Ο αρχιεπίσκοπος έσπευσε να αντιδράσει. Μιλώντας σε εκπομπή του ΜΕGΑ θεώρησε άδικη και βιαστική την κριτική του ΚΚΕ. Είπε ακόμη, ότι δεν κρίνουμε το σύνολο των όσων λέει ή γράφει, αλλά ότι τον διαστρεβλώνουμε, απομονώνοντας λεξίδια από τα συνολικά κείμενά του, γεγονός που κάνει το άσπρο - μαύρο...

Η αντίδραση του Χριστόδουλου ένα πράγμα επιβεβαιώνει: Την ορθότητα της κριτικής του ΚΚΕ στις απόψεις, στους στόχους και στην τακτική του αρχιεπισκόπου. Μιλούν τα γεγονότα από μόνα τους γι' αυτή τη διαπίστωση. Τόσο η συνέντευξή του στο MEGA, όσο και μια σειρά τελευταίες παρεμβάσεις του, αυτό αποδείχνουν: Οτι οι τοποθετήσεις του συνιστούν ένα επικίνδυνο φαινόμενο, που γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο από το γεγονός ότι ο αρχιεπίσκοπος ελίσσεται, παίρνοντας πίσω, στα λόγια και προσωρινά, όσα κρίνει ότι δημιουργούν αντιδράσεις. Γιατί η τακτική του "είπα - ξείπα", η τακτική του "ναι μεν, αλλά", όταν δεν προέρχεται από κάποιον τυχάρπαστο, αλλά προέρχεται από τον προκαθήμενο της εκκλησίας, υποκρύπτει σκοπιμότητα. Αποτελεί μέσον για την επίτευξη μη ομολογημένων στόχων. Και οι στόχοι που δεν ομολογούνται, ή που αφήνονται να αιωρούνται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, πρέπει να προκαλούν ανησυχία.

1.Ο αρχιεπίσκοπος ρίχνει στο βωμό της δημοφιλίας και της λαϊκής χειραγώγησης όλα - ή σχεδόν όλα - τα προβλήματα που ταλανίζουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Ο Χριστόδουλος γνωρίζει ότι δεν έχει να χάσει τίποτα μιλώντας κάθε τόσο για την ανεργία, τα φακελάκια, τα ναρκωτικά, και άλλα παρόμοια. Αντίθετα, έχει μόνο να κερδίσει, τόσο ο ίδιος και η Εκκλησία, όσο και η προσπάθειά του να παίξει ρόλο υποδοχέα και εκτονωτήρα της λαϊκής δυσαρέσκειας και αγανάκτησης.

Και συμβαίνουν αυτά, πρώτο, γιατί ο αρχιεπίσκοπος ουδέποτε θίγει τις πραγματικές και βαθιές αιτίες που δημιουργούν τα προβλήματα. Το να διαπιστώνει κανείς την ύπαρξη προβλημάτων που "βγάζουν μάτι", είναι απλώς ανώδυνο. Και το κάνουν όλοι. Το ζόρικο είναι να λες το "τις πταίει" για την ύπαρξή τους. Δεύτερο, γιατί ως λύση τους προτείνει (όποτε προτείνει) νεφελώδεις ή... θεόπεμπτες διεξόδους, που κρατούν το λαό στο σκοτάδι. Τρίτο, γιατί, θίγοντας επιδερμικά κάποια ζητήματα, κρύβει το κύριο: Την επιδίωξη της επίσημης Εκκλησίας να συμβάλει στην υλοποίηση βασικών πολιτικών επιλογών της άρχουσας τάξης. Για παράδειγμα, κρύβει το κύριο, όταν ασκεί κριτική στην ΕΕ, αφού έχει ως στόχο να εγκλωβιστούν στη λογική του "μονόδρομου" όλοι εκείνοι που αναπτύσσουν αντιΕΟΚικές διαθέσεις και αντιλαμβάνονται την πάλη κατά της ΕΕ, ή κατά βασικών επιλογών της, ως μονόδρομο για τα λαϊκά συμφέροντα.

2.Ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος δίνει το δικαίωμα σε κάθε αντικειμενικό άνθρωπο να επισημαίνει, ότι διαστρεβλώνει την ιστορία ή αποσιωπά γεγονότα, και ταυτόχρονα ότι αντιστρέφει τον αντιλαϊκό ρόλο προσώπων, κυρίως εκκλησιαστικών παραγόντων, προκειμένου να στηρίξει τη δήθεν φιλολαϊκή στάση της επίσημης εκκλησίας στην ιστορική διαδρομή.

Είναι χαρακτηριστικά, από την άποψη αυτή, τα όσα ανέφερε πρόσφατα για τους αρχιεπισκόπους Δαμασκηνό και Χρύσανθο. Ο μεν Χρύσανθος ήταν ο εκλεκτός ιεράρχης της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας, αλλά αρνήθηκε να ορκίσει τη γερμανόφιλη ελληνική κυβέρνηση, ο δε Δαμασκηνός δέχτηκε να την ορκίσει, αλλά δεν ήταν ο εκλεκτός της Μεταξικής δικτατορίας!

Τι έκανε, λοιπόν, ο Χριστόδουλος; Εξύμνησε και τους δύο! Ο κοινός παρονομαστής και των δύο, δηλαδή οι υπηρεσίες τους στον ντόπιο και ξένο φασισμό, δε θεωρούνται από τον Χριστόδουλο σοβαρά ζητήματα. Και όχι μόνο δε θεωρούνται, αλλά από τον ίδιο υμνείται ιδιαίτερα ο Δαμασκηνός, ο οποίος καλούσε το λαό να προσεύχεται και να περιμένει την απελευθέρωση και όχι να δρα, για να μη προκαλεί τον κατακτητή (!), όπως έλεγε.

