Τα πολιτικά κόμματα στη χώρα μας έχουν αποδεχτεί, διακηρύσσουν στα λόγια και στην πράξη, με ακίνδυνες και ανούσιες μικροπαραλλαγές, την προσήλωσή τους στις αρχές και κατευθύνσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των αναπροσαρμογών της, στην πολιτική προσαρμογής στη νέα τάξη πραγμάτων. Υπηρετώντας τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας, υπονομεύουν τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και την εθνική της ανεξαρτησία. Επειδή έχουν στενέψει τα περιθώρια ελιγμών, οι διαφωνίες μεταξύ τους περιορίζονται στο "κοινωνικό πρόσωπο της ΟΝΕ" ή στον "πειστικό κοινωνικό διάλογο", όπως προτείνει ο ΣΥΝ, ή στη σχέση αμοιβής και εργασίας, δηλαδή σε τρόπους παραπλάνησης και συνενοχής των εργαζομένων σε μια καλύτερη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων. 'Η δημαγωγούν με αναφορές "σε περασμένες καλύτερες μέρες" (π.χ., 8ετία ΠΑΣΟΚ από το ΔΗΚΚΙ), για να αποπροσανατολίσουν και να κρύψουν τις τραγικές και απάνθρωπες συνέπειες στην εργατική τάξη και στα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Πιο ειδικά:

Το ΠΑΣΟΚ,υποστηρίζει ότι ΟΝΕ ίσον "γη της επαγγελίας", που θα τη φτάσουμε μέσα από δύσκολη πορεία για το λαό, αφού θα υπάρχουν ενδιάμεσες απώλειες. Οτι ο δρόμος εκτός από την ΟΝΕ θα είναι καταστροφικός, θα είναι δρόμος παρακμής και εθνικής ήττας. Γι' αυτό θεωρεί την υπεράσπιση των σημερινών εργασιακών δικαιωμάτων αναχρονισμό και την πάλη για τη διεύρυνσή τους εμπόδιο στην πρόοδο, μιας και εμποδίζουν την ελληνική οικονομία να γίνει "ανταγωνιστική" μέσα στην "παγκοσμιοποιημένη οικονομία".

Η ΝΔ,κατηγορεί την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι "υποβάθμισε" τη χώρα έναντι των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών, αφού δεν πέτυχε την ένταξη στην 1η φάση της ΟΝΕ. Οτι είναι άτολμη και αναποτελεσματική στις ιδιωτικοποιήσεις. Οτι καθυστερεί στην αναδιοργάνωση των εργασιακών σχέσεων και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Δεν αμφισβητεί την κατεύθυνση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αλλά αμφισβητεί τους ρυθμούς και ζητά την έντασή τους.

Ο ΣΥΝ,προβάλλει ότι μπορεί να υπάρξει πορεία προς την ΟΝΕ και ταυτόχρονα υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Κατηγορεί την κυβέρνηση ότι "δεν πρόβαλε διαπραγματευτικές αξιώσεις, ούτε διαμόρφωσε κατάλληλες συμμαχίες για την τελική επιλογή των χωρών της ζώνης του ΕΥΡΩ". Την επικρίνει επειδή "έχει συκοφαντήσει κατά το χειρότερο τρόπο την ευρωπαϊκή προοπτική... και με την πολιτική της υπονομεύει τις προϋποθέσεις αυτού του στόχου". Υποστηρίζει ότι "η αποκοπή της Ελλάδας από τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης θα σημάνει επικίνδυνη περιθωριοποίηση, τόσο στην οικονομία όσο και στην εξωτερική πολιτική της χώρας".

Το ΔΗΚΚΙ, βασίζει την κριτική του στη θέση ότι χρειάζεται μια ΟΝΕ με "κοινωνικό πρόσωπο". Επιδιώκει να προσεγγίσει λαϊκές δυνάμεις, κυρίως τμήματα των μεσαίων στρωμάτων που πλήττονται. Μέσα στα πλαίσια της ΕΕ προσπαθεί να προβάλει έναν άλλο δρόμο, παραβλέποντας πως αυτή θεμελιώνεται στις 4 ελευθερίες κινήσεων (κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικού δυναμικού), που ενισχύουν τον μονοπωλιακό ανταγωνισμό και την ένταση της εκμετάλλευσης.

Τα κόμματα ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ δεν αρνούνται τους όρους σύγκλισης και τα κριτήρια (επιτόκια, πληθωρισμός, ελλείμματα, δημόσιο χρέος), αλλά κάνουν κριτική γιατί δε συνοδεύονται και από μέτρα σύγκλισης του επιπέδου ανάπτυξης. Ομως, αν ο πυρήνας της ΕΕ αποδεχόταν κριτήρια πραγματικής σύγκλισης, τότε δε θα εξασφάλιζε τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Από τη στιγμή που ισχύουν οι 4 ελευθερίες, πραγματική σύγκλιση δεν μπορεί να υπάρξει. Η ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη - μέλη θα αυξάνεται και το χάσμα θα διευρύνεται.

