Από τα κάλπικα "δεξιά - αντιδεξιά", στα σικέ "κεντρο-αριστερο-δέξια"

Από τα κάλπικα "δεξιά - αντιδεξιά", στα σικέ "κεντρο-αριστερο-δέξια"

Οσο πιο δεξιά μετακινείται το ΠΑΣΟΚ, όσο πιο ευδιάκριτη γίνεται, επομένως, η ταξική του προσήλωση στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ολιγαρχίας (σ.σ.: για να θυμόμαστε τι προσδιορίζουν, ουσιαστικά, οι όροι "Δεξιά" και "Αριστερά", που μερικοί νομίζουν ότι μπορούν να τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν), τόσο δυσκολότερο είναι για το πολιτικό σύστημα - συνολικά - να συντηρείται και να αναπαράγει την κυριαρχία του, στη βάση του εγκλωβισμού πλατιών λαϊκών μαζών, μέσω της χρήσης σχημάτων και συνθημάτων της εποχής του κλασικού δικομματισμού. Με άλλα λόγια, στις μέρες μας, το σύνθημα "Δεξιά ή ΠΑΣΟΚ" κάνει όλο και περισσότερους να γελούν.

Από τη στιγμή που η πλουτοκρατία, από τη στιγμή που οι πολυεθνικές, έχουν ανάγκη από μια σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, που καθιστά τους δικομματικούς εταίρους τόσο ίδιους μεταξύ τους, αυτόματα - και στην Ελλάδα - οι μέθοδοι του παρελθόντος καθίστανται όλο και πιο αναποτελεσματικοί για την "αιχμαλωσία" λαϊκών μαζών στα πολιτικά κόμματα της καθεστηκυίας τάξης. Κάθε, δε, φορά που η άρχουσα τάξη δεν κατάφερνε να προσαρμόσει τα κάλπικα συνθήματά της και να αναπαλαιώσει την "πολιτική βιτρίνα" της στις νέες συνθήκες, που απαιτούνταν για να ευοδωθούν τα συμφέροντά της, κάθε φορά, δηλαδή, που δεν προλάβαινε να "θολώσει τα νερά", ώστε να συνεχίσουν να κρύβονται οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές που διαπερνούν μια ταξική κοινωνία, τότε ακριβώς οι κίνδυνοι που την απειλούσαν μεγιστοποιήθηκαν.

***

Αυτή την περίοδο στη χώρα μας, ακόμα και οι πλέον ικανοί προπαγανδιστές της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου δεν αποφεύγουν να προσδιορίζουν ανοιχτά αυτή τη διαχωριστική γραμμή, που φωτίζεται από την απάντηση στο εξής ερώτημα: "Ναι ή όχι στην ΟΝΕ;".

Αντίθετα - και, ιδίως, μετά τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές - από τους εκπροσώπους του ΣΕΒ, μέχρι επιφανείς αστούς πολιτικούς και από τους ποικίλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, μέχρι τα πιο σοβαρά έντυπα της ολιγαρχίας, έχει ξεκινήσει ένα καθημερινό ..."κατηχητικό", με μόνιμη επωδό τη ρήση "την ΟΝΕ και τα μάτια σας"!

Οι λόγοι της αγχώδους προσπάθειας των θιασωτών της ΟΝΕ να πείσουν εαυτούς και αλλήλους για την κρισιμότητα της περιόδου, από την οποία διέρχεται ο "μονόδρομός τους", είναι πολλοί και οδηγούνται αναπόφευκτα σε σπασμωδικές κινήσεις, που "φωτίζουν" ό,τι ακριβώς θα ήθελαν να μείνει στο "μισοσκόταδο": Ηδη, υπάρχει το ανησυχητικό γι' αυτούς αποτέλεσμα των εκλογών, επίσης ορατά είναι τα σύννεφα των νέων κοινωνικών εκρήξεων, ταυτόχρονα τα περιθώρια που έχουν για να φέρουν εις πέρας τη "δουλιά" στενεύουν, τέλος, γνωρίζουν ότι είναι αναπόφευκτο η δική τους ανάγκη να δράσουν επιταχυνόμενα θα προκαλέσει επιταχυνόμενες λαϊκές αντιδράσεις.

***

Το πρόβλημα που πρέπει να υπερβούν είναι το εξής: Μπορεί η προπαγάνδιση της ΟΝΕ, που γίνεται με διάφορους τρόπους (σ.σ.: μέχρι και το παραμύθι περί "ανθρώπινου" και "κοινωνικού" δρόμου προς την ΟΝΕ έχουν εφεύρει!) να λειτουργεί, ίσως, παραπλανητικά για ένα κομμάτι κόσμου, όμως την ίδια στιγμή, όλο και περισσότεροι "μη έχοντες και κατέχοντες" αναγνωρίζουν στην πολιτική του "μονόδρομου", όχι μόνο τα αίτια των προβλημάτων τους, αλλά και τους υπαίτιους. Μεταξύ αυτών, δεν εξαιρούνται τα κόμματα - υπηρέτες της ΟΝΕ.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς ...Ηρακλής Πουαρώ, για να αντιληφθεί πως, όσο περισσότερο αναδεικνύεται η πραγματική διαχωριστική γραμμή και ο βαθύτατα ταξικός της χαρακτήρας στην ελληνική κοινωνία και, παράλληλα, όσο περισσότερο το παλιό πολιτικό σύστημα αδυνατεί να απορροφήσει τους κοινωνικούς κραδασμούς και να αποσπάσει την προσοχή του λαού από ...ό,τι τού "ανοίγει τα μάτια", τόσο πολλαπλασιάζονται οι λόγοι που συνηγορούν στην αναπαλαίωση του κλασικού δικομματισμού.