3.Ο Χριστόδουλος υποστηρίζει ότι ο λόγος του είναι πατριωτικός και όχι εθνικιστικός, όπως τον αποκαλούν.

Βεβαίως, δεν έχει κάνει την παραμικρή νύξη για το γεγονός, ότι η "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ", η "ΤΗΛΕΤΩΡΑ", ο "ΣΤΟΧΟΣ", και άλλα Μέσα αυτής της ποιότητας, τον έχουν πάρει υπό την προστασία τους, από τότε που ήταν μητροπολίτης, ούτε διαχώρισε ποτέ τη θέση του απ' αυτά. (Δεν αναφερόμαστε στον... αλήστου μνήμης "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ" του γνωστού Σάββα Κωνσταντόπουλου, που του παραχωρούσε τις σελίδες του για να... κατακεραυνώνει ο Χριστόδουλος τον μαρξισμό)...

Αλλά το κύριο είναι το εξής: Οτι ο χαρακτηρισμός του ως εθνικιστή προέρχεται από αυτά ακριβώς που ο ίδιος λέει και όχι από εκείνα που ισχυρίζεται ότι του προσάπτουμε. Και μόνο το γεγονός ότι ταυτίζει την Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό, τη στιγμή που υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι ορθόδοξοι, είναι αρκετά αποκαλυπτικό. Αλλά και οι τόσες αναφορές στη "Μεγάλη Ιδέα" (να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά), στις αλησμόνητες και όχι χαμένες πατρίδες, η έπαρση για το ρόλο του ελληνικού πνεύματος, όπου ο Ελληνισμός κατατάσσεται σε θέση περιούσιου, αν όχι και θεόπνευστου, σε αντίθεση με τους άλλους μη... ευνοούμενους λαούς, αποδεικνύουν το πώς ο Χριστόδουλος εννοεί τον πατριωτισμό. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, κρίνοντας ότι πρέπει να προσέξει λίγο, αποφαίνεται ότι δεν εννοεί την αλλαγή συνόρων! Και ταυτόχρονα, μιλώντας για τον εθνικό ρόλο που έπαιξαν κατά καιρούς διάφοροι προκαθήμενοι της Εκκλησίας, εκτιμά ως πιθανό κάποιες στιγμές να φέρουν την Εκκλησία σε ρόλο εθνικού οδηγού!...

4.Στην κριτική που ασκείται στην Εκκλησία και στον αρχιεπίσκοπο, ο Χριστόδουλος αποδίδει αθεϊστικά κίνητρα! Το ίδιο έκανε με δηλώσεις του και ο μητροπολίτης Πειραιά Καλλίνικος. Και άλλοι.

Φανερός ο στόχος τους. Θέλουν να διαχωρίσουν το λαό με βάση τα θρησκευτικά πιστεύω. Να αναδείξουν αυτά τα πιστεύω σε κριτήριο για το "με ποιους θα πάει και ποιους θ' αφήσει". Αλλά και ν' αποδώσουν στους κομμουνιστές τακτικές που δεν τις έχουν, ώστε να γίνει καλύτερα η δουλιά του μαντρώματος των εργαζομένων που η επίσημη Εκκλησία επιχειρεί.

Και το κάνουν αυτό, αν και γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ ανύψωσε και ανυψώνει σε κριτήριο της λαϊκής ενότητας τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων και όχι τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός, με τις οποίες διαφωνεί, πλην όμως τις σέβεται. Σε αντίθεση με το Χριστόδουλο, που κατατάσσει στους "αντεθνικώς σκεπτόμενους" (!), όχι μόνο τους άθεους, αλλά και τον κάθε σχισματικό ή μη ορθόδοξο Ελληνα, ή αλλοδαπό εργαζόμενο.

Ερχεται σε αντίθεση, τόσο με τα εκατομμύρια των λαϊκών δυνάμεων, που συνενώθηκαν σε κοινούς συνδικαλιστικούς και πολιτικούς αγώνες, εδώ και 80 τουλάχιστον χρόνια, ανεξάρτητα από το αν λάτρευαν τον Θεό ή τον Μαμμωνά, όσο και με τους κατώτερους και ανώτερους κληρικούς, που αγωνίστηκαν μαζί με τους κομμουνιστές για την κοινωνική πρόοδο, μέσα σε κλίμα αλληλοσεβασμού των κοσμοθεωρητικών τους αντιλήψεων.

Γι' αυτό ακριβώς αποκτά πρόσθετα υποκριτικό χαρακτήρα η αναφορά του Χριστόδουλου στους Μητροπολίτες Αντώνιο και Ιωακείμ. Γιατί, αυτοί οι λεβεντόγεροι συμμετείχαν στη Βουλή του Βουνού μαζί με τα πρώτα στελέχη του ΚΚΕ. Δεν πήγαν - με βάση τα θρησκευτικά πιστεύω τους - να λιβανίζουν τον Δαμασκηνό...

***

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ

Η αντίδραση του Χριστόδουλου ένα πράγμα επιβεβαιώνει: Την ορθότητα της κριτικής του ΚΚΕ στις απόψεις, στους στόχους και στην τακτική του αρχιεπισκόπου. Μιλούν τα γεγονότα από μόνα τους γι' αυτή τη διαπίστωση. Τόσο η συνέντευξή του στο MEGA, όσο και μια σειρά τελευταίες παρεμβάσεις του, αυτό αποδείχνουν: Οτι οι τοποθετήσεις του συνιστούν ένα επικίνδυνο φαινόμενο, που γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο από το γεγονός ότι ο αρχιεπίσκοπος ελίσσεται, παίρνοντας πίσω, στα λόγια και προσωρινά, όσα κρίνει ότι δημιουργούν αντιδράσεις