Σε ό,τι αφορά στο όνειρο να γίνει η Ελλάδα χώρα πρώτης ταχύτητας (με αργούς ή γρήγορους ρυθμούς), ισότιμη, π.χ., με Γερμανία - Γαλλία, είναι απατηλό. Δεν πρόκειται να συγκλίνει πραγματικά, ακόμα και αν συγκλίνουν οι ονομαστικοί δείκτες. Αλλωστε η συμμετοχή περισσοτέρων χωρών στην ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ δε θίγει την κυριαρχία του ηγετικού πυρήνα, αντίθετα αποτελεί πρωταρχικό στόχο του.

Η εκτίμηση που γίνεται στους κόλπους της ΕΕ είναι ότι προχωρεί η οικονομική ενοποίηση, αλλά με διαφορετικές ταχύτητες, ενώ εκτιμάται ότι καθυστερεί ή ότι είναι πολύ πίσω η πολιτική ενοποίηση και ότι ταυτόχρονα δεν υπάρχει κοινή εξωτερική πολιτική στην πράξη, πράγμα που φαίνεται σε κρίσιμες στιγμές, όπως στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο κλπ.

Γεγονός είναι ότι οι βασικοί στόχοι και επιδιώξεις της ΕΕ προχωρούν, γιατί εκφράζουν αντικειμενικές ανάγκες των κρατών - μελών και των μεταξύ τους συσχετισμών, αλλά και για ένα πρόσθετο λόγο, του ισχύοντος συσχετισμού δυνάμεων διεθνώς. Η διαδικασία ενοποίησης συνοδεύεται αναπόφευκτα από την ανισόμετρη ανάπτυξη και τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, από τη σχέση τής ΕΕ με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ο ανταγωνισμός τους στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος μεταξύ των άλλων εκφράζεται:

Με την επιδίωξη των ΗΠΑ να ισχυροποιήσουν τη NAFTA και να πιέσουν για πλήρη απελευθέρωση των διεθνών συναλλαγών.

Με την προώθηση από την Ιαπωνία της σταδιακής συγκρότησης ενός εμπορικού πόλου στη ΝΑ Ασία.

Με την ενίσχυση από την ΕΕ της νομισματικής ενοποίησης με την εισαγωγή και λειτουργία του ΕΥΡΩ, με ταυτόχρονα βήματα διεύρυνσης στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (διεύρυνση και εμβάθυνση).

Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους είναι αδυσώπητος. Κάθε νέα τοποθέτηση κεφαλαίων, οι νέες επενδύσεις γενικά, γίνονται με κύριο κριτήριο την αντοχή στην ανταγωνιστική πάλη. Αν η "Τζένεραλ Μότορς" απολύει 11.000 εργαζόμενους και σκοπεύει να απολύσει το 1/3 του εργατικού δυναμικού της μέχρι το 2000, είναι γιατί επιδιώκει να υπερισχύσει στον ανταγωνισμό της με την ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία. Γι' αυτό προωθεί μεγάλες αλλαγές στην οργάνωση τής παραγωγής της. Παρόμοιες καταστάσεις υπήρχαν στη "Ρενό" και στη "Φολκσβάγκεν" στην Ευρώπη και θα ακολουθήσουν και άλλες.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ένας στους δώδεκα στις ΗΠΑ και το 10% του εργατικού δυναμικού στη Γερμανία απασχολείται στην αυτοκινητοβιομηχανία, γίνεται φανερό ότι θύματα του ανταγωνισμού και των κερδών του κεφαλαίου είναι οι εργαζόμενοι.

Ακριβώς γι' αυτό, ο στόχος για ανταγωνιστική Ευρώπη δεν αφορά τους λαούς και τα συμφέροντά τους, ενώ δεν είναι και σίγουρο ότι θα πετύχει. Βλέπουμε σήμερα πώς κατέρρευσε το ψέμα και οι αυταπάτες που είχαν δημιουργηθεί γύρω από το οικονομικό θαύμα "των παλιών και νέων τίγρεων". Η Ιαπωνία δε σώθηκε από την κρίση και την ύφεση αν και χώρα ανταγωνιστική και παγκόσμιος εξαγωγέας. Βέβαια την κρίση πληρώνουν οι λαοί των χωρών αυτών με τη θεαματική άνοδο της ανεργίας. Σε ό,τι αφορά στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα μετά την κρίση στη Ρωσία, αρχίζουν να εμφανίζονται οι επιπτώσεις, που θα πληρώσουν τελικά οι εργαζόμενοι. Οι πωλήσεις των ευρωπαϊκών και των αμερικανικών προϊόντων μειώθηκαν και υπάρχει προβληματισμός και κινήσεις για προληπτικά μέτρα σε μια ενδεχόμενη εμφανή επίδραση.

Ωστόσο, όσα μέτρα και να πάρουν η ΕΕ και οι διεθνείς οργανισμοί, δεν πρόκειται να εξαλείψουν τις κρίσεις του συστήματος, ούτε τις αναπόφευκτες συνέπειες.

Ο "ανταγωνισμός" λοιπόν αφορά το διεθνές κεφάλαιο, έχει έννοια και περιεχόμενο καθαρά ταξικό.