Ο ποινικολόγος και δικηγόρος της οικογένειας, Φραγκίσκος Ραγκούσης, άκουσε τη συζήτηση σιωπηλός και συννεφιασμένος. Στο τέλος, μονάχα, είπε τα παρακάτω λόγια, που τα παραθέτουμε: "Η εκταφή έγινε νύχτα και στην ουσία έγινε μονάχα για να πολεμήσουν το πόρισμα Νόνα και Κοτσάφτη. Μετά από δέκα μέρες θέλανε να εμποδίσουν τα αυταπόδεικτα. Βάλανε, λοιπόν, έξι ανθρώπους να κάνουν την ιατροδικαστική έρευνα, εκ των οποίων οι δύο ήταν ήδη διαβλητοί. Υποβάλλαμε κάποιες ενστάσεις για τις οποίες έπρεπε να αποφασίσει το συμβούλιο και να που αποφάσισαν αυτοί οι δύο! Οι αναρμόδιοι! Φέρανε και μια διμοιρία ΜΑΤ, και παρουσία εισαγγελέα, δηλώσανε ότι θα χτυπήσουν όποιον προσπαθούσε να αντισταθεί στην εκταφή. Ποιος, όμως, να το κάνει και γιατί; Οι ίδιοι οι γονείς τούς έδωσαν και αυτή την ευκαιρία. Αλλά σημειώστε ότι εγώ, που έχω παραστεί σε πολλές ιατροδικαστικές έρευνες, πότε δεν έχω δει πατέρα και αδελφό να αντέξουν ένα τέτοιο θέαμα, όπως με καρτερία και αξιοπρέπεια άντεξαν, ο Τρύφωνας και ο Ιορδάνης Ρωμιόπουλος. Προς το τέλος της διαδικασίας, ένιωσα την παλάμη του Τρύφωνα να σφίγγει το μπράτσο μου σαν να με έσφιγγε τανάλια. "Τελειώσανε; Φραγκίσκο - μου λέει με φωνή που έτρεμε - θα σταματήσουν να βασανίζουν τον Σπύρο μου;". Ανατρίχιασα... Γυρίζω και κοιτάζω τον Ιορδάνη. Ηταν πελιδνός, κίτρινος σαν κερί της Μεγάλης Παρασκευής. Με Εσταυρωμένο έμοιαζε. Είμαι σίγουρος ότι εκείνη η νύχτα στιγμάτισε και τους δυο για όλη τους τη ζωή. Ας μου επιτραπεί να πω ότι και για μένα ήταν μια στιγμή καθοριστική. Και τώρα, έρχομαι στα λόγια του στρατιωτικού δικαστή και προέδρου του Στρατοδικείου Ξάνθης, του Κ. Καραϊσαρίδη, που όταν του είπα ότι σκόπευα να ρωτήσω το νέο ανακριτή για το πότε θα γίνουν οι νέες ανακριτικές πράξεις, απάντησε έτσι: Και βέβαια, κύριε Ραγκούση, να το κάνετε. Δεν είναι μόνο δικαίωμά σας, αλλά και υποχρέωσή σας,είναι. Με αυτές τις απλές λέξεις, μου έδωσε το στίγμα ότι οι ευαισθησίες αυτές, ευτυχώς για το σύνολο, υπάρχουν ακόμη σε ορισμένους και, ασφαλώς, θα υπάρξουν πολλοί που θα βοηθήσουν να αποκατασταθεί και να λάμψει η αλήθεια. Οι γονείς του Σπύρου δεν αγωνίζονται για τον Σπύρο. Ο Σπύρος χάθηκε για πάντα, αγωνίζονται για τα όλα τα παιδιά του κόσμου, που δεν έχουν μέσα, δεν έχουν πλούτη, δεν έχουν πλάτες. Γι' αυτά τα παιδιά με τη μεγάλη καρδιά και το χαμόγελο στα χείλη που θα πάνε να φυλάξουν τα σύνορα της πατρίδας μας. Γι' αυτά τα παιδιά, τα παιδιά του λαού, αγωνίζονται. Οχι, δεν μπορούμε να φανταστούμε επίορκους και μάλιστα επίορκους στα σύνορά μας".