Οι γονείς του παιδιού είναι σίγουροι, ο Σπύρος "κάτι" είδε, για την ακρίβεια λέει ο πατέρας του, είδε "κοντραμπάντο" και η μαφία του στρατού τον καθάρισε. Μα υπάρχει μαφία στο στρατό; Φυσικά υπάρχει απαντούν. "Εκείνη τη μέρα, την Τρίτη στις δυο και μισή το μεσημέρι - αφηγείται η μητέρα του - μίλησαν στο τηλέφωνο. Δε γνώριζε από πού την έπαιρνε, από θάλαμο ή από τη μονάδα. "Μάνα μου, είπε, είμαι καλά, αλλά έχω δει πολλά, όταν πάρω άδεια θα 'ρθώ να σας τα πω. Τα γράφω στο ημερολόγιό μου. Εδώ γίνεται χαμός. Δεν μπορώ να τα πω από το τηλέφωνο. Το βράδυ θα πάω περιπολία και αύριο έχουμε άσκηση. Μην ανησυχείς... Δεν έλαβα χρήματα. Τα έστειλες τα χρήματα; Εντάξει; Θα σου ξανατηλεφωνήσω σύντομα". Η μάνα δεν έλαβε ποτέ το υπεσχημένο τηλεφώνημα και ο γιος δεν πρόλαβε να πάρει και να ξοδέψει τα χρήματα. Βρέθηκε νεκρός την Πέμπτη στις 19 Ιούνη. Η ιστορία είναι γνωστή, είχε συγκλονίσει την "κοινή γνώμη", είχε ταράξει την κοινή λογική. Ο Σπύρος πέθανε από οξύ εγκεφαλικό οίδημα αποφαίνεται η ιατροδικαστής. Η σορός του Σπύρου μεταφέρεται στη Νέα Λάμψακο με τιμητικό άγημα. Το φέρετρο ανοίγει ο πατέρας για να αποχαιρετήσει το σπλάχνο του. Ο Σπύρος είναι χτυπημένος, αυτό φαίνεται αμέσως. Το ότι λείπουν από το "σπλάχνο" του τα σπλάχνα θα φανεί αργότερα, όταν οι ιατροδικαστές Ε. Νόνας και Φ. Κουτσάφτης θα τελειώσουν τη δεύτερη ιατροδικαστική εξέταση και θα πουν απερίφραστα: "Διαπιστώθηκαν ευρήματα τα οποία συνηγορούν υπέρ του βίαιου θανάτου, συνιστάμενα σε ασφυξία που προήλθε από κακώσεις λόγω συμπίεσης του τραχήλου".Αλλά και ο επίτιμος προϊστάμενος της ιατροδικαστικής υπηρεσίας Π. Γιαμαρέλλος, μιλά για δολοφονία ιδιαζόντως απεχθή.Τι σχέση, λοιπόν, έχει ο θάνατος που προέρχεται από παθολογικά αίτια με το θάνατο επέρχεται από ειδεχθές και απεχθές έγκλημα;

Η Μαριάνθη Ρωμιοπούλου αναρωτιέται: Γιατί του αφαίρεσαν τα σπλάχνα, γιατί του αφαίρεσαν τα νύχια, γιατί μας έδειξαν μια καθαρή φόρμα, ενώ, το παιδί είχε αιμορραγήσει πριν ξεψυχήσει; Τι έγινε με το κράνος; Τί απέγινε το ημερολόγιό του; Ποιος κρύβει την αλήθεια;". Είναι τόσο σίγουρη όταν λέει: "Ο γιος μου δολοφονήθηκε εκείνο το βράδυ, το βράδυ της Τρίτης, λίγες ώρες μετά το τηλεφώνημά μας, κατά τη διάρκεια της περιπολίας, κοντά στο ποτάμι. Η άσκηση έγινε για να συγκαλυφτεί το έγκλημα".Μα, αφού τον είδαν επιμένουμε, τον είδαν το άλλο πρωί και μάλιστα διαβάσαμε ότι είχε χάσει το δρόμο του. "Ο Σπύρος, μόλις είχε φθάσει στη μονάδα, ήταν σχεδόν άγνωστος στους περισσότερους. Κάποιος, που είχε το μπόι του "έχασε" το δρόμο του και εκείνοι που ρωτήθηκαν αν είδαν τον Ρωμιόπουλο "πείστηκαν" ότι αυτός που πηγαινοερχόταν ήταν ο Σπύρος".Ο Σπύρος, που δεν ήταν βουτυρόπαιδο, που αγαπούσε το στρατό, που πέρασε την προπαίδευσή του στην Τρίπολη με το χαμόγελο, ο Σπύρος, που αγαπούσε τη ζωή και τα παιδιά, που έβγαλε με άριστα το Λύκειο χωρίς φροντιστήρια και έδινε δωρεάν τις γνώσεις του στα ξένα παιδιά. Ο Σπύρος, που σκόπευε, μόλις απολυθεί, ν' ανοίξει μαγαζί με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ο Σπύρος που, αλίμονο, δεν υπολόγισε τους αισχρούς ανθρώπινους υπολογισμούς... Ο Τρύφωνας Ρωμιόπουλος λέει: Τα φοβέρισαν τα παιδιά, τους είπαν: Αν δεν πεις ότι τον είδες θα πάθεις τα ίδια με τον Ρωμιόπουλο. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα. Μας τηλεφώνησε μια κοπέλα από το χωριό του Μπακατινάκη, όπως θα θυμάστε ο Μπακατινάκης είναι ο τελευταίος που είδε ζωντανό το παιδί μας, που πήρε άδεια την ημέρα που βρέθηκε ο Σπύρος γιατί είχε χτυπήσει το χέρι του, που έπεφτε συνεχώς σε αντιφάσεις, τηλεφώνησε λοιπόν μια κοπέλα και είπε πως τα είχε δει όλα, αλλά φοβόταν να μιλήσει. Θα σε προστατεύσει ο δικηγόρος μας, της είπαμε, μη φοβάσαι. Και εκείνη απάντησε έτσι: "Αμα πέσει η νύχτα εδώ πάνω είμαστε ο θεός, ο διάολος και εμείς. Τι να μου κάνει ο δικηγόρος σας; Πώς θα με προστατεύσει; Θα σας πω κάτι χαρακτηριστικό για να καταλάβετε ότι δε λέω ψέματα. Εχετε ένα κοριτσάκι; Είχε τη φωτογραφία του ο γιος σας μέσα στο πορτοφόλι του. Ηταν έτσι κι έτσι, φορούσε αυτά κι αυτά, σ' αυτή τη στάση.... Τα είδα όλα".

