ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Επέτειος του ξεσηκωμού στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβρη του 1973. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, ένα ιστορικό γεγονός, ορόσημο της λαϊκής πάλης, σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της νεότερης πολιτικής ιστορίας, είναι ξανά στο προσκήνιο. Σαν σταθμός στην πορεία του κινήματος, που κρατά όρθια τη συνείδηση της αντίστασης και της ανυποταγής. Ενας λαϊκός ξεσηκωμός, τα όρια του οποίου δε χωρούν στα στενά πλαίσια της τωρινής, μα και κάθε αστικής δημοκρατίας, ενός κράτους που μπορεί να αλλάζει το μανδύα της διακυβέρνησης αυτής της άθλιας κοινωνίας, αλλά με τον ίδιο πάντα σκοπό: Την εξουσία πάνω στο λαό, που, επίσης, δε χωρά στα όριά της.

Η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο είχε ποιοτικά διαφορετικό περιεχόμενο, πολύ παραπάνω από τη διεκδίκηση μιας τυπικής μορφής αστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, όσο κι αν και αυτές ήταν τότε στραγγαλισμένες. Στη μνήμη μπορεί να ηχεί ακόμη το σύνθημα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", που και αυτό επίσης σε κάθε εποχή έχει το δικό του συμβολισμό και το δικό του πολιτικό περιεχόμενο, αλλά η εξέγερση δεν ήταν μόνο αυτό ή μόνο γι' αυτό. Το μήνυμα του ξεσηκωμού ήταν καθαρά πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιαμερικανικό, διεκδικητικό από την άποψη της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, δηλαδή μιας άλλης πολιτικής, όσο μπορούσε τότε αυτό να γίνεται ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και, κυρίως, πολιτικά ορατό από την άποψη της ρεαλιστικότητας και της πραγματοποίησης. Αλλωστε, η κοινωνική εξέλιξη έχει τους δικούς της νόμους. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, χρόνο με το χρόνο, το νόημα της εξέγερσης γίνεται αντικείμενο διαπάλης, ιδεολογικής, πολιτικής, από τη μια, ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και όλους τους απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, που είτε διαχειρίζονται την εξουσία, είτε συμβάλλουν στη διατήρησή της, παραπλανώντας τις λαϊκές μάζες με την προβολή των δήθεν αγωνιστικών περγαμηνών τους. Και, από την άλλη, στις λαϊκές δυνάμεις, που μαζί με τους κομμουνιστές κρατούν άσβεστη τη φλόγα της εξέγερσης, με το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, διεκδικητικό περιεχόμενο της επετείου. Είναι σκληρή αυτή η αντιπαράθεση, ενάντια στην αφομοίωση από το σύστημα της ίδιας της ηρωικής πράξης, για να πάψει να αποτελεί υλική δύναμη αμφισβήτησης της σημερινής τάξης πραγμάτων. Για να συμβάλει, όπως θα ήθελαν οι κρατούντες, στη μοιρολατρική υποταγή του λαϊκού κινήματος στα πλαίσια του εφικτού, γιατί είναι ανέφικτα τα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, στα στενά όρια του καπιταλισμού. Το Πολυτεχνείο σημαίνει πολιτική αμφισβήτηση μιας καθεστηκυίας τάξης, σημαίνει δράση ανατρεπτική. Και σ' αυτήν τη διαπάλη δε χωράνε λογικές, που πάνε να πνίξουν τη λαϊκή συνείδηση στα ασφυκτικά όρια του ανώφελου της εξέγερσης, αφού δεν ευοδώθηκαν οι σκοποί του, ή, όταν αυτό είναι εξόφθαλμα απορριπτέο, να περιορίζουν το περιεχόμενό του στον επετειακό συμβολισμό μιας μουσειακής παράδοσης. Αυτό, ο λαός, η νεολαία δεν το ανέχονται. Αυτοί είναι το υποκείμενο της κοινωνικής εξέλιξης, η πάλη, ο μοχλός κίνησης της κοινωνίας και το νόημα του Πολυτεχνείου γίνεται πεδίο τέτοιας πάλης.

* * *

Ομως η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί. Και επειδή τίποτα δεν πάει χαμένο, το πολιτικό μήνυμα του Νοέμβρη στις μέρες μας αποκτά το δικό του περιεχόμενο. Και η πορεία, μορφή που έχει ένα συμβολισμό, τον ελάχιστο που ανταποκρίνεται στην ηρωική πράξη του Νοέμβρη, έχει επίσης κατεύθυνση και περιεχόμενο. Την αμερικάνικη πρεσβεία, τη διεκδίκηση των λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων, στην προοπτική που ο λαός θα πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Εδώ πια δεν οδηγεί μόνο το λαϊκό ένστικτο, το αλάνθαστο αισθητήριο των αδικημένων ενάντια στους κυρίαρχους. Εδώ υπάρχει πλέον συσσωρευμένη πολιτική πείρα από όλη τη νεότερη ιστορία του εργατικού, γενικότερα του λαϊκού κινήματος. Η κατεύθυνση της πορείας στην αμερικάνικη πρεσβεία δεν είναι διόλου μια τυπική διαδικασία. Η πολιτική ωριμότητα των εξεγερμένων συνέδεσε την πάλη για ανατροπή της χούντας με στόχους και συνθήματα αντιιμπεριαλιστικά, αντιαμερικανικά και με μια προοπτική, που δε δικαιώθηκε ακόμη, αλλά που, αντικειμενικά, θα δικαιωθεί. Ο αγώνας συνεχίζεται. Αυτό είναι που αναγκάζει τις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος να αποστρέφονται ακόμη κι αυτήν την επετειακή εκδήλωση στα μέτρα της δικής τους ιστορίας, υπονομεύοντας όλα αυτά τα χρόνια το Πολυτεχνείο με πολλαπλούς τρόπους.

