και περιορίζονταν στην επιφάνεια. Φόβος και τρόμος για την ουσία. Φόβος και τρόμος για την αλήθεια της πολιτικής πραγματικότητας, που σημαίνει να ζυμώνεσαι με τις ανησυχίες του κόσμου, να προβλέπεις τα λάθη του, να παρεμβαίνεις μετωπικά και να καθοδηγείς. Για την αλήθεια της πολιτικής πραγματικότητας, που σημαίνει να περιγράφεις στον εργαζόμενο τις αρνητικές προοπτικές του μόχθου του, να του δείχνεις τους ενόχους, να του καταγγέλλεις τους ψεύτες και να του αποκαλύπτεις τις παγίδες που του στήνουν οι άλλοι με ύπουλο και ψευδώνυμο τρόπο. Και για να τα πετύχεις αυτά πρέπει να κινείσαι, να προλαβαίνεις τις τάσεις, να στηρίζεις του άξιους, να βρίσκεις τρόπο, για να τιμωρήσεις τους δημαγωγούς και τους μεταμφιεσμένους. Ετσι είναι οι "ανίερες συμμαχίες"; Το να μένεις παγιδευμένος σε ξεπερασμένους ορισμούς, χωρίς ουσία, είναι σκόπιμο λάθος. Το να ορίζεις τα περιεχόμενα της πολιτικής με τα "μεταφυσικά" κατηγορήματα "δεξιός", "αντιδεξιός" δεν αντιλαμβάνεσαι την πολιτική πραγματικότητα. Απλώς παίζεις με τις λέξεις. Δεν καταλύεις την πολιτική σκέψη των ανθρώπων, δεν τη βοηθάς να ελιχθεί, να εμπλουτιστεί με νέα περιεχόμενα, με οράματα. Η έννοια του "δεξιού" δεν είναι έννοια αρχής, είναι έννοια συμβατικής διάκρισης. Και είναι συμβατικής διάκρισης ιδιαίτερα στις μέρες μας, που οι πολιτικές της εξουσίας τείνουν να προσανατολίζονται όλο και πιο σταθερά στην κατεύθυνση των αντιλαϊκών αντιλήψεων, για το όφελος του κέρδους των μονοπωλίων. Οταν συνεργάζεσαι και συμμαχείς, λοιπόν, με μια τέτοια στρατηγική, την απελευθέρωση της πολιτικής σκέψης του εργαζόμενου από τις συμβατικές αγκυλώσεις και τα ψευτοδιλήμματα, δεν εγκαταλείπεις την "ιερότητα" της πολιτικής ηθικής, αντίθετα την υπερασπίζεσαι.

Αυτό επιχείρησε το ΚΚΕ στις δημοτικές εκλογές. Να δείξει πως όλες οι αναλύσεις - που προσπαθούν να εντοπίσουν τις αιτίες του εκλογικού αποτελέσματος στη μετακίνηση των ψηφοφόρων από τα "αριστερά" στα "δεξιά" και το αντίθετο, ή στην αποστολή μηνύματος "ήττας" προς την κυβέρνηση και "νίκης" προς την αξιωματική αντιπολίτευση - βρίσκονται πολύ μακριά από την πολιτική πραγματικότητα. Θα έλεγα, μάλιστα, για να χρησιμοποιήσω και την έκφραση της μόδας, είναι μια μορφή ανίερης συμμαχίας ενάντια στο μόχθο του εργαζόμενου και στην αδυναμία του Ελληνα ψηφοφόρου να βρει το σωστό τρόπο πολιτικής σκέψης, εγκλωβισμένος για τα καλά στα αδιέξοδα της πολιτικής δημαγωγίας!