Υποτίθεται ότι το παιδί βρέθηκε νεκρό το πρωί της Πέμπτης. Πώς, λοιπόν, ο Μπακατινάκης είπε ότι "την Τετάρτη, όλοι ξέραμε ότι ο Ρωμιόπουλος ήταν νεκρός. Και εγώ εκείνη την ώρα κοιμόμουνα".Δηλαδή, την ώρα της άσκησης ο Μπακατινάκης, που υποτίθεται ότι συνόδευε τον Σπύρο κοιμόταν. Αντε να βγάλεις άκρη. Αφού, λοιπόν, όλοι το ξέρανε, γιατί δε μας το είπανε και σε εμάς;". Ο Τρύφωνας Ρωμιόπουλος προσπαθεί να συγκρατηθεί και με κόπο το καταφέρνει. Είναι φανερό. Τον Σπύρο τον φάγανε την Τρίτη το βράδυ και τον "ανακαλύψανε" την Πέμπτη. Εγινε σκηνοθεσία.

Η οργή φουσκώνει το στήθος της χαροκαμένης μάνας. Δε θα ξεχάσω ποτέ, λέει, τα λόγια του υπουργού Δικαιοσύνης. Ποτέ. Μου είπε εν ψυχρώ: "Ελα, ό,τι έγινε, έγινε. Ξέχνα το".Οσο παράξενο κι αν φαίνεται, αυτός ο κύριος υπουργός που βγήκε στην τηλεόραση και δήλωσε ότι πρόκειται για έγκλημα μετά τα μάζεψε, τα άλλαξε, τα ξέχασε και μου πρότεινε, και σε μένα, τη μάνα να τα ξεχάσω... Να ξεχάσω το παιδί μου. Αν είναι δυνατόν. "Ο,τι έγινε, έγινε". Αμ, ο άλλος; Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, που υποσχέθηκε να χυθεί άπλετο φως, μόλις η Δικαιοσύνη ολοκληρώσει το έργο της. Αυτός, που μου υποσχέθηκε να μπει το μαχαίρι μέχρι το μεδούλι... Είδατε εσείς μεδούλι, είδατε κόκαλο; Μόνο πέτσα φάνηκε, και μάλιστα μια πολύ σκληρή πέτσα...

Ο Ιορδάνης, ο τρίτος στη σειρά γιος, μεγαλύτερος τρία χρόνια από τον Σπύρο, τον κυνηγάνε οι τύψεις, οι ενοχές και οι εφιάλτες. "Είμαι μεγαλύτερος, είχα συνηθίσει να τον προστατεύω, ήταν για μένα πάντα ο μικρός. Ηταν ο φίλος μου και ο αδελφός μου. Και εκείνη τη στιγμή, εκείνη την τρομερή στιγμή που έπρεπε να ήμουν δίπλα του να τον βοηθήσω, εγώ ήμουνα μακριά του. Η ζωή μου έχει αλλάξει, βλέπω συνέχεια έναν εφιάλτη. Είναι νύχτα και ο Σπύρος τρέχει στο δάσος. Φωνάζει: Ιορδάνη, Ιορδάνη βοήθησέ με. Και ξυπνώ κάθιδρος. Ενα παιδί ήταν ο αδελφός, ένα παιδί χαρούμενο, αισιόδοξο και καλοσυνάτο, ένα παιδί που θα πήγαινε μπροστά. Αλλά δεν πρόλαβε. Δολοφονήθηκε νωρίς. Πέρασε τόσος καιρός και η αλήθεια ακόμα δεν αποκαλύφθηκε. Θέλω να τιμωρηθούν οι ένοχοι για να μου φύγει ένα βάρος. Τώρα που θα γίνει συμπληρωματική ανάκριση ελπίζω κάτι να γίνει".