* * *

Η Ελλάδα, γιατί αυτό είναι το συμφέρον της αστικής τάξης, είναι βουτηγμένη ως τα μπούνια στο βούρκο του ιμπεριαλιστικού συστήματος, στους οργανισμούς και τις ενώσεις του, ακολουθώντας την πορεία εξέλιξης του τελευταίου σταδίου της ανθρώπινης προϊστορίας. Η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες ζουν υπό το ζυγό του καπιταλισμού που σαπίζει, συμπαρασύροντας στη σαπίλα του τα όνειρα και τις ελπίδες των καταπιεσμένων για ανθρώπινη ζωή. Η πολιτική διαχείρισης αυτής της κοινωνίας κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Ο εχθρός, ο ίδιος. Το κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη, οι Αμερικανο-Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και τα παρελκόμενά τους, οι βάσεις του θανάτου, το ΝΑΤΟ και ο πόλεμος. Στη Γιουγκοσλαβία, στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο, στον Περσικό Κόλπο, γύρω - γύρω στη γειτονιά μας, να σπέρνει με το δολοφονικό μακέλεμα των λαών τον τρόμο της υποταγής. "Νέα τάξη πραγμάτων", τη λένε και η Ελλάδα μέσα. Οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια, θα πέθαιναν χωρίς εκμετάλλευση της εργατικής τάξης της Ελλάδας, αλλά και άλλων λαών. Γι' αυτό τη θέλουν τη "νέα τάξη". Η ολιγαρχία της Ελλάδας δεν μπορεί να ζήσει έξω από, και, χωρίς την Ευρωπαϊκή Ενωση, την ΟΝΕ και το ΝΑΤΟ. Τις χρειάζονται, είναι οξυγόνο στην ανάσα της, για τα κέρδη της, την εξουσία της. Αυτήν την ίδια εξουσία που διαχειρίστηκε για εφτά χρόνια η στρατιωτικοφασιστική δικτατορία, αυτήν που διαχειρίζονται σήμερα τα κόμματα του κατεστημένου για να διαιωνίζεται το σύστημα και η δικτατορία των πολυεθνικών. Αυτήν, που εφαρμόζει πολιτική για να αντιμετωπίζει το κεφάλαιο τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, στύβοντας την εργατική τάξη μέχρι το όριο του απάνθρωπου, ξεκληρίζοντας τη φτωχή αγροτιά, καταστρέφοντας τα μεσαία στρώματα της πόλης, για να συγκεντρώνονται η παραγωγή και το κεφάλαιο σε όλο και λιγότερα χέρια.

* * *

Τότε, η εξέγερση έβαζε σαν στόχο την ανατροπή της δικτατορίας, την απαγκίστρωση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους, το διώξιμο των στρατιωτικών αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων και του 6ου Στόλου, τη λαϊκή κυριαρχία. Σήμερα, τα ίδια αυτά ζητήματα βρίσκονται στο επίκεντρο της λαϊκής πάλης. Σήμερα, η πλουτοκρατία προχωράει με ρυθμούς ακάθεκτους και πολιτική καταπέλτη για τα λαϊκά δικαιώματα, προκειμένου να μπει η χώρα στην ΟΝΕ.

Τότε, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ήταν στη στρούγκα της Ασφάλειας, στην παράνομη δράση και το δικαίωμα της πάλης ήταν υπόθεση ηρωισμού. Σήμερα, είναι στη μέγκενη μιας ξεπουλημένης πλειοψηφίας των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, εξαγορασμένης εργατικής αριστοκρατίας, κατ' ευφημισμόν συνδικαλιστών, που γίνονται ο "Δούρειος Ιππος" για την άλωση των εργατικών δικαιωμάτων, για το πέρασμα της πολιτικής των καπιταλιστών στην εργατική τάξη.

Τότε, η λαϊκή πάλη εύρισκε μπροστά της το αδίστακτο αιματοβαμμένο καθεστώς της χούντας. Σήμερα, βρίσκει μπροστά της τον καθωσπρεπισμό των αδίστακτων"εκσυγχρονιστών", των διαχειριστών της "δικτατορίας των πολυεθνικών", των θιασωτών της ταξικής συνεργασίας, του κράτους της βάρβαρης αστικής δημοκρατίας των λίγων ιδιοκτητών του πλούτου, ενάντια στους πολλούς παραγωγούς του.

Τότε, ο φόβος της κρατικής βίας ενάντια στην πολιτική δράση φαινόταν κυρίαρχος, αλλά με γυάλινα πόδια. Σήμερα, ο φόβος μιας άγριας κοινωνίας, της βίας του εγκλήματος, γίνεται το άλλοθι για να καλλιεργεί συνειδήσεις συμβιβασμένες με τη ζωή του τρόμου για να εξαναγκάζονται να αναζητούν την ησυχία στην μπότα του κατασταλτικού μηχανισμού.

Μόνο που "έχει ο καιρός γυρίσματα", αλλά για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Και τότε και τώρα, δυο δρόμοι εξέλιξης υπήρχαν για την ελληνική κοινωνία. Τότε, οι εξεγερμένοι ακολούθησαν το δικό τους. Σήμερα, οι ανυπόταχτοι ανοίγουν στο λαό το δρόμο του λαϊκού μετώπου πάλης για να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας από την προϊστορία στην αιωνιότητα. Για να δικαιωθεί οριστικά ο Νοέμβρης. Το δίκιο είναι μαζί μας, γι' αυτό και είμαστε νικητές ακόμα και μέσα από τις ήττες μας, γι' αυτό και θα νικήσουμε μια και καλή.

Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