***

Αφού, λοιπόν, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν μπορούν να ξαναπαίξουν το "σικέ" παιχνίδι των πλαστών εκείνων διαχωριστικών γραμμών του στιλ "δεξιά - αντιδεξιά". Αφού η (δι)κομματική τους ανυποληψία ενισχύεται τόσο, όσο βαθύτερα βουλιάζουν στη μεταξύ τους ...αντιπαράθεση για το ποιος είναι "πιο βέρος ΟΝΕδίτης". Αφού ο δικομματισμός δεν μπορεί να παίξει το ρόλο που του έχει εναποθέσει η ολιγαρχία, μέσα από διακηρύξεις περί "διαπάλης του φωτός και του σκότους", τα λαϊκά στρώματα πρέπει να πέσουν σε άλλη παγίδα: Από την κάλπικη διαχωριστική γραμμή "ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ", να εγκλωβιστούν στην ψευτοδιλημματική παγίδα των "κεντροαριστερών ή κεντροδεξιών" κυβερνήσεων, και, μάλιστα, των "κυβερνήσεων συνεργασίας"... Τα περί "συνεργασίας", δε, δηλώνουν ότι τα προβλήματα της άρχουσας τάξης είναι τέτοια, που, δεν αποκλείεται να ανακληθούν από την εφεδρεία ακόμα και τα κόμματα - δεκανίκια του πολιτικού της συστήματος. Εδώ απαιτείται η εξής διευκρίνιση: Οπως πριν, έτσι και τώρα, μέσω των κίβδηλων διαχωρισμών στο πολιτικό επίπεδο, επιχειρείται να μείνουν στο απυρόβλητο, πίσω από το παραβάν, οι πραγματικοί ταξικοί διαχωρισμοί σε κοινωνικό επίπεδο.

***

Αυτή την "υποχρέωση" καλούνται να εκπληρώσουν τα κόμματα της ολιγαρχίας, προβάλλοντας τα "κεντρο-αριστερο-δέξια" σενάρια και τα ...συνεργατικά σχήματα. Στόχος είναι να πάψει ο λαός να πολιτικοποιείται, με βάση το ποιος είναι υπέρ και ποιος είναι κατά της ΟΝΕ. Στόχος είναι να βάλουν το λαό να διαλέξει μεταξύ "διαφορετικών" υπαλλήλων της ΟΝΕ: Τους "κεντροαριστερούς" ή τους "κεντροδεξιούς". Εκεί στοχεύει και όλη η φιλολογία του τελευταίου διαστήματος γύρω από το ποιες "κυβερνητικές συνεργασίες" θα μας πάνε με λιγότερο ή περισσότερο "ανθρώπινο" (!) πρόσωπο στην ΟΝΕ.

Το αδιαπραγμάτευτο, γι' αυτούς, σε κάθε περίπτωση, είναι ένα: Οτι, πατώντας επί πτωμάτων, θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα στην ΟΝΕ. Τώρα, αν για να εμφανίσουν τις κοινωνικές εκατόμβες που προκαλεί ο "μονόδρομός" τους σαν "αναγκαία θυσία", αν για να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα και να τα σπρώξουν στην "εθελούσια" εξόντωσή τους, πρέπει να αναπροσαρμόσουν και το πολιτικό τους σύστημα, δεν έχουν πρόβλημα να το πράξουν.

Μόνο, που, ό,τι και να πράξουν, οι εργαζόμενοι έχουν, ήδη, αρκετή εμπειρία από τα τερτίπια του κλασικού δικομματισμού, για να αντιληφθούν τι "παίζεται" πίσω από την πλάτη τους. Και σε κάθε περίπτωση, κόντρα σ' αυτήν τη συγχορδία των κυβερνώντων και συγκυβερνώντων, που βρίσκονται στο πηδάλιο της γαλέρας που κατευθύνει τη χώρα στη ρότα του "μονόδρομου", υπάρχει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ, που ούτε στα σχέδιά τους χωράει, ούτε πρόκειται να πάψει να "υποκινεί", να συσπειρώνει και να καθοδηγεί τις λαϊκές μάζες στη ρότα της ανατροπής της πολιτικής της ΟΝΕ και της ανατροπής, τόσο του σημερινού, όσο του κυοφορούμενο πολιτικού συστήματος της πλουτοκρατίας